Had ik hier al eens gezegd dat het goed gaat met de Nederlandse americana? Dat uit alle hoeken en gaten albums van Nederlandse artiesten verschijnen? Niet dat ik Tilburg een gat wil noemen maar uit die plaats komen The Jaydees en hun eersteling heet Work With What We’ve Got (eigen beheer). En dat is heel wat. De vijf leden van deze groep, met zangers en componisten Joop van der Kuip en Derrick van Schie voorop, hebben eerder kilometers gemaakt bij o.a. Rosemary’s Sons, Stevie Ann, Wende en Deacon Blue. Na eerder, als The Federales, vooral meer…

De wanhoop heerst in Milltown (Dolly Rocker Records) van Jeb Barry. Je zou er weg willen, maar dat is nog niet zo eenvoudig. Het is immers elders in Amerika niet veel beter. Je zou in het leger kunnen gaan, maar de kans is groot dat je dan toch weer terugkeert naar Milltown. In een doodskist, wie zal het zeggen. Niemand hangt voor zijn plezier rond in Milltown, waar de meisjes in jurkjes van tien dollar op een barkruk hangen ($ 10 Girl). Het is een en al treurnis in de teksten van Barry. Townes Van Zandt zou er wel om kunnen glimlachen. Misschien niet om meer…

Dat het goed gaat met de Nederlandse americana is bijna een understatement te noemen. Bijna wekelijks verschijnen er albums van vaderlandse artiesten, reeds ter ziele gegane bands worden heropgericht en The Tennessee Studs, zij gaan stug door met het leveren van prima cd’s. Het Amsterdamse vijftal, bestaande uit de Nederlanders Roland van Beveren (pedal steel), Pieter Loman (banjo), Jeroen ‘Mr Dobro’ Schmohl, de Zweed Henrik Holm (bas, zingende zaag) en de Canadese mandolinebaas Jeff Cardey, levert met See You Around (eigen beheer) hun vierde meer…

Een cowboy zit op zijn paard. Vanaf een heuveltop tuurt hij in de verte. Het is donker. Boven hem tekenen zich enkele sterrenbeelden af. Eigenlijk zouden de Eagles daar moeten vliegen, want dat zijn de echte sterren van Another Orion (eigen beheer) van Tim Houlihan. De singer-songwriter uit Minneapolis heeft de blik gericht op de westcoast. Eagles, Jackson Browne, James Taylor, Jack Tempchin, het zijn duidelijke invloeden. Vooral op opener I Get Lonesome Too hoor je de supergroep zoals die op het debuut klonk. ‘I’m just a troubadour’, zingt meer…

Drummer Billy Conway (ex-Morphine) is er weer bij op Salt As Wolves (Blue Blade Records), het nieuwste album van de Amerikaan Jeffrey Foucault. Perfecte combinatie. De drummer die geen tik teveel doet. De singer-songwriter die zingt over smeulend vuur en eenzaamheid. Over hoe hij met zijn bandleden zwijgend door de nacht rijdt, op weg naar een nieuwe dag (Des Moines). Aan die toch al geweldige samenwerking tussen Conway en Foucault wordt nog een extra dimensie toegevoegd. Bo Ramsey is er namelijk ook bij. De gitarist uit meer…

Alleen om het schitterende Comme La Vie Est Belle, een duet met Will Oldham, is L’Insouciance (Manassas/BMG/Sony) van de 29-jarige Baptiste W. Hamon al interessant. Verder is natuurlijk het feit dat het hier om Franstalige americana gaat een bijzonderheid. Maar daarnaast is het ook een album dat vooral vanwege zijn kwaliteit het beluisteren waard is. De Parisien Hamon is al van jongs af aan gefascineerd door Amerika en beschouwt naast Jaques Brel en Serge Reggiani ook John Prine, Leonard Cohen en Townes van Zandt als zijn belangrijkste inspiratiebronnen. meer…

Fernando is een band uit Portland, Oregon, die al zo’n twintig jaar bestaat. De in Argentinië geboren Fernando Viciconte is de spil van het collectief uit de Amerikaanse stad. Hij zingt een beetje als een dakloze John Lennon en schrijft liedjes die melodieus en stevig zijn en volledig tot hun recht komen in een fraai ruimtelijk geluid. Een gitaar krult vraagtekens om Save Me, waarmee het achtste album Leave The Radio On (Decor/Bertus) begint. The Dogs klinkt ijl als Big Star. Peter Buck van R.E.M. weeft er een stukje sitar doorheen. El Interior wordt meer…

Theo Sieben in een Brabantse Amsterdammer – hij groeide op in de Peelstreek – maar als je niet beter zou weten zou je denken dat zijn wieg ergens op het Amerikaanse platteland heeft gestaan. Sieben maakt immers, zo blijkt ook weer op zijn derde soloplaat Delphinidin (Highwind Howl Records), puur Amerikaanse muziek. De nummers op dit album vinden hun basis in de blues, met toevoeging van een een scheutje gospel hier en daar. Het zal ook wel niet voor niets zijn dat de titel van de plaat doelt op het stofje delfinidine dat bepaalde bloemen blauw maakt. De twaalf liedjes meer…

Overstuurde gitaren. Zeurend orgeltje. Krachtige drumslagen. Dan Stuart leeft nog. Met een stel jonge Mexicanen laat hij weer eens van zich horen. Vier jaar geleden wentelde hij zich in de waanzin met The Deliverance Of Marlowe Billings (zie recensie), een album waarop hij dacht af te rekenen met zijn ex die hem na twintig jaar had verlaten. Mooi niet dus. Op Marlowe’s Revenge (Cadiz Music/Bertus) is hij nog lang niet klaar met haar. ‘Are you happy honey? / What’s a husband for? / Adios guapa I gotta run / It’s been real too much fun’. Ja, hij leeft meer…

Kun je op een site over altcountry aan komen zetten met een songtitel als That’s Why God Loves Cowboys en toch serieus worden genomen? Tsja, twijfelgeval zou ik zeggen. Na een paar luisterbeurten wist ik eerlijk gezegd niet wat ik moest denken van The Underdog (Big Label Records/Thirty Tigers/Bertus) van de Texaan Aaron Watson. Na een tijdje nog maar eens luisteren kan dan verhelderend werken. Zo gezegd, zo gedaan. Zo kan het gebeuren dat we hier voor het eerst aandacht besteden aan Watson, die met The Underdog al zijn twaalfde meer…