Nette Engelse folk en aangeharkte americana komen bijeen in de popliedjes van de Britse singer-songwriter Paul Handyside. Let Me Down Easy zingt hij en schept daarvoor zelf de voorwaarden middels behaaglijke melodielijnen. Zachtaardige liedjes met heldere zang en niet al te opdringerig gitaarspel voor bij de open haard zijn het. Toch is Tide, Timber & Grain (Malady Music) geenszins een album dat geruisloos langstrekt. Handyside weet met zijn liedjes oude tradities te gieten in tijdloze kwaliteit. Echt wanhopig klinkt een meer…

Eerlijk gezegd overviel mij bij beluistering van de eerste tonen van Another Black Hole (Gypsy Eyes) een zekere Malcolm Holcombe-moeheid. Zo’n tien jaar geleden, ten tijde van het verschijnen van I Never Heard You Knockin’ en Not Forgotten, was ik erg onder de indruk van het werk van deze man. Maar gaanderweg, bij het verschijnen van iedere nieuwe plaat, verloor ik steeds meer interesse. Ik had het wel zo beetje allemaal gehoord. Die indruk werd niet weggenomen door het eerste nummer van deze nieuwe plaat, die weer werd opgenomen door Ray Kennedy meer…

Alle bombast is overboord gegooid. Op The Narrows (Yep Roc Records) schaalt Grant-Lee Phillips terug. Mogelijk heeft dat te maken met zijn verhuizing van Los Angeles naar Nashville. Phillips keek uit naar een iets rustiger leven. Daar in Nashville pakt Phillips de zaken aan zoals Springsteen dat deed op Nebraska. Luister maar eens naar Smoke And Sparks, behoorlijk kaal. Ook Taking On Weight In Hot Springs klinkt als een akoestische Springsteen. Erg fraai is Moccasin Creek met bassist Lex Price op bouzouki. Jerry Roe zit achter de drumkit en meer…

Laten we nogmaals teruggaan naar die prachtige jaarlijst over 2015 van de Australische site Post To Wire. Op plaats 9 vinden we daar Mark Lucas met Little Town Blues (Laughing Outlaw Records). In tegenstelling tot de meeste namen op die lijst is deze Lucas geen onbekende voor deze site, we hebben het hier al vaker gehad over de Brit die down under actief is. Na Little Town Blues verscheen ook nog The Continental Drift (eigen beheer) als Mark Lucas and the Dead Setters. Op de cd zonder Dead Setters heeft Lucas wel gewoon de beschikking over een stel begeleiders. Op Federal Highway Blues maken we een vlucht aan een hangglider en zien we kangoeroes. De toetsen zorgen voor een veilige landing. Op His Own Titanic probeert meer…

De Blue Grass Boogiemen vieren dit jaar hun 25-jarig jublileum. Dat doen ze met het uitbrengen van een bijzonder album: Grassified (Excelsior). Daarop staan 16 nummers die ze met andere Nederlandse artiesten opnamen. Nummers van die betreffende artiesten, maar dan, de albumtitel zegt al genoeg, in een bluegrassversie. Dat levert in dit geval wisselende resultaten op. De plaats opent met twee goed geslaagde nummers, een oud nummer van GEM met Maurits Westerik en een nummer met Jeroen Mesker, voorman van Maison Du Malheur. Gesteld meer…

Goeiehemel, die Lincoln Durham is geen vrolijke Frans. Op zijn derde plaat, Revelations Of A Mind Unraveling, springt de uit Texas afkomstige Durham in de put van menselijke emoties en het blijkt daar pikzwart te zijn. Rudimentaire blues en southern gothic gaan hand in hand met teksten die vooral over de duistere kant gaan. I’ve been creeping in the shadows with the wretched, and I’ve got to get away (Creeper). Het is hel en verdoemenis en het lijkt er op of Durham wel uit die put kan kruipen, maar telkens als zijn vingers over de rand heeft, terug meer…

Donald Trump is nog niet eens de Republikeinse presidentskandidaat, laat staan president, maar toch heeft hij de eerste tegen hem gerichte protestsong te pakken. Van een Brit nog wel. Peter Bruntnell opent zijn nieuwe album Nos Da Comrade (Domestico Records) namelijk met Mr. Sunshine, een nummer over hoe Trump een Schots vissersdorp liet ontruimen om een golfbaan aan te laten leggen. Dat is een aardige binnenkomer van Bruntnell van wie de laatste tijd weinig vernomen is. We herinnereren ons nog het meesterwerk Ghost in a Spitfire meer…

Zou er anno 2016 nog veel naar Lefty Frizzell geluisterd worden? Het hoogtepunt van zijn carrière lag in de jaren ´50 en hij had in die periode hit na hit. Generaties later lijken Lefty en zijn kijk op de honky tonk wat vergeten te zijn. Jammer. Gelukkig is daar Brennen Leigh. Zij heeft de muziek van Lefty Frizzell altijd een warm hart toegedragen en brengt nu een album vol met zijn songs uit. De titel is, erg voor de hand liggend, Brennen Leigh Sings Lefty Frizzell. Op het album vind je heerlijke versies van Frizzell´s klassiekers als meer…

Er is veel goeds en veel slechts te melden over Spotify, onder andere over de betalingen. Die discussie gaan we hier nu niet voeren. Voor het beluisteren van Orchids And Violins (Nonesuch) van Michael Daves is de streamingdienst echter ontzettend handig. Het is namelijk een dubbelalbum met op elke schijf dezelfde nummers. Op de ene schijf staan bluegrassnummers, op de tweede cd staan diezelfde nummers maar dan in rockversies. De bluegrassplaat werd opgenomen in een kerk in New York met hulp van onder anderen Brittany Haas (fiddle), meer…

Scandicana, we halen die term nog maar eens boven voor het debuut van Kristoffer Bolander. Niet dat zulks nu direct veel duidelijkheid schept, maar dat doet americana ook niet. Ik versta eronder: melancholische rock of pop met onmiskenbare folk- en countryinvloeden. En wel, dat is nu precies van toepassing op I Forgive Nothing (Tapete Records/Sonic Rendezvous). De grondtoon op de elf liedjes is weemoedig, zonder dat het nu direct een verdrietige of navelstaarderige boel is. Het titelnummer, gebaseerd op een citaat uit een novelle van meer…