Paul Carrack – Jon Cleary – Mandy Barnett – Joey Dosik – Maria Muldaur

Zoals we van Paul Carrack gewend zijn, is ook zijn 17de album vakwerk. Op These Days (eigen beheer/Bertus) varieert hij tussen geslepen soul met een Eagles-randje (Dig Deep) en een nummer dat bijna wat aandoet als The Impressions (Tell Somebody Who Cares). Pee Wee Ellis blaast op saxofoon mee op You Make Me Feel Good, een taak die hij ooit vervulde bij James Brown. Steve Gadd, normaliter drummer in de band van Eric Clapton, waar Carrack zelf de toetsenist is, is present en ook gitarist Robbie McIntosh verdient zijn geld bij grote namen als Paul McCartney, Pretenders, Norah Jones en John Mayer. Het is goed dat zulke professionals nog met bezieling spelen, al is nou juist het titelnummer een niemendalletje dat van UB40 had kunnen zijn. Dat laatste, voor alle duidelijkheid, is geen compliment. Daar staat genoeg tegenover. De zuidelijke inslag van het van slidegitaar voorziene InThe Cold Light Of Day, de funky gitaar op Talk To Me en het heerlijke Perfect Storm dat wel wat van The Dramatics heeft. En de samenzang op afsluiter The Best I Could is ook niet verkeerd.

Jon Cleary is een pianist uit New Orleans. Het titelnummer Dyna-Mite (FHQ/Thirty Tigers/Bertus) waarmee het album begint heeft direct dat bijzondere ritme uit de tweede lijn dat typerend is voor zoveel muziek uit the Big Easy. Percussie, funky gitaar, blazers en natuurlijk de piano van Cleary. Skin In The Game is satijnen soul, hoe kan het ook anders met zo’n songtitel. Bit Greasy is reggae uit het moeras en op afsluiter All Good Things hoor je goed de invloed van Allen Toussaint.

Inside Voice (Secretly Canadian/Konkurrent) van de uit Los Angeles afkomstige Joey Dosik is een debuut dat er wezen mag. Direct vanaf het titelnummer waarmee de plaat aanvangt is duidelijk in welke richting hij het zoekt. Want met dat vingerknippen pakt hij onmiddellijk de sfeer van de een of andere plaat van Marvin Gaye. En Get It Right had qua sfeer op Midnight Love kunnen staan. Dosik is een onvervalste romanticus, die sentimenteel kan klinken zonder dat het cheesy wordt. De klassieke soul met Motown-stempel is gegoten in composities die de klasse van deze jonge artiest verraden. Zijn soul en pop is ook beïnvloed door Carole King, van wie hij een groot fan is.

Mandy Barnett is earthquaking en hipshaking in voor meer liefde, meer liefde. More Lovin’ is een potje ouderwetse countrysoul. Strange Conversations (Thirty Tigers/Bertus) brengt met It’s All Right klassieke country die evenzeer kan worden omschreven als soul. Daarbij zijn de girlgroups van de jaren 60 ook een invloed. Dream Too Real To Hold zou passen in een aflevering van Twin Peaks. Het melodrama van My World Keeps Slipping Away wordt toongezet met accordeon, orgel en gitaar. The Fool is zeer bluesy met mondharmonica. Puttin’ On The Dog is zoekende naar een groove. Dat is misschien nog wel spannender dan het direct vinden.

Veterane Maria Muldaur verliest zich in de fysieke geneugten van de liefde op Don’t You Feel My Leg – The Naughty Bawdy Blues Of Blue Lu Barker (Last Music Company/Bertus). Zij doet dat met een eerbetoon aan Blue Lu Barker, een blues- en jazz-zangeres die actief was in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw. Het titelnummer nam de 76-jarige Muldaur in 1973 ook al op voor haar eerste solo-album. Omdat ze pas onlangs ontdekte dat de blueszangeres nog veel meer stoute liedjes had opgenomen, deels ook geschreven door haar man Danny Barker, besloot ze zich op dat werk te richten op haar 41ste album. Het rockt en het rollt. Ik hou van je man, dus er is geen reden om kwaad te zijn, zingt ze op Now You’re Down In The Alley. In de stijl van Ida Cox en Bessie Smith.