Marty Fields Galloway is Born To Boogie. Vanzelfsprekend speelt haar twangy trip zich af in het zuiden van Amerika. Want daar in Dixie kun je je pas echt verliezen in rock-’n-roll. In Take You Down neemt ze ons er mee naar toe. Maar wanderlust heeft haar naar andere oorden gebracht. Ze verblijft tegenwoordig zowel in het Franse Bordeaux als in het Texaanse Austin. Op Long Way From Home (eigen beheer) laat ze horen dat het helemaal niet uitmaakt waar je zit. Texas Martha and the House of Twang bestaat voor driekwart uit Fransen, maar dat meer…

Jimmy Ruggiere speelde jaren mondharmonica in de band van Travis Tritt, een vertegenwoordiger van new country die in de jaren negentig regelmatig platina scoorde met albums waarin ook plaats was voor bluesy southern rock. In 1998 verliet hij de band en Nashville om zich toe te leggen op rolfing, een manuele behandelmethode tegen pijn. Hij heeft tegenwoordig een praktijk in Austin, Texas. Daar heeft hij ook nog tijd voor muziek maken. Nicer Guy (Blue Streak Records) is zijn debuut en dat mag er wezen. Ruggiere maakt ambachtelijke meer…

Matty Charles is een songer-songwriter die we hier hoog hebben zitten (zie recensie van zijn vorige plaat). In 2012 vertrok hij uit New York naar het Portland van zijn jeugd. Daar ontmoette hij zijn muze Katie Rose en Catching Arrows is hun eerste gezamenlijke plaat. Het valt niet mee. Charles & Rose hebben stemmen die objectief gezien best mooi bij elkaar passen, maar er gebeurt gewoon helemaal niets als ze samen zingen. Het is spanningsloos en eigenlijk zelfs een beetje suf. Het kabbelt de hele plaat maar door. Dat ligt deels aan de wat saaie composities maar het meer…

Over de vorige plaat van het Zweedse Rag-And-Bone schreven we “aanstekelijke popsongs geïnjecteerd met country en folk” (recensie). Voor het nieuwe album, Everything Can Be Burnt Buth The Truth (eigen beheer) kun je aan die omschrijving toevoegen “en psychedelische blues”. Je zou dan kunnen denken dat het allemaal een rommeltje wordt, maar dat zou een vergissing zijn. Nee, Mats Nilsson en zijn vier makkers hebben met hun derde album er juist voor gezorgd dat het een mooi geheel is geworden. Misschien ook wel de verdienste van meer…

Shananana. Shananana. Welkom in de wereld van Wonky Tonk. Dat is de artiestennaam van Jasmine Lorraine Poole uit Covington, Kentucky. De Amerikaanse heeft met Stuff We Leave Behind (Shake It Records) een lekker plaatje afgeleverd dat te situeren valt ergens tussen Freakwater, Shovels & Rope en Hellcats. Het is indierock en het is country. Het zijn klanken van nu en het zijn geluiden van toen. Ze is rebels en naïef. ‘You used to call me baby / You used to call me darling / Now you don’t call me no more.’ De drummer tikt losjes zijn weg langs meer…

Het is weliswaar al 2016, maar we moeten nog heel wat onafgedane zaken uit 2015 behandelen. Neem nu Ben Rogers, die in augustus al The Boodred Yonder (Tonic Records) afleverde. Het is het tweede album van de Canadees (uit Vancouver). Een klassiek country(rock) album, in de beste zin van het woord. Staat Chris Stapleton je aan, dan is dit ook iets wat zeker je aandacht verdient. Daarbij de aantekening dat Rogers’ stem een stuk rauwer is. Maar daar houden we hier wel van. De zwaar bebaarde Rogers maakt ruige country met mooie tekstuele meer…

De dood komt en neemt weg. De dood is onvermijdelijk. Lucinda Williams schreef na het overlijden van haar moeder in 2004 het nummer Death Came. Ze nam het pas onlangs op. Het staat op The Ghosts Of Highway 20 (Thirty Tigers/Bertus). Eerder was ze er nog niet klaar voor. Nu wel. Vorig jaar overleed ook haar vader, de vermaarde dichter Miller Williams. Op haar nieuwste plaat neemt Lucinda afscheid. Het gaat niet alleen over de dood. Het gaat ook over haar jeugd in Louisiana. Ze moet afrekenen met de geesten uit het verleden. De angst. De meer…

De leukste eindejaarslijst van 2015 was misschien wel die met de beste americana uit Australië en Nieuw-Zeeland van de site Post To Wire. Op die lijst viel namelijk heel veel te ontdekken aan totaal onbekende namen. De nummer 1 van down under gaat dit jaar ongetwijfeld ook hier een stormpje veroorzaken. Marlon Williams (Dead Oceans/Konkurrent) van Marlon Williams is namelijk een subliem plaatje dat in februari in Europa in de winkels ligt. De 24-jarige Williams levert met zijn soepele in koorzang getrainde stem negen uitermate meer…

De leden van de Doug Prescott Band zien er op de achterkant van het hoesje van Wasteland (eigen beheer) uit als nogal bedaagde heren die in hun vrije tijd wat country spelen. De gephotoshopte afbeelding toont ze in een woestijn. Daar zijn ze dan in gedachten, want in North Carolina waar ze vandaan komen heb je geen woestijnen. Het titelnummer waarmee het album opent heeft precies de westernsfeer die je kunt verwachten. Maar het heeft ook een psychedelisch kantje. Aan het eind van de plaat staat een Indiase versie met Hindoestaanse meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met Buford Pope? Met deze zinnen openen we regelmatig een recensie van een plaat uit het noorden van Europa. Bij Buford Pope deden we dat al eens eerder. In 2012 wezen we in de bespreking van Matching Numbers op de grote gelijkenis met meer…