Zijn klankkleur en dictie lijken op die van Syd Barrett en Soft Boys’ Robyn Hitchcock; hij heeft daardoor definitief iets Brits over zich. Toch ga ik hier betogen dat hij de aandacht verdient van liefhebbers van rootsmuziek. En het wordt nog gekker: de hij waarover ik het hier heb, is Josef Wirnshofer uit Traunstein, Beieren, Duitsland. Onder het nom de plume The Marble Man heeft de krap aan 20-jarige Wirnshofer met Later, Phoenix… (K&F Records/Sonic Rendezvous) een meesterlijke plaat afgeleverd. Zijn debuutplaat kwam drie jaar geleden uit toen hij nog op de middelbare school zat, en al schrijft hij nog steeds zijn liedjes in zijn slaapkamer en zijn caravan, Later, Phoenix… werd dit keer opgenomen in een professionele studio in München. Dit prachtige album heeft dan ook een uitstekende sound; transparant en warm. In schitterende, soms uitbundige maar meestal onderkoelde songs etaleert The Marble Man zijn niet misselijke kunnen. Gedragen door akoestische gitaren, piano en Wurlitzer zingt Wirnshofer betoverend mooie liedjes als Janus Called Me Home, Later, Phoenix… en Holden. De weemoed druipt er in dikke druppels vanaf. Dat geldt ook bijvoorbeeld voor At The Beach dat bovendien een puntige, spetterende gitaarsolo kent. Later, Phoenix… is een bloedmooie verzameling popsinger-songwriter-liedjes, die een helder, stralend licht laat schijnen op de talenten van Josef Wirnshofer uit Beieren.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie