De 27-jarige Texaan Sam Morrow maakt deel uit van een beweging artiesten die de countrytraditie van Los Angeles in stand houdt. Op Concrete And Mud (Forty Below Records) doet hij dat met een symbiose van southern rock en countryrock. Zoals de Mississippi River slingert ‘from the northern prairie to the Delta dawn’, zo zakt Morrow af langs diverse genres om al meanderend uit te komen bij funky honky tonk. De slidegitaar van Quick Fix loopt langs Little Feat, Good Ole Days is de outlaw onderweg. Lange melodielijnen die uitkomen bij juist een korte, strakke, afgebakende aanslag. Skinny Elvis is een spitsvondig woordspelletje met een snel ritme in het neonlicht van een honky tonk waar de steelgitaar de show steelt. Op Coming Home ontmoet Morrow een amphetamine queen, maar het is niet de vrouw die hij in zijn dromen ziet. De toetsen rollen als golfjes over het droge land op Weight Of A Stone, een nummer dat in de jaren 70 een grote hit zou zijn geweest. Deze derde plaat kwam al in de eerste helft van vorig jaar uit en kreeg hier ook goede kritieken, maar is toch een beetje onder de radar gebleven. Stond vorig jaar in mijn jaarlijst op 9. Producer Eric Corne maakte met Happy Songs For The Apocalypse zelf ook een topplaat.
26/01/2019 Permalink
Onder de radar? Je kunt Facebook niet openen of op de ‘Euro Americana Chart’ wordt deze cd van Sam Morrow aangeprezen.
En op 18 april van het vorige jaar schreef ik al een recensie op johnnysgarden.nl
Zie: http://www.johnnysgarden.nl/?q=content/sam-morrow-concrete-and-mud
Volgens mij heb jíj gewoon even niet goed opgelet, John.
27/01/2019 Permalink
Paul, ik heb ook gewoon rond die tijd een exemplaar van dit album ontvangen van At The Helm PR. Helaas lukt het niet om overal aandacht aan te besteden. Door een gebrek aan tijd blijft er nogal wat liggen. Dat voelt niet echt goed, dus daarom schrijf ik ook wel eens over albums die al een tijdje geleden verschenen zijn. Bij tijdloze muziek zou dat geen enkel probleem moeten zijn. En ik schrijf ook dat dit album goede kritieken heeft gekregen, dus wat is het probleem?
27/01/2019 Permalink
Ik weet niet beter dan dat de vier recensisten van alt.country de reviews voornamelijk in hun eigen tijd schrijven, als hobby. Met de hoeveelheid muziek is het dan heel makkelijk dat bepaalde albums niet of pas veel later een beoordeling krijgen. Dat hoort er bij. Zelfs een Israel Nash heeft in 2018 geen review gekregen op alt.country, terwijl zijn voorgaande twee albums in de top 15 van het desbetreffende jaar eindigden. Zelf kijk ik uit naar de mogelijke recensie van het nieuwste album van Steve Gunn (persoonlijke mening: vakmanschap!), maar het zou zo maar kunnen dat die recensie helemaal niet komt. Er is immers genoeg te kiezen voor altcountry.nl
27/01/2019 Permalink
Waarom wordt mij nu een probleem in de schoenen geschoven? Er is totaal geen probleem, John. Ik vind het helemaal niet kwalijk dat je zo nu en dan wat oudere cd’s recenseert. Het klopt alleen niet dat deze plaat een beetje onder de radar is gebleven, dat was vooral de strekking van mijn betoog. Jouw opmerking is ook in strijd met het feit dat er diverse goede kritieken van deze plaat verschenen. Mijn samenvatting: ik ken geen cd die in 2018 zo zwaar gepusht is als deze. Fraaie cd trouwens.
27/01/2019 Permalink
Wat bedoel je met pushen Paul Heyblom? Die term ken ik van vroeger, toen vertegenwoordigers van platenmaatschappijen langs de radiostations gingen om dj’s ertoe te bewegen om bepaalde plaatjes zo vaak mogelijk gedraaid te krijgen. Dat is in de americana toch helemaal niet aan de orde. Veel albums die we hier recenseren krijgen we van de platenmaatschappijen. Nog nooit heb ik enige druk vernomen van die kant. Dus pushen is vooral een term uit het verleden.
Verder vragen we ook veel aan bij artiesten die in eigen beheer albums uitbrengen. Dat was bijvoorbeeld het geval bij Garrett T Capps, die daarna een stap kon maken naar een distributiedeal. Dat is natuurlijk het leukst. Iets opmerken wat daarna echt opgepikt wordt, wat mogelijk anders aan ons voorbij was gegaan. Hoewel, gelukkig zijn we niet de enige site die de altcountry volgt. Dat is maar goed ook, het aanbod is namelijk zo groot geworden dat geen enkel medium alles kan volgen. Americana is inmiddels een format. Zo was op Eurosonic onlangs americana uit Oekraïne te horen in Groningen. En op Noorderslag had de americana een eigen podium.
Wat betreft de Euro Americana Chart: daar hebben platenmaatschappijen wel enige invloed op. Die stemmen maandelijks namelijk ook en dan natuurlijk vooral op de eigen labels. Erg? Mwah, grote bedragen gaan er niet om in de americana, dus dat valt wel mee. En die EAC heeft wel degelijk een functie, want het genereert toch aandacht voor de door ons allen zo geliefde muziekstijl. Maar omdat die lijsten hoe dan ook enigszins gekleurd worden door zakelijke belangen doe ik daar dus niet aan mee.
En verder: er wordt jou niet een probleem in de schoenen geschoven. Je levert een negatieve bijdrage. Je zegt dat ik niet goed heb opgelet, wat dus niet het geval is. Waarschijnlijk doe je zulks vooral om jezelf even een pluim te geven ten overstaan van ons lezerspubliek. Waarvan akte.
27/01/2019 Permalink
Gut, John, ik had niet verwacht dat je het niet zou begrijpen. Ik heb het helemaal niet over jou, qua pushen, dus je hele betoog is leuk, maar irrelevant. Je zit blijkbaar niet op Facebook want daar wordt Sam Morrow door John C Porter minimaal twee keer per week in de schijnwerpers gezet. Elk concert van Morrow en elke recensie wordt vermeld. Daar wordt hij dus – ze zijn daar vrij in, hoor – als een dolle gepusht. Dat heb ik geprobeerd duidelijk te maken. Dus was er in mijn ogen geen enkele sprake van dat de cd onder de radar is gebleven. Ik heb jou dus alleen op dat punt tegengesproken. Gek dat je je zo snel aangevallen voelt, terwijl ik je helemaal niet aangevallen heb.
27/01/2019 Permalink
Leuke plaat hoor, en leuke discussie ook mannen.
28/01/2019 Permalink
klopt heel goede en leuke plaat en idem discussie