Met een songtitel als Drinkin’ Wine And Staring At The Phone weet je dat het over zelfbeklag gaat. Kijk hem eens zielig alleen zitten. Nou ja, in die bar is altijd wel enige aanspraak. Die heb je ook nodig om mooie zinnetjes uit te spreken. Dat doet Dave Insley doorlopend op Just The Way That I Am (eigen beheer). Wat te denken van Win-Win Situation For Losers, dat hij schreef met Rick Shea en Paul Lacques? Drie eenzame mannen die zaten eens in het café en schreven er een liedje over. Zo gaat dat in honky tonk. En Insley is zo honky tonk als goedkope meer…

Hij is snel deze keer. Het vorige album van Donnie Fritts is nog maar acht jaar oud. Met Oh My Goodness (Single Lock Records/Bertus) heeft de man zichzelf overtroffen. Zijn debuut Prone To Lean dateert van 1974, daarna duurde het 23 jaar voordat Everybody’s Got A Song (1997) verscheen. En daarna dus elf jaar tot One Foot In The Groove (2008). Acht jaar is een snelheidsrecord voor de toetsenist die in de jaren zestig een van de bepalende krachten was in Muscle Shoals, Alabama. We hebben het dus over countrysoul als het meer…

Voor melodieuze gitaarpop ben je bij Dropkick aan het juiste adres. De band brengt al zo´n vijftien jaar het ene na het andere album uit met hemelse pop in de traditie van die andere Schotten, Teenage Fanclub. Al mist Dropkick zo hier en daar de ruwe randjes van de band van Norman Blake. Balance The Light is album nummer veertien van de band. Andrew en Roy Taylor (geen familie) vormen de kern van de band en dit zijn jongens die zijn opgevoed op een dieet van Big Star en de Posies. Dat hoor je terug in puntige songs als Out of Love Again, Homeward en I Wish I Knew. Dit zijn meer…

Desolaat met een hoofdletter D. Een wild paard staat in de onmetelijke ruimte van het westen van Amerika. Het hoofd hangt. Het bestaan is een kwestie van overleven. Zinderende hitte. Barre kou. Blijven staan. Beschutting zoeken die er niet is. You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To (Decor/Bertus) van Richmond Fontaine staat vol verhalen van lieden die ergens de verkeerde afslag hebben genomen. Nu dolen ze rond in de stad. Doelloos. Willy Vlautin geeft ze een stem. Een kop koffie hebben ze nodig. Ze rennen door de sneeuw op meer…

NorthEastSouthWest (eigen beheer) is de tweede soloplaat van Mike Jacoby. Solo dienen we hier letterlijk te nemen. Jacoby deed alles zelf. We kennen hem ook van Haymaker (zie recensie Now Now Now). NorthEastSouthWest baseerde hij losjes op zijn oversteek van het noordoosten van Amerika naar het zuidwesten. Hij woont nu in Long Beach, Californië, waar hij ook deze plaat vol opgeruimde rootsrock opnam. Nevermind Me is een lekker nummer in Stones-jasje. Net als op Talk A Good Game het geval is, valt ook te denken aan de meer…

Twee jaar geleden bracht Friends of the Family haar debuut uit, een plaat die ergens op het snijvlak van rock en folk zit. De band uit de regio Rotterdam- Den Haag heeft sindsdien een goede livereputatie opgebouwd en komt nu met Time, het tweede album, op de proppen. Friends of the Family is een tienkoppige band en iedereen lijkt zijn moment in het ‘spotlight’ op te eisen. Gitaren, toetsen, viool, sax- allemaal claimen ze ruimte in een song. Vul dat nog aan met de nodige tempowisselingen en het resultaat is een druk, vol geluid. meer…

Ian McFeron is een parel. Geen ruwe diamant: een parel. Radio (eigen beheer) is zijn achtste album inmiddels en het is wederom een plaat van grote klasse. Hier hoeft niets meer aan geslepen te worden. Zo jammer dat de uit Seattle afkomste bard hier geen poot aan de grond krijgt. Want de liedjes van McFeron zijn vaak stukken beter dan die van al die singer-songwriters die wel hier in het Laaglandse hun jaarlijkse rondjes langs de de bekende adressen afleggen. Maar misschien ligt het ook wel aan McFeron zelf en heeft hij Europa niet in zijn vizier als afzetmarkt voor zijn meer…

Lekker ouderwets. Zo zou je de sound van de Treetop Flyers nog het beste kunnen omschrijven. Op hun tweede album Palomino (Loose/Bertus) laten de Britten rootsrock horen die duidelijk geworteld is in de sound van de jaren ´70 en ´80. Luister maar ´ns naar het gitaargeluid van Sleepless Nights, dat bij de Allman Brothers geleend lijkt te zijn. En in Dance Through The Night komen de Doors even om de hoek kijken. Palomino staat vol met meeslepende songs met veel ruimte voor de gitaristen van de band. Reid Morrison meer…

Lillie Silversmith opent met een gebed Voice Of The Wind (Koru Records) van Trevor Green. Het album is de weerslag van een spirituele zoektocht naar mysterieuze krachten die nauw verweven zijn met de historie van de oorspronkelijke bewoners van de Verenigde Staten. De Amerikaan onderhoudt nauwe banden met de Navajo. Tijdens zijn optredens wordt hij regelmatig bijgestaan door dansers van die stam. Zo’n optreden is toch al een bezienswaardigheid, want Green wordt dan omringd door vijf gitaren, drie didgeridoos, een arsenaal meer…

Josh Harty komt uit North Dakota waar zijn vader zowel politieman als predikant was. Harty dacht dat hij zou belanden in de bak of de hel. Maar niet heus, want de singer-songwriter straalt toch vooral vriendelijke degelijkheid uit op Holding On (eigen beheer). Het titelnummer is rustieke countryrock voor mannen in wollen poncho’s. Daarbij zie ik iemand als Dan Fogelberg opdoemen. Harty heeft een ietwat wollige stem waarbij op het titelnummer de noten van de mandoline warmte zoeken. De elektrische gitaar op Round And Round trekt meer…