Twee jaar geleden gaven we drie sterren aan het debuut van Baptiste W. Hamon. Degenen die op deze recensie reageerden vonden dat veel te weinig. Zij kunnen nu gelukkig zijn want de opvolger, Soleil, Soleil Blue (Manassas/BMG), krijgt vier sterren. Verdiend, want dit album is nog een stuk sterker dan L’ Insouciance. Aan het concept is niets gewijzigd: Hamon brengt nog steeds Franstalige americana. Maar de Parisien lijkt steeds beter in zijn zelfgekozen niche te passen. Deze tweede plaat is, in tegenstelling tot de voorganger, in Frankrijk opgenomen met Franse producers, maar klinkt door de subtiele toevoeging van electronica iets moderner. Maar nog steeds uiterst weemoedig, hoor. Hamon is het best geslaagd in zijn vermenging van chansons en americana in het nummer J’Aimerais Que Tu Reviennes. Ik zou gewoon niet weten hoe je tot betere Framericana zou moeten komen. Prachtige achtergrondzang, heerlijke pedalsteel en verder is het natuurlijk gewoon en liedje over iemand die wil dat zijn oude liefje terugkomt. Net als op de voorganger terf je op dit nieuwe album een samenwerking aan met Will Oldham. In Mon Capitaine bewerkt Hamon een liedje (Black Captain) van Bonnie “Prince” Billy, die ook zelf in de achtergrond te horen is. Verder zingt Hamon ook een prachtig duet, Hervé, met Miossec, de koning van de Franse melancholie. Le Visage Des Anges is geschreven naar aanleiding van de aanslag op de Bataclan in Parijs. Het besluit op indrukwekkende wijze dit prachtige album. Hamon lijkt op de hoesfoto zijn pet af te zetten. Dat doen we, spreekwoordelijk, ook voor hem.
22/04/2019 Permalink
Geweldig. Serge Gainsbourg met een Americana sausje.