In januari kwam een album uit dat sindsdien vaak gedraaid is, maar nooit deze site haalde. Het gaat om een plaat van een Nederlandse band die zichzelf helemaal niet in de altcountryhoek plaatst. Toch valt er voor liefhebbers van echte rockmuziek – en die halen tegenwoordig immers veel van hun gading bij de stroming americana – hier heel veel te halen. Tricklebolt (eigen beheer) van Tricklebolt is een groene storm door hoge bomen en langs onverharde wegen. De formatie uit Salland noemt op de website bands als Deep Purple, Uriah Heep, Led Zeppelin en Black Sabbath als inspiratiebronnen en dat rijtje kan niet al teveel enthousiasme opwekken, maar namen als Burning Tree, Johnny Law en Black Crowes wel. En aan dat soort aardse hardrock denken we hier toch vooral. Met de krachtpatserij op deze plaat verdient Tricklebolt een even groot publiek als DeWolff. Op de een of andere manier hoor je de Nederlandse wortels van de band. Dat begint al bij Intro (Entering the Valley), een instrumental die je terugbrengt naar de wouden waar Floris doorheen zwierf. Open The Gate is een stampend werkje met een gillende slidegitaar en samenzang als Golden Earring. Op High Trees zet zanger Bastian Pen het even op een gillen, waarna het Hammond-orgel van Roy Scholten door het loof snijdt. Een lekker rollend ritme en wederom wat verwijzingen naar Golden Earring. De roots van de band komen goed naar voren op Dirt Roads. De enige verkeersopstopping die je in Salland zult treffen is Crosstown Traffic van de Jimi Hendrix Experience dat er uit de speakers van een auto rolt. Een nummer met een korte drumsolo. Een doldraaiend orgel sleurt de luisteraar mee op River. De meppende drummer Ymte Koekkoek houdt het toch lekker strak. Op 1996 roept de band ouders op om hun kinderen vooral niet in een band te laten spelen, maar daar menen ze natuurlijk niets van. De band sluit af met het bluesy The Wanderer. Tricklebolt is een regelrechte aanrader.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie