Niets is mij bekend over Hege Brynildsen. When My Man Comes To Town (Rootsy/Sonic Rendezvous) viel ineens op de spreekwoordelijke mat. Wat speurwerk op het internet leerde dat ze Noors is en dat dit haar derde album is. Hierop staan 10 nummers die als traditionele americana zijn aan te merken. Klassieke americana zou ik bijna zeggen. Dat komt met name door het bijzondere stemgeluid van Brynildsen. Ze zingt zoals een folkzangeres uit de jaren zestig; een beetje zoals toentertijd Buffy Sainte-Marie. Hoog en met een beetje vibrato. Dat remt meer…

Op het in 2008 verschenen The Evangelist verwerkte Robert Forster het verlies van Grant McLennan. Diens dood betekende het definitieve einde van een samenwerking die wel wordt vergeleken met die van de tandem Lennon-McCartney. Weliswaar hadden beiden al soloplaten gemaakt, toch waren ze af en toe nog samen om wat popparels toe te voegen aan het oeuvre van de Australische band The Go-Betweens, dat in de jaren tachtig tot stand kwam. Op Songs To Play (Tapete Records/Sonic Rendezvous) pakt Forster de draad weer op van een pauze meer…

Na drie platen voor Sub Pop begon Daniel Martin Moore zijn eigen label. Golden Age (OK Recordings) is een uitermate geslaagd album dat even tijd nodig heeft om indruk te maken. Het begint met het hypnotiserende titelnummer met Moore achter de piano. Golden Age is pop met de grandeur van iemand als Harry Nilsson. Op Our Hearts Will Hover gaat het pianospel van Dan Dorff jr. hand in hand met het klakkende ritme van percussie. Heel in de verte klinkt een groffe gitaarsolo, waarmee een spannend geluidsbeeld wordt gecreëerd dat wel meer…

Camille Bloom lijkt haar hele leven toegeleefd te hebben naar het moment dat ze haar baan in het onderwijs gedag kon zeggen en in de muziek aan de slag kon gaan. Sindsdien is ze bijna constant op tournee, zowel in de USA als in Europa. Tussen de optredens door brengt ze ook nog regelmatig CD’s uit. Binnenkort verschijnt Pieces of Me, haar vijfde album in vijftien jaar. Camille Bloom is een songwriter die je niet in een hokje kan stoppen. Ze heeft een scala aan stijlen in huis. Het ene moment klinkt ze als een klassiek singer-songwriter als Cheryl Wheeler, het meer…

Binnenkort zal Ryan Gustafson optreden op de Rhythm & Blues Night in de Groningse Oosterpoort. Dat niet alleen, hij vergezelt Phil Cook op diens Europese toernee. Dat alles onder het pseudoniem The Dead Tongues. Onder die naam bracht hij vorige maand ook het album Montana (eigen beheer) uit. Hierop hoor je dat het best logisch is dat The Dead Tongues op dat prestigieuze Groningse festival staat. Het is namelijk niet niets wat hij op Montana presteert. De uit North Carolina afkomstige Gustafson incorporeert op mooie wijze Appalachian folk met fingerpicking meer…

Een tot studio omgebouwde hut in de wouden van British Columbia is het domein van de Canadees Cam Penner. Samen met zijn maatje Jon Wood nam hij er in tien dagen Sex & Politics (eigen beheer/Lucky Dice) op. Dat is een album vol schrille rootsmuziek die klinkt alsof de stad het voor het zeggen heeft in dat kleine stukje woud waar dit tot stand kwam. Hey You (Lovers Of Music) is een van tak naar tak springende combinatie van folk en funk. De stem van Penner reikt naar de hoogste toppen, maar tijdens het klimmen heeft de boomschors zijn zang ruw en meer…

Ken Dunn brengt zijn americana op smaak met fikse scheuten cynisme. Daar heeft hij ook de stem voor. Nogal scherp en daarbij ietwat zeurderig is zijn voordracht. En ach, daar houden we wel van in altcountry. Zulks geeft de muziek karakter. The Great Unknown (eigen beheer) van Ken Dunn & Gypsy Starfish verdient door die kritische aanpak in combinatie met die stem als prikkeldraad een plaatsje in de buurt van artiesten als Freedy Johnston, David Munyon en Terry Allen. In de liedjes van Dunn loopt het altijd anders dan meer…

Met ruim 200 optredens per jaar weet Carter Sampson waarover ze het heeft in haar liedjes. Die gaan over de hele nacht autorijden om maar alleen te zijn. Gejaagd door de wind. De geest van Hank Williams die haar gezelschap houdt (Tomorrow’s Light). Er is geen woord gelogen aan Wilder Side (eigen beheer/CRS) van Sampson. Dat hoor je. Ze zingt dat ze zich nog niet wil settelen (Run Away). Ze houdt van de regen en de wind. Ze wil altijd verder, zelfs als ze eigenlijk geen afscheid zou willen nemen (Highway Rider). Ze komt zichzelf meer…

Natuurlijk dien je als serieuze americanaliefhebber naar Empire (Cornelius Chapel Records) van Brad Armstrong te luisteren. Zeker als je ook van Matt Woods, Patterson Hood, Adam Faucett of Josh Nolan houdt. Rauwe, eerlijke, melodieuze gitaargeorienteerde singersongwriterrock dus. Maar dan wel rauw zonder dat het punky wordt. Armstrong is ook te vinden in de line-up van The Dexateens; Empire is echter het eerste album dat hij als soloartiest uitbrengt. Hij kreeg daarbij hulp van onder meer Maria Taylor die in de achtergrond zingt. Op het schitterde meer…

Nette Engelse folk en aangeharkte americana komen bijeen in de popliedjes van de Britse singer-songwriter Paul Handyside. Let Me Down Easy zingt hij en schept daarvoor zelf de voorwaarden middels behaaglijke melodielijnen. Zachtaardige liedjes met heldere zang en niet al te opdringerig gitaarspel voor bij de open haard zijn het. Toch is Tide, Timber & Grain (Malady Music) geenszins een album dat geruisloos langstrekt. Handyside weet met zijn liedjes oude tradities te gieten in tijdloze kwaliteit. Echt wanhopig klinkt een meer…