Is popmuziek nog relevant? Worden er nog albums gemaakt die ingaan op actuele ontwikkelingen? Zijn er nog protestzangers? Precies op het juiste moment lanceert de Amerikaanse singer-songwriter Joe Purdy Who Will Be Next? (Midtown Crier Records/Bertus), waarmee hij antwoord geeft op al die vragen.
Wie gaat het worden? Hillary Clinton of Donald Trump? Vandaag kiest Amerika een nieuwe president. Het heeft even geduurd, maar gaandeweg bemoeiden steeds meer popartiesten zich met de verkiezingsstrijd. Met meer…

Goed nieuws: Luke Winslow-King is de crisis te boven. De singer-songwriter leek op zijn eerste albums vastgeroest in de jaren 30 van de vorige eeuw, maar hij heeft zich gaandeweg ontwikkeld tot een artiest die die invloeden heeft verwerkt tot een eigen stijl. Met I’m Glad Trouble Don’t Last Always (Bloodshot Records/Bertus) heeft hij het verleden van die crisistijd voorgoed van zich afgeschud. Ook in ander opzicht rekent hij af met een crisis. Het huwelijk van Winslow-King met zijn vrouw Esther liep op de klippen. Esther is er dus ook meer…

Nadat Walter Broes & the Mercenaries direct een flink eind de lucht in zijn geschoten met het titelnummer Movin’ Up (Rootz Rumble), zetten ze onmiddellijk daarna met Come On Down de daling alweer in. Na die eerste twee nummers weet je dat je ze de rest van het album wel wil volgen. Het titelnummer trekt de haren strak achterover; alsof Elvis Presley en Johnny Burnette nog voor de spiegel staan. Cool for cats en hippe hipsters. De afdaling met Come On Down brengt de ronkende sound van The Paladins. Het ruimtelijke geluid brengt flink wat meer…

Ze hebben regels overtreden en daar hebben ze voor geboet. Ze hebben gegroefde koppen en gekneusde harten. En daarover zingen ze. Met trots verkondigen ze dat ze alle recht hebben om rond te stappen in hun rock-’n-roll schoenen (I Gotta Right). Misschien zijn ze wel net zo stoer als de Stones. De uit Los Angeles afkomstige band Imperial Crowns is na tien jaar terug met een album. The Calling (Dixiefrog/Bertus) heet het ding. Op het titelnummer stellen ze zich nog eens voor: ze kleden zich als pooiers en zingen als de duivel. Ze schieten uit de meer…

Als er maar een ding gezegd zou mogen worden over Downhearted Fools (Dirtleg Records) van Chris Stalcup & the Grange dan is het dat dit de ideale meebrulplaat is. En nee, het zijn zeker geen simpele liedjes. De uit Atlanta, Georgia afkomstige Stalcup is gewoon een meester in het componeren van pakkende songs. We waren al onder in de indruk van zijn eersteling (zie recensie), maar deze opvolger is echt nog een stuk beter. Stalcup zegde zijn baan op om zich aan zijn muziek te wijden, raakte daardoor zijn lief kwijt, zijn hond overleed en hij stopte met drinken. Dat meer…

Eindelijk is daar Time Of Day (Lie records), het debuut van The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra. Het kwintet wordt gevormd door de Gentse broers en zussen Rielemans, die in het verleden onder diverse aliassen de muziekwereld verblijd hebben met prachtige platen. Eduard en Joseph Rielemans deden dat als Nils de Caster en Bruno Deneckere, Gerardo Rielemans als Luis Marquez en Josephine en Hermine Rielemans als Pascale Michel en Kathleen Vandenhoudt als leden van Billy & Bloomfish. Maar nu dus voor het eerst onder eigen naam. De meer…

Net als op The Contender (zie recensie) steunt de Ierse countryrock van Tony McLoughlin op Where Is Jack (Fuego Records) op Duitse inbreng. Deze keer niet van de naar Nashville getrokken Duitse producer Thomm Jutz, maar van Marlon Klein. Die maakte eerder naam als percussionist van Dissidenten, een Duitse band die wereldmuziek maakte lang voordat allerlei volgelingen dat ook zouden doen. Klein tikt en trommelt de americana van McLoughlin naar nieuwe inzichten. Pakkende ritmes zorgen voor vervoering in meer…

Met Judah’s Gone en 27 maakte M. Lockwood Porter (de M staat trouwens voor Max) in korte tijd al twee prima albums. How To Dream Again (At The Helm Records) maakt het toptrio compleet. De voormalige leraar Engels uit de Bay Area heeft een goede relatie en zingt een paar liefdesnummers waar helemaal niets mis mee is. Deze staan allemaal in het begin van de plaat. Maar Lockwood Porter is er de man niet naar om het daar bij te laten. Hij stopte met zijn werk als leraar omdat hij onderdeel wilde uitmaken van een grotere beweging om de maatschappij te meer…

Waarom zou je een album beginnen met een cover van Wallflower, terwijl je ook eigen liedjes hebt? Misschien omdat Sam Bardfeld zo fraai cajunviool speelt op het nummer? Die kan niet voorkomen dat hier sprake is van een valse start die veel bederft aan het luisterplezier van Tree (Ahh… Pockets Records), temeer daar Anna Elizabeth Laube beter kan. De wortels van het titelnummer gaan veel dieper, ook al wordt dat dan wel weer opgevolgd door het niet erg bijzondere Sunny Days, een wat al te licht liedje. I Miss You So Much is dan meer…

Laten we het eens over country hebben. Het is hier tenslotte alt.country en dat is ook een vorm van country. En dan laten we de naam van Austin Lucas vallen. Lucas is een voormalige punker die, zoals ook bij voorbeeld Chuck Ragan, al jaren bekeerd is tot de country. Between The Moon & the Midwest (Last Chance Records/At The Helm Records) is zijn nieuwste album, een mooie echte countryplaat waarop hij zich heeft laten inspireren door George Jones en Buck Owens. En dat hoor je vooral in de manier van zingen, zonder dat Lucas nu overigens direct te meer…