We kunnen inmiddels toch wel vaststellen dat Winterpills nooit het grote publiek heeft bereikt dat ze eigenlijk wel hadden verdiend. Dat zal ook wel niet meer gebeuren. Ook het nieuwste album Love Songs (Signature Sounds) zal dat niet veranderen. Dat zegt niets over de kwaliteit, maar als de band een doorbraak gegund zou zijn, dan was die toch al een feit geweest. Tien jaar bestaat Winterpills nu en om dat jublleum te vieren wordt het debuut op vinyl uitgebracht. De band uit Massachusetts maakt softe popliedjes langs vloeiende meer…

Op Passion Parade zingt Kaurna Cronin over een country girl die naar de stad trekt. Het avontuur trekt. Daar in de grote stad is het echter een kwestie van overleven. De harde kanten van het bestaan verdoof je door high te worden. De stad in kwestie is in dit geval Adelaide, maar het verhaal had zich overal ter wereld kunnen afspelen. De liedjes op Southern Loss (Songs & Whispers) van de Australische troubadour Cronin spelen zich vooral af in zijn thuisland. Hij heeft ze inmiddels laten horen aan een Europees publiek en is nu weer terug meer…

“God, wat mooi”, denk ik als Golden Age (Barsuk) van Chris Staples is afgelopen. En dat iedere keer keer opnieuw. Een betoverend album. Staples (niet te verwarren met Chris Stapleton) had een hoop tegenslag te verwerken de afgelopen jaren. Hij kreeg suikerziekte, en een lange relatie werd verbroken. En dan kreeg hij ook nog een zeer ernstig ongeluk als gevolg waarvan hij een nieuwe heup diende te krijgen (en daardoor op hoge kosten werd gejaagd, zo gaat dat in de VS). Op het melancholiek klinkende Golden Age kijkt hij terug op zijn leven. Je zou meer…

De muziek van Anders Westin heb ik de afgelopen maand veel gedraaid. De muziek die te vinden is op zijn debuut House By The Lake (eigen beheer). Rustige americana met prachtige details. Melancholische liedjes die te maken hebben met het leven van uit Uppsala afkomstige Westin. Herinneringen, ouder worden, persoonlijke ervaringen. Carpenters Daughters Son gaat over de aftakeling van van zijn moeder, de dochter van een timmerman. Die timmerman komt weer terug in Grandpas ToolBox. Met die opa loopt het trouwens slecht af als hij wordt meer…

De kleffe coverfoto in combinatie met de titel You Drive Me Crazy (Flying A Records) belooft weinig goeds. The Flyin’ A’s bestaat uit het echtpaar Stuart Adamson en Hilary Claire Adamson en ze zijn heel gelukkig met elkaar. Gelukkig probeert Stuart al op het tweede liedje te ontsnappen: ‘I wanna honk honk honk honky tonk with my friends’ (It Ain;t Funny). Hilary begint met een liedje over een serveester en deze Little Miss Tumbleweed heeft dromen om te ontsnappen aan de dagelijkse routine. Een liedje met wat lekkere countrytwang. Paul Pearcy (drums) en meer…

Op de Spotify-playlist van deze site stond al een hele tijd geleden een nummer van Pull Awake (eigen beheer) van June Star. Nu dan eindelijk een recensie van het nieuwste album van deze band uit Baltimore, Maryland. Ze zijn al actief sinds het einde van het vorige millennium. Deze nieuwe plaat zal niemand echt wakker schudden. Maar liefhebbers van altcountry zoals het in de begindagen werd gemaakt, hebben er een geweldig schijfje bij. Andrew Grimm, de enige constante factor in June Star, heeft zo’n stem die lijkt te zijn aangetast door heel veel optredens meer…

O, wat hielden we van Robbie Fulks toen hij in rake bewoordingen fulmineerde tegen alles wat verachtelijk is aan Nashville. Fuck This Town. Hij schreeuwde het uit. Dat was nog eens altcountry waarin stelling werd genomen! Die strijd is wel zo ongeveer gestreden. Commerciële country bestaat nog altijd, maar de macht van platenbazen is beslist minder geworden. Onafhankelijke artiesten hebben ervoor gezorgd dat rootsmuziek wortel heeft geschoten. Americana in alle diverse verschijningsvormen is niet meer weg te denken uit het meer…

Als er iemand is die een prachtige verpakking verdient, dan is het wel Kyla Brox met dit Throw Away Your Blues (Pigskin Records). Alles straalt klasse uit aan deze cd. Dus die in goudkleurige opdruk aangebrachte letters op de hoes zijn helemaal geen overbodige luxe. Op de voorkant staat naast een fraai portret slechts haar naam, binnenin staat eveneens in reliëf de titel op een foto van een canapé. De Britse Brox brengt blues. Maar je zou het net zo goed soul kunnen noemen. Luister maar naar If You See Him, het eerste nummer. Dat zou zomaar meer…