Het vierde woord dat uitgesproken wordt op dit album is heartache. En na Here Comes The Heartache, het eerste nummer van Jason James (New West Records/PIAS), is het niet gedaan met het hartzeer. Jason James maakt echte country. Niet die van het gladgestreken Nashville-soort, daar schrijven we hier op deze site immers nooit over, maar die van het Texaanse soort. Zoals Wayne Hancock, Jesse Dayton en Dale Watson dat ook doen, maar dan met nog meer respect voor oude tradities. Of misschien niet zozeer met nog meer respect, maar met iets minder meer…

Nathan Bell haat bankdirecteuren. Nathan Bell haat platenbazen. Nathan Bell haat kapitalisten die de boel besodemieteren. In 1995 haakte hij af als singer-songwriter. Een plaat die hij dat jaar in Nashville maakte kwam nooit uit. Twaalf jaar raakte hij geen gitaar aan. Sinds 2007 is hij terug. Het internet maakte het mogelijk om in eigen beheer muziek uit te brengen. Het bleek achteraf ook om een andere reden een uitstekend moment voor Bell om weer te beginnen. Een jaar later namelijk sloeg de crisis toe en was er volop aanleiding om meer…

Het was tijd voor iets anders. Over zijn gestrande huwelijk was het de vorige keer gegaan. Dat ging Josh Ritter niet nog een keer doen. Op Sermon On The Rocks (V2) slaat de Amerikaan andere wegen in. Hij doet dat trouwens door opnieuw afstand te doen van een deel van zijn verleden. Ritter rekent af met zijn religieuze opvoeding. Op opener Birds Of The Meadow komt hij direct to the point. De sound is ietwat mechanisch, een soort witte soul met zelfs een vleugje disco. Op een nummer als Seeing Me Around maakt de drummer dat laatste meer…

Prachtig, prachtig, prachtig. Drie woorden, meer heb ik niet nodig om het vierde album, Beautiful Life (Slow Shark Records), van het Deense Homesick Hank te beschrijven. Prachtige nummers, prachtige uitvoeringen en een prachtige hoes. Eerst maar eens die nummers. Die zijn alle elf geschreven door zanger-gitarist Kudre Haan. Ultramelodisch, te positioneren in de Bermuda-driehoek tussen Tindersticks, Bonnie Prince Billy en Lambchop. Die laatste noem ik niet toevallig; het is immers zwevend Lambchop-lid Mark Nevers die dit album mixte en daarmee meer…

Keep Coming Back (Ruf Records/Munich) begint met het titelnummer en dat is tamelijk drukke bluesrock met slidegitaar. Mike Zito & The Wheel klinken ook op Chin Up nog stoer, zoals het een beetje hoort bij deze muziek. Best een aardig stampend nummer voor wie destijds door rootsmuziek aangestoken werd door The Fabulous Thunderbirds, maar op Get Busy Living laat Zito pas echt horen waartoe hij in staat is. Als de stoere pose verdwenen is, blijkt de naar Texas getrokken artiest een heel behoorlijke soulzanger te zijn. Denk aan een Eddie Hinton. En er meer…

The Delta Jacks komen uit Essex, het Engelse graafschap aan de noordoever van de Theems. De Delta dus. Niet ontoevallig ook de plek waar pubrockers van Dr. Feelgood vandaan kwamen. Met hen delen de Delta Jacks een voorkeur voor oude rhythm & blues. Maar daar houdt het niet bij op. Op het debuut Trouble Ahead laat het kwartet ook lekker in het gehoor liggende countryrock horen en, niet in de laatste plaats, ook countrypunkachtige dingen. Een prettige mix. Op de uitvoering valt ook weinig aan te merken. Je kunt je wel afvragen meer…

De Legendary Shack Shakers blijven op The Southern Surreal (Alternative Tentacles/Sonic Rendezvous) niet in hun schuurtje hangen. De band rond J.D. Wilkes gaat op ontdekkingsreis en verlaat daarbij ook de zuidelijke staten van Amerika. Want een nummer als Young Heart, Old Soul bevat ska zoals het begin jaren tachtig op het Britse 2 Tone verscheen. En op Dead Bury The Dead wordt Mexico bezocht Een beetje salsa en een toefje surf, een beetje als Los Lobos eigenlijk. Op Down To The Bone reizen de Shack Shakers helemaal af naar de jungle, te oordelen naar meer…

Pete Gow van Case Hardin is productieleider van een nieuwsprogramma, als voorman van zijn band kan hij verhalen vertellen die niet noodzakelijkerwijs gebonden zijn aan de feiten. Zo heeft hij op These Three Cities een gesprek over de kwaliteiten van Phil Spector als platenproducer met een prostituee op gele naaldhakkenen en een stel tieten waar ze nogal wat geld in heeft gestoken. Colours Simple (Clubhouse Records) begint met een nummer van ruim acht minuten, een gewaagde doch geheel geslaagde zet van de Britse band. Poets Corner vangt aan meer…