Reunions (Southeastern) heet het nieuwe album van Jason Isbell and the 400 Unit. Isbell heeft de laatste jaren de lat natuurlijk erg hoog gelegd met albums als The Nashville Sound, Something More Than Free en Southeastern. Je kunt je afvragen of die lat met dit nieuwe werk weer gehaald wordt. Maar misschien worden de verwachtingen ook wel erg hoog opgeschroefd. Reunions is een prima album geworden, niet meer maar ook niet minder. Het vierde studioalbum borduurt voort op het geluid van The Nashville Sound (pun intended). Zeer kundig gecomponeerde nummers die een beetje inhangen tussen americana en classic rock, een beetje als de Fleetwood Mac van de alternatieve country. Je kunt je voorstellen dat rockende songs als What Have I Done To Help, Be Afraid en Running With Your Eyes Closed het straks (?) goed gaan doen in de grote zalen van de wereld. Voor mij springen Only Children en Overseas er vooral uit, alsook de ballade St Peter’s Autograph dat Isbell voor zijn vrouw schreef na de zelfmoord van Neal Casal (met wie zij bevriend was). Enige tegenvaller is het slotnummer Letting You Go, een voor mij veel te sentimentele song over zijn dochter. Ik herken die beschermende gevoelens wel maar om dat nu zo breed uit te hangen, mwah. Maar goed, dat kan voor een ieder anders liggen. Conclusie is wel dat Reunions een album is waarmee Isbell met z’n crew voor de dag kunnen komen.
03/06/2020 Permalink
Helaas, daar waar If we were vampires The Nashville sound nog bovenmiddelmaat uittilde, lukt dit niet met only children bij Reunions, teveel middle of the road
04/06/2020 Permalink
Omdat ik zelf een mix van zachtere en rockende nummers op een americana-album zeer prettig vind, werkt dit album voor bij mij goed. Persoonlijke mening: een zeer sterk album door de gevarieerdheid. Het autobiografische ‘only childeren’ vind ik prachtig. De solo’s in ‘Overseas’: vakmanschap. In eerste instantie had ik moeite met ‘Be afraid’, doch met in het achterhoofd de tragische gebeurtenissen van George Floyd viel het nummer plots heel sterk op zijn plaats. Sinds de aanschaf vorige week heb ik het album diverse keren met veel plezier beluisterd. Voor mij een jaar-eindlijst-album.
04/06/2020 Permalink
Vind um ook tegenvallen helaas.
Bijvoorbeeld de nieuwe Steve Earle vind ik toch echt 10x beter………..en dat is een understatement :). Prachtplaat IMO.
05/06/2020 Permalink
Plaat die het waard is om echt een aantal keer te luisteren.
De productie is misschien wat gladjes maar de nummers zijn stuk voor stuk weer juweeltjes.
05/06/2020 Permalink
Isbell platen moeten bij mij vaak groeien, maar deze had maar twee luisterbeurten nodig en als album vind ik het zijn op een na beste album!
05/06/2020 Permalink
Ook ik vind dit een hele fijne cd van Jason Isbell met een geweldige openingstrack. Het nummer ” Letting You Go” had inderdaad achterwege kunnen blijven maar de rest is, in mijn ogen, meer dan de moeite waard.
13/04/2023 Permalink
Hebben jullie de Jason Isbell docu op HBO gezien? Aanrader! Moet ook mijn mening over Reunions drastisch bijstellen. Net als bij Letter To You van Springsteen doet het zoveel meer als je context krijgt waaronder de nummers tot stand zijn gekomen en wat ze echt voor de artiest betekenen… een goede song is een goede song, ook zonder welke context whatsoever, maar de verhalen van Jason komen wel binnen! Ik luister nu heel anders naar nummers als Dreamsicle en St. Peter’s Autograph…