Deze recensie heeft een aanloopje dat ik even uit de doeken moet doen. Een paar weken geleden was ik op vakantie in de Schotse hooglanden. Op de laatste avond van die week trad Anton O’Donnell op in de plaatselijke pub. Tussen de covers van o.a. Bob Dylan en Neil Young speelde hij ook eigen nummers. Die waren zo goed dat ik gewoon gedwongen was om het laatste album, No End Of The Line, van zijn band Anton & the Colts te beluisteren. Gevolg is dat ik die plaats nu dagelijks draai. En draai. En nogmaals draai. Die aantrekkingskracht zit ‘m in de weergaloze melodieën en de prima teksten van de 10 nummers die eenvoudigweg uitnodigen om mee te zingen. Ik ga hier geen liedjes apart uitlichten, omdat ze me allemaal even lief zijn. Een algemene beschrijving dan maar: countryfolk, met hier en daar bluesy ondergrond. Gezongen met een licht nasale stem en werkelijk uitstekend gespeeld door de uit Glasgow afkomstige O’Donnell (gitaar en harmonica) en zijn Colts (John Dunlop – bas, Dillon Haldane – drums en Roscoe Wilson – gitaar, banjo, harmoniezang). Extra toetsen en fiddle worden ingebracht door gehuurde krachten, en Anne Dunlop ondersteunt even bescheiden als prachtig nog op zang. Voor de volledigheid: het in een prachtig hoesje gestoken No End Of The Line is het in september 2018 uitgebrachte officiële debuut van de band. Hiervoor werd slechts een EP uitgebracht. Ik kan nauwelijks wachten op een vervolg.
No End Of The Line is verkrijgbaar via de bandcamp-site van Anton & the Colts.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie