Dwars door de drukke bedoening van een beatbox en nog veel meer heen blijven de eerste twee liedjes van Paul Brill op Breezy (Scarlet Shame Records) fier overeind. Een bijzondere singer-songwriter, deze New Yorker. Hij is in zijn liedjes altijd op zoek naar het experiment en moeilijk ergens in te delen. Zijn eerste releases lieten een gevoelige liedjessmid horen die nog duidelijk beïnvloed was door rootsmuziek. Gaandeweg heeft hij zich steeds verder verwijderd van altcountry, maar dat neemt niet weg dat het titelnummer een introspectief werkje is met steelgitaar. Nou ja, niet helemaal, want het ontwikkelt zich richting Beatles en Beach Boys. Ook Last W&T is pure pop, terwijl het fraaie The Royal Oui hele wilde bubblegum is. Met salsa in How High The Fishes en een funky trompet in Debussy Roses, mag duidelijk zijn dat Brill nergens de hand voor omdraait. Het sexy intro van Sunny Guy brengt namelijk weer een behoorlijk knallend rootsnummer zoals Marah ze ook wel in petto heeft. Breezy is na Harpooner het eerste nieuwe album van Brill in vijf jaar. De artiest werkt vooral aan muziek voor films en tv-series. Hij deed ook al eens iets met U2 voor de zender HBO. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie