Sea of Clouds (Tapete Records) verscheen al een half jaar geleden. En we hadden best nog drie maanden kunnen wachten met een recensie, want dan hadden we een leuke aanleiding gehad om dit album van Last Days Of April te bespreken. Maar we kunnen niet langer wachten. Te goed, te fijn. De Zweedse band bestaat dit jaar al 20 jaar, maar dit negende album klinkt heerlijk fris, sprankelend bijna. De negen nummers klateren als een bergbeekje in de lente de oren in. Van het dromige Oh Well via het gitaarockende The Thunder & The Storm naar het met fuzz meer…

Het titelnummer van Horse Thief (Thunder Ridge Records), het nieuwste album van de Amerikaanse Kristina Stykos, is een murderballad van het zuiverste water. ‘Down by the Nechako River / She emptied my desire / Then said it was over / And left me by the fire’, vertelt Stykos. Een paar coupletten later loopt het niet goed af: ‘She fell then to sleeping / I loaded my gun / To protect my future / From what love had done’. Bow Thayer is partner in crime met onheilspellende klanken op bojotar, een combinatie van banjo en resonator gitaar. De fiddle van meer…

Matt Epp. Wat zullen we daar eens over zeggen, en dan met name over Ready In Time. Eerst maar even wat over Epp zelf. Het is een Canadees die in eigen land al stevig aan de weg timmert. Dat is te zeggen: hij heeft er al acht albums uitgebracht (en dan reken ik een EP mee), terwijl hij pas 35 is. Het klappen van de zweep kent hij dus. En hoe hij een song moet schrijven, dat weet hij ook. Of ik het allemaal even mooi vind? Nee, dat niet. De singer-songwriters poprock op dit korte album (8 nummers in 27 minuten) is me regelmatig net iets te gelikt. In het midden meer…

Sam Outlaw gebruikt de achternaam van zijn moeder om het te maken als countryzanger. Een mooiere naam is in die sector immers nauwelijks denkbaar. Handige zet van de jonge artiest uit Californië, die tot voor kort zijn geld verdiende met het verkopen van advertenties. Angeleno (Six Shooter Records/Bertus) loopt over van de romantiek. Strijkers en trompetten voegen een Mexicaans sausje toe aan het titelnummer en opener Who Do You Think You Are?, heerlijke liefdesliedjes zoals Marty Robbins ze ooit bracht. Een titel als Country Love Song spreekt meer…

Muscle Shoals, derde soloplaat, problemen met alcohol overwonnen; u denkt misschien Jason Isbell, wij zeggen echter Dylan LeBlanc. Er zijn dus best wat paralellen te trekken tussen beide singer-songwriters. Bij voorbeeld ook dat beide zeer goede zangers zijn, maar LeBlanc is van hen beide waarschijnlijk de betere. Die fantastische stem is ook wat de producers, Ben Tanner en John Paul White (Civil Wars) op Cautionary Tale (Single Lock Records/Loose Music) wilden benadrukken. Die zou centraal staan. En alle moeilijkdoenerij werd rigoreus weggesneden. Er zijn meer…

De mannen van Atlas Road Crew hebben goed geluisterd naar Black Crowes en Tragically Hip. Bluesrock en een snufje grunge zijn de belangrijkste ingrediënten op Halfway To Hopkins (eigen beheer). Een beetje jammen hoort er ook bij. Southeastern rock noemen ze hun muziek zelf. Het geheel staat als een huis, maar het stevige fundament zou wel met wat meer creativiteit mogen worden aangekleed. Te vaak verliest de jonge band zich in drukdoenerij. Die samengebalde energie werkt nogal vermoeiend, zeker omdat de clichés je om de oren vliegen. Zanger meer…

Jane Kramer zingt dat ze liegt en bedriegt op Good Woman. Nee, verklaart ze, ze is geen goede vrouw. Valt ongetwijfeld heel erg mee, anders kun je er niet zo fraai over zingen. Kramer heeft het wel vaker moeilijk met de liefde op Carnival Of Hopes (eigen beheer). Op Highways, Rivers & Scars waarschuwt ze dat de persoon die haar lief wil hebben de handen vuil zal moeten maken. De plaat opent met het lichtjes shufflende Half Way Gone met een grote rol voor viool. De meest prominente instrumenten op het album zijn banjo en dobro. Regelmatig doet meer…

Amy Blaschke loopt het vuur in, maar ze voelt geen vlammen. Zo klinkt Running Into The Fire ook. Warm, maar op afstand. De singer-songwriter die is neergestreken in Los Angeles opent haar vijfde album Opaline (Rocket Heart Records) heerlijk met dromerige klanken die van Mazzy Star of Jesse Sykes afkomstig zouden kunnen zijn, maar voegt daar ook een opgeruimd dooronron dadooronron aan toe. Het titelnummer pakt de sfeer van de sixties. Het geluid is groots en toch ook heel klein. Blaschke serveert een heerlijke melange waarin meer…

Archer’s Arrow (eigen beheer) van Adam Klein is zo’n plaat die te weinig aandacht krijgt. Je kunt ook zeggen dat het een album is dat te weinig aandacht opeist. Klein is een vakman die niets fout doet. Zijn eigen songs zijn prima, zijn keuze van een cover is uitstekend en de uitvoering van Neil Young’s Bad Fog Of Loneliless is ook keurig. Het is alleen zo dat er een groot aanbod aan mooie platen in de americanawereld is. En de makke van Archer’s Arrow, Klein’s zesde album inmiddels, is dat het in dat aanbod gewoon niet opvalt. Misschien in Klein wel te integer meer…