Chris Stamey heeft het druk gehad. Vorig jaar verscheen voor het eerst in jaren een album van The dB’s. Verder reisde hij over de wereld om in wisselende bezettingen het legendarische album Third van Big Star uit te voeren. Op zijn nieuwe album Lovesick Blues (Yep Roc/Munich) rust hij uit. Stamey ligt op bed en staart door het raam naar die ene ster. Hij heeft het over tamboerijnen en zingt bijna fluisterend op het tweede nummer van de plaat, London getiteld. Op opener Skin wordt een Franse hoorn ingezet. Het intieme geluid kan echter niet zonder kleine prikjes pop met zoete echo’s van Big Star. Maar toch, voor het grootste deel houdt Stamey deze koptelefoonmuziek voor laat op de avond bewust klein. Lovesick Blues tracht emotionele lagen aan te boren. Dat lukt niet echt. De bitterzoete liedjes klinken vooral mooi. Zoals The Room Above The Bookstore: It’s a Leanord Cohen morning, we are sitting all alone, at a café in the quarter, with espresso and a scone, and you talk about the evening, in a sly ironic tone… Occasional Shivers is prachtig ingehouden, maar rillingen? Afsluiter If Memory Serves combineert het belletjesgerinkel van een Fay Lovsky met de vocale pracht van Beach Boys en in de instrumentatie de finesse van Elvis Costello op Mighty Like A Rose.
16/02/2013 Permalink
En toch…..wel een leuke cd
17/02/2013 Permalink
gewoon erg mooie liedjes van een vakman.