Rootsmuziek heeft maar weinig met het platteland te maken. Het gros van al die artiesten op cowboylaarzen woont in een stad. Jeffrey Lewis komt uit New York en draagt sneakers. Zijn muziek wordt door vrijwel niemand omschreven als americana. Toch is Manhattan (Rough Trade/Konkurrent) van Jeffrey Lewis & Los Bolts dat wel degelijk. Zelfs zonder de definities op te rekken. Manhattan is een grotestadsplaat met muziek van de straat. En is dat niet bij uitstek de broedplaats voor de meest fantastische roots-’n-roll? Sirenes. Scowling Crackhead Tan begint meer…

Met Because There’s Nothing Outside (eigen beheer) doet de Amerikaan Mark Davis afstand van het geloof. Het album is een verlengstuk van zijn eveneens vorig jaar verschenen boek God In Chains. Mark Davis and the Inklings verpakken de teksten in Beatleske melodieën. Davis (gitaar, piano) heeft een stem die soms sterk aan John Lennon doet denken. Op Spoiling The Game is dat bijvoorbeeld het geval. Andere namen waar aan te denken valt zijn Fernando, Tom Freund, Michael Penn of Crowded House. Op de ruim acht minuten van meer…

De uiterst actieve Neal Casal bepaalt de kleuren op Indian Summer (Horton Records/Continental Record Services/Munich) van Rachel Dean. De zangeres uit Los Angeles zocht voor haar tweede album inspiratie in de woestijn van Joshua Tree National Park. Daar sprong Casal even van de trein van Gospelbeach (zie recensie) om zijn elektrische gitaar te slingeren rond creosotestruiken en yuccas. Het zijn kleuren die door het vallende zonlicht net iets fletser uitvallen. Alsof je te lang in de zon hebt gekeken, waardoor alles een beetje vaag is geworden. Zo’n meer…

Scott Nolan is een Canadese singer-songwriter die we hier altijd met een schuin oog in de gaten houden. Voor de opnames van zijn alweer zevende album, Silverhill (Transistor 66), zakte hij af naar het gelijknamige plaatsje in Alabama. Hij trad er, met Mary Gauthier, ooit op in de befaamde Frog Pond at Blue Moon Farm en raakte gelijk verliefd op de plek. Als begeleiders koos hij de mensen van Willie Sugarcapps, u weet wel: Grayson Capps, Will Kimbrough, Corky Hughes en het duo Sugarcane Jane. Een goede keuze, want het in een paar dagen opgenomen album heeft meer…

Op haar elfde stond Sierra Hull al met haar mandoline op het podium van de Grand Ole Opry. Ze was uitgenodigd door Alison Krauss, die zelf ook op zeer jonge leeftijd al succesvol was. Krauss zingt mee op enkele nummers van Weighted Mind (Rounder Records/Proper/Bertus), net als Abigail Washburn en Rhiannon Giddens. Hull is 24 nu en wat klinkt ze volwassen op haar nieuwe album. Niet verkeerd uitleggen, deze opmerking. Het betekent allerminst dat ze musiceert als een gearriveerde coryfee. Nee, Hull heeft het na haar tijd als meer…

Een aangenaam strijkje opent het heerlijke Goodbye Loneliness. Na die eerste klanken die de sfeer van een kamerorkest neerzetten, verandert een baritongitaar de richting. ‘Love is a game you don’t want to play, you can lose every day’, horen we David Brooks zingen. Hij heeft het van horen zeggen. Van een vriendin. The David Motel is de band van Brooks. En People, Places, Things (eigen beheer) is het debuut als zodanig. En dat is een verdraaid lekker plaatje geworden. De band komt uit East Nashville, daar maken ze het soort country waar we hier bij meer…

Rachel Garlin schrijft liedjes die passen bij een juf die vol enthousiasme kennis deelt met haar leerlingen. Zo staan op Wink At July (Tactile Records) liedjes over de Amerikaanse dichter Gwendolyn Brooks (Gwendolyn Says) en graffiti-artiest Keith Haring (Hey Keith Haring). Als kind zag Garlin in de schoolbus die door studentenstad Berkeley reed een inspirerende tekst van Brooks die haar leerde van elk moment te genieten. Met de graffiti van Haring maakte ze kennis in de jaren dat ze in New York woonde. Inmiddels woont ze weer aan de westkust van meer…

Aan de onbekendheid van Ian Fisher gaat de komende tijd iets veranderen. En dat dat is meer dan terecht. Fisher is een Amerikaan die werd geboren op een boerderij in Missouri, die al jaren in Europa woont. Tegenwoordig noemt hij Berlijn zijn thuis, maar hij had al eerder zijn stek in Wenen en Hamburg. Zijn eerste soloplaat, Nero, wordt uitgebracht door het Nederlandse label Snowstar Records. Het opvallende is dat hoe langer Fisher weg is uit de VS, hoe pregnanter de country in zijn muziek doorklinkt. Nero kent dan ook een bijzonder meer…