Daniel Romano bedacht de term mosey voor zijn muziek, want country is allang geen country meer. De voormalige punker wilde niet op een hoop gegooid worden met alle nep uit Nashville. Met zijn nieuwe album Mosey (New West Records/PIAS) zet hij evenwel iedereen op het verkeerde been. Want wat blijkt? Mosey is geen mosey. Althans niet in de betekenis die Romano er zelf aan had gegeven. Deze keer dus geen pure country zoals op de prachtplaten Come Cry With Me en If I’ve Only One Time Askin’. Maar wat dan wel? De plaat begint met vernuftige meer…

We geven het maar toe: sinds we de lijstjes van het Australische blog Post To Wire ontdekt hebben houden we de muziek die vanuit die contreien komt beter in de gaten. En dat heeft al heel wat mooie ontdekkingen opgeleverd (Marlon Williams, Andy Gordon, Fanny Lumsden). Bee In Your Bonnet van het uit Sydney afkomstige Fallon Cush kan daaraan toegevoegd worden. Wat een melodieuze rijkdom wordt hier tentoongespreid. De een na de andere song met heerlijke ‘hook’ vloeit uit de pen van zanger-gitarist Steve Smith. En de andere drie meer…

Al Scorch heeft een banjo en bravoure. Geen wonder dat zijn tweede album verschijnt op Bloodshot. De man komt bovendien uit Chicago, thuishaven van dat label. Circle Round The Signs (Bloodshot Records/Bertus) past goed in de catalogus. De banjo buitelt over Pennsylvania Turnpike. Met dat eerste nummer weet je dat dit een album is waar nergens de middle of the road wordt opgezocht. Scorch bulkt van de energie en hij bakt geen zoete broodjes. Op Lonesome Low hangt iemand met zijn nek door de strop aan een tak van een meer…

Lekker plaatje uit Nashville. Geen country, maar garagerock. Handle It (Plowboy Records) van Blackfoot Gypsies begint met Scream My Name lekker losjes als Deer Tick. Met Under My Skin worden we getrakteerd op punkblues van de backporch. Rocken en rammelen. Too Bad voegt daar soulzang aan toe. Het is dus meer Memphis dan Nashville. Een fiddle voert de mannen door de stad op Spent All My Money. Op In Your Mind staan de gitaren rauwdauwerig in standje Go To Blazes, waarna Dead On The Road met een cajunbeat klinkt als rock-’n-roll uit meer…

Lilly Hiatt vindt het maar een gedoe, de liefde. Dus zorgt ze er wel voor dat ze niet te romantisch wordt op Royal Blue (Normaltown Records/PIAS). Ze trekt een harnas aan om zich te beschermen. Op opener Far Away is ze nog teleurgesteld dat de liefde voorbij is, op Too Bad geeft ze een andere vrouw het advies niet bij de pakken neer te zitten. ‘The truth is louder than you think / That was his ship leaving / Not your own to sink.’ De dochter van John Hiatt heeft haar toevlucht gezocht in synthesizers die een koude meer…

Een wit paard in de sneeuw siert de hoesfoto van White Flag (eigen beheer) van Brother Wild. Kleurloos is de muziek op dit album van het trio uit Boulder, Colorado echter geenzins. De nummers op dit debuut komen uit de pen van zanger/multi-instrumentalist Seth Dady. Zijn vrouw Chrystal Dady doet de achtergrondzang en Tyler Shaw speelt elektrische gitaar. Pedal steel en een ritmesectie werden extern ingehuurd voor dit plaatwerk vol aanstekelijke heartlandrock en indie countryrock. Het is een mooi afgewogen mix geworden tussen toegankelijkheid meer…

The Wood Brothers hebben soul. Daar hebben ze dat koortje op Never And Always eigenlijk helemaal niet voor nodig. Begrijp me goed, dat koortje is een heel fijne toevoeging. Alsof je even naar Bop Till You Drop van Ry Cooder zit te luisteren. Met Paradise (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) bevestigt de Amerikaanse band de status die ze hebben als rootsrockers met soul. Ze volgen voorbeelden uit de jaren zeventig, maar blijven nergens hangen in puur epigonisme. Ja, opener Singin’ To Strangers klinkt als The Band in overdrive, maar met die band meer…

Het gaat misschien te ver om Willie Sugarcapps een supergroep te noemen. Feit is wel dat het met Grayson Capps, Will Kimbrough, Corky Hughes en het duo Sugarcane Jane (Savannah Lee en Anthony Crawford) een boel ervaring en talent aan boord heeft. Paradise Right Here (Baldwin County Public Records) is het tweede album van de formatie uit Alabama, geproduceerd door Capps’ levenspartner Trina Shoemaker. Misschien dan geen supergroep, wel is sprake van een superalbum. Zowel Kimbrough als Capps als Crawford meer…

Met Lovers And Leavers (Hwy 87 Records/Thirty Tigers/Bertus) maakt Hayes Carll schoon schip. De Texaan had er geen zin meer in om de paljas uit te hangen tijdens optredens. Hij had genoeg van zijn liedjes waarin hij op lichte toon verhaalde over zijn vlucht in dronkenschap en overspel. Hij wilde weg van het feestgedruis. Daar kwam nog bij dat hij zich misschien stoerder voordeed dan hij was. Hoe dan ook, Hayes Carll is veranderd sinds het vijf jaar geleden verschenen KMAG YOYO. Gescheiden van zijn vrouw. Een nieuwe relatie met Allison Moorer, de meer…

Op Still Mad (eigen beheer) maken Luke Powers en Tommy Spurlock van Spicewood Seven (de band heeft geen website) zich nog steeds druk om alles wat er niet deugt aan Amerika. Met dat onderwerp kunnen ze vast nog wel even voort. Op Somewhere steekt een jonge vrouw in een suv de middelvinger op tegen iemand die niet snel genoeg optrekt volgens haar. Op het titelnummer krijgen zakenlui met een Californische teint er van langs. Bij een titel als Everything Is Great weet je dus al dat er weer heel wat mis is. Het nummer zou zomaar over Donald Trump meer…