De knoppen zijn helemaal naar rechts gedraaid op The Howl & The Growl (eigen beheer). The Surreal McCoys knallen er dan ook gelijk lekker in met You Can’t Afford It. Gitaren en een beukende ritmesectie serveren een heerlijk potje cowpunk. Al veel vaker gehoord, maar dat maakt niet uit. Want je kunt net zo goed zeggen dat je het niet vaak genoeg hoort. Bijzonder fijn is bijvoorbeeld Whole Lotta Folsom, een mengseltje van Led Zeppelin en Johnny Cash. De Amerikanen doen naast cowpunk ook in pubrock van het hardere soort. En een accordeon hoort meer…

Indierock in vele variaties biedt Human Performance (Rough Trade/Konkurrent) van Parquet Courts. Met Dust beginnen ze helemaal goed alsof ze Meat Puppets zijn. Het titelnummer is witte soul uit de sixties met wat echo’s van ELO. Vreemde combinatie? Prima, dat maakt deze plaat zo spannend. Het nummer gaat namelijk ook nog eens over in felle, dwarse indierock. Outside wordt gekenmerkt door zeurderige zang, waarna I Was Just Here een punky omschakeling kent. Paraphrased houdt het midden tussen Radiohead (beginperiode) en Talking Heads met meer…

Het uit het noorden van de staat New York afkomstige Esquela is echt een bandje voor producer Eric ‘Roscoe’ Ambel. Canis Majoris (eigen beheer) biedt rootsrock van de straat. Het liefst tovert de formatie een straatbeeld tevoorschijn van enkele decennia terug. It Didn’t Take is doo-woppende rock-’n-roll met trippelende gitaar en saxofoon waarmee ze teruggaan naar de jaren vijftig of zestig. Het door steelgitaar onderstreepte gejammer van John ‘Chico’ Finn op Sorry wordt beantwoord met een veeg uit de pan van zangeres Becca Frame. Hoogtepunt van meer…

Met soepel vakmanschap slingert Clarence Bucaro redelijk vlot na Like The First Time alweer een nieuw album op de deurmat. Pendulum (Twenty Twenty Records) heet het ding. Beetje flauw misschien, maar dat heen en weer van een pendulum is een treffende omschrijving van deze verzameling liedjes die toch vooral de indruk wekt dat ze met een groot gemak zijn ontstaan. We zijn dan ook wat minder onder de indruk van deze cd dan van de voorgangers. Vakmanschap is fijn, maar het is niet voldoende. Treffend voorbeeld: het tweede liedje meer…

Een voormalige deelnemer aan America’s Got Talent, dat is toch een opmerkelijke aanwinst voor Music Road Records, het label van Jimmy LaFave. Easy Prey (Music Road Records/Munich) is niet de eerste plaat van Jonah Smith. Dat is te horen ook. Dit is een professioneel klinkend album zoals de grote namen uit de popmuziek ze afleverden in de jaren zeventig. Alles tot in de puntjes verzorgd. En toch met soul. Geproduceerd door Smith zelf. Witte soul, daar hebben we het over in dit geval. De Amerikaan maakt muziek die valt te vergelijken met Paul meer…

Een tijd geleden hadden we het over drie bands als tips voor de toekomst. Een van die bands was Quiet Life waarover we toen schreven dat ze slonzige, maar niet te vette rock met heel veel country-invloeden maakte. Op het nieuwe album, Foggy (eigen beheer), is dat nog steeds zo. Je kunt nu ook zeggen: een nieuwerwetse versie van The Band. Daarnaast komen ook liefhebbers van The Felice Brothers hier aan hun trekken. Dat klinkt goed en dat is het ook. Prima in elkaar stekende nummers, een lekker vol geluid ook, met koortjes op de juiste plek en zeker niet meer…

Onlangs zag ik de muziekdocumentaire The Wrecking Crew, over een groep studio-muzikanten uit LA die in de jaren ‘60 en ‘70 duizenden nummers inspeelden. En van de leden van dit gezelschap was gitarist Glen Campbell die later nog een mooie solocarrière kreeg. Campbell lijdt de laatste jaren echter aan Alzheimer, iets waar de media volop aandacht aan heeft gegeven. Piet de Pessemier, spil van de Belgische altcountryformatie Mad About Mountains, was onder de indruk van het verhaal van Campbell en nam dat als uitgangspunt voor het tweede album van de band: Radio Harlaz meer…

De vorige plaat, uit 2013, van Farmington Hill kon ons weinig (zeg eigenlijk maar: niet) bekoren. Deze opvolger, More Rock Than Eagle Block (eigen beheer) is echter een stuk beter, en ook het hoesje ziet er trouwens mooier uit. Nog steeds etaleert het vijftal uit Durango, Colorado, een voorkeur voor stevige altcountry, maar op deze nieuwe plaat wordt het wat verfijnder en met meer variatie gebracht. Overigens is het album, met 14 songs in 48 minuten nog steeds een flinke kluif om in zijn geheel te verorberen. Maar kleine koerswijzigen onderweg meer…

Nog maar eens een Australisch plaatje doen dan? Davey Craddock komt uit Perth in het verlaten westen van het land en hij noemde zijn debuut dan ook City West. En dat Craddock uit Australië komt weet je als hij het heeft over …your breath smelt like ANZAC day / Bitumen and horse shit (in Better Alone). En die jonge vrouw die zwanger achter de toonbank van een winkel in het gehucht Peaceful Bay staat ontmoette de vader van haar kind op de avond van Australia Day. Het zijn twee van die prachtige liedjes op deze plaat. Zal ik eens wat geks zeggen? Voor meer…

De 19-jarige Kacy Anderson wordt al de nieuwe Sandy Denny genoemd. De 21-jarige Clayton Linthicum speelt gitaar met een techniek die de invloed van iemand als Richard Thompson verraadt. Zij is een achternicht van hem en samen vormen ze een gouden combinatie. Strange Country (New West Records/PIAS) is het tweede album van het Canadese duo Kacy & Clayton. Zij zingt de meeste liedjes en als hij als zanger een stapje naar voren doet, dan krult zij met haar vocale inbreng daar omheen als een hoofddoekje. Het hele album wekt meer…