Natuurlijk kent u Allison Russell. Van de Birds Of Chicago of van Po’Girl. Of misschien van het samenwerkingsverband Our Native Daughters. Maar niet als soloartieste. Daar komt met het verschijnen van Outside Child verandering in. Dat Russell dit als solo-artieste uitbrengt is, gelet op de inhoud ervan, volkomen begrijpelijk. In de 11 nummers rekent ze namelijk af, of althans: verwerkt ze, een persoonlijk drama. De in Montreal opgegroeide Russell woonde daar met haar moeder en haar stiefvader. Laatstgenoemde misbruikte haar, emotioneel en lichamelijk, tijdens haar jeugd, waarop ze op haar 15de het huis verliet. Stiefpa werd wel aangegeven en verdween voor een periode achter de tralies. Het was met het krijgen van haar eigen kind dat Russell wist dat ze iets met dit gegeven diende te doen. Dit is dan ook waar de nummers in min of meerdere mate over gaan. Te beginnen met het jazzy, prachtig gezongen, Montreal, over haar ambivalente verhouding met de stad. Mooi, maar ook met een rotconnotatie. In 4th Day Prayer komt het misbruik aan de orde en wordt niet verhuld dat haar moeder een oogje dichtkneep. Hoe ze wegliep van huis en een thuishaven vond in de muziek hoor je in het rockende The Runner. Het meest countryeske liedje is Persephone, door de belangrijke rol van de pedal steel. Hy-Brasil is dan weer juist heel folky; Russell heeft ook Schotse wortels. Verder valt op dat de nummers deels in het Frans worden gezongen. In muzikaal opzicht verschillen de nummers op dit album niet eens zozeer van het werk van de Birds Of Chicago; je hoort JT Nero (haar muzikale- en levenspartner) nog even zingen in het afsluitende Joyful Motherfuckers. Maar mede door de behandelde thematiek dient dit album tot het beste dat Russell gemaakt heeft, te worden gerekend.
16/06/2021 Permalink
Positief verhaal, Hugo, ondanks walgelijk thema.Toch maar eens gaan luisteren.
16/06/2021 Permalink
Zeer de moeite waard.
12/01/2024 Permalink
Fenomenaal album. Beste cd van 2021, vind ik.