Amelia White nam Rhythm Of The Rain (White-Wolf Records) op in de vier dagen die lagen tussen de begrafenis van haar moeder en haar eigen huwelijk. Het verdriet overheerst niet. De blijdschap evenmin. De Amerikaanse maakt altijd al liedjes die duidelijk maken dat ze door zal gaan, ondanks alles. Omdat liedjes schrijven een uitlaatklep is. Met een gitaar op een plakkerig podium staan en zingen in een naar rook stinkende microfoon, dat is haar leven. Wie dat vol weet te houden, die heeft het in zich. De nummers voor dit album schreef ze grotendeels in Engeland, waar ze van een afstand de waanzin in de Verenigde Staten volgde. White zingt op een manier die haar gevoelige kant toont, maar de barstjes in haar stem zijn toch ook vooral een resultaat van het zingen in die vieze microfoons. Nee, gezond is rock-’n-roll niet. Ook niet in een setting waar folk, country en blues doorheen waaien. Het album kwam tot stand in East Nashville met producer Dave Coleman (tevens gitaren, zang en orgel) en als altijd Sergio Webb (gitaren, banjo).
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie