Met gammele rockabilly voor landerijen waar de hekken een beetje scheef staan opent Drunken Prayer de nieuwe plaat I Intend To Comprehend The Devil & The Blues (Fluff & Gravy Records). Hellraiser heet dat eerste nummer. Op Machines voegt Morgan Geer daar een beetje orgelsoul aan toe. En meer, want halverwege zit een passage waarin hij Johnny Cash met The Flying Burrito Brothers op een surfplank zet en ze lekker laat dobberen. In The Champagne Of Tears betoogt hij dat er teveel Tammy is en niet genoeg Loretta. In het liedje zit meer…

Het debuut van Promised Land Sound was geniaal. De combinatie van bubblegum, garagerock en countrysoul leverde een vorm van altcountry op die totaal uniek was (zie recensie). Het tweede album For Use And Delight (Paradise Of Bachelors/Konkurrent) is iets minder bijzonder, maar toch nog altijd lichtelijk fantastisch. De band uit Nashville, Tennessee, grijpt wederom terug naar het verleden. Deze keer lijken er vooral psychedelische walmen op te stijgen die te situeren zijn ergens in Laurel Canyon, eind jaren zestig. Op Push And Pull (All The Time) horen meer…

Of we op deze site beslist iets moeten met een album van enkele zonen van The Moody Blues is twijfelachtig. Met Melancholy Sea (eigen beheer) eisen The Pinder Brothers die aandacht evenwel gewoon op met een frisse plaat waarop beatleske melodieën over een rootspad spoelen. Mike Pinder was een van de oprichters van de band die halverwege de jaren zestig ontstond en een megahit scoorde met Nights In White Satin, nu is het de beurt aan Michael en Matt. Of de broers Michael en Matt ooit de Heineken Music Hall zullen uitverkopen, zoals de nog steeds meer…

Het zal toch niet zo zijn dat ik ineens op traditionele vrouwen ga vallen? Maar na eerder al mijn liefde betuigd te hebben aan Courtney Patton, Jelka van Houten, Kacey Musgraves en Alison Ferrier, is het nu Fanny Lumsden die mijn oren gevangen houdt. Lumsden is net als Ferrier afkomstig uit Australië en heeft met Small Town Big Shot een fijn debuut afgeleverd. Daarop een collectie van elf zelfgeschreven countrypopliedjes, die in Soapbox, Rattle & Your Roll en het titelnummer zijn hoogtepunten kent. Stuk voor stuk aantrekkelijke songs met meer…

Sommige platen blijven nogal onopgemerkt. Dat lot trof ook dit Bleed Like You Bleed (Rocking K Records) van Joe Koenig. Het album kwam al uit in augustus 2014. Ondanks positieve recensies op Americana UK en No Depression werd de rauwe rootsrock van de Texaan Koenig niet in grote kring opgepikt. Misschien heeft de tegenwoordig in Californië wonende artiest niet genoeg aan promotie gedaan, want aan de kwaliteit van deze plaat kan het niet liggen. Gelukkig stuurde hij ons enkele maanden geleden alsnog een exemplaar om te meer…

Wat is Dead Stars (Union Music Store) van The Self Help Group een bijzonder album geworden! En ook bijzonder mooi. De zespersoonsformatie uit Brighton verraste in 2013 al met het debuut Not Waving, But Drowning (recensie), maar deze tweede doet er gewoon nog een schepje bovenop. Songwriter Mark Bruce weet weer een hele collectie parels uit zijn mouw te schudden die betrekking hebben op een heel scala aan onderwerpen. Wist u b.v. dat er in de dertiger jaren in Boedapest een heuse Smile Club werd opgericht om een tegenwicht te bieden aan het grote meer…

Jimmy Lafave is goed bezig met Music Road Records. Op zijn muzikale weg treffen we thans Lance Canales & The Flood die met The Blessing And The Curse (Music Road Records/Munich) een voortreffelijk album voorleggen. Canales komt uit Californië en is van Mexicaanse afkomst. Dat laatste onderstreept hij met een geïnspireerde versie van Deportee van Woody Guthrie. Het nummer, dat ook bekend is als Plain Crash At Los Gatos, werd door hem opgenomen nadat hij ontdekte dat de Mexicaanse slachtoffers in een massagraf liggen meer…

Alberta Cross opereert al lange tijd vanuit New York maar het was in London dat de band werd opgericht door Terry Wolfers en Petter Ericson Stakee. Rondom dit duo hebben in de tien jaar sinds de oprichting allerlei andere bandleden gezwermd. Met het verschijnen als dit nieuwe, ongetitelde album, is echter ook Wolfers verdwenen zodat de in Zweden geboren Stakee het enige overgebleven originele lid is. Hij is ook de zanger en liedjeschrijver van Alberta Cross. Beter gezegd: Alberta Cross is Petter Ericson Stakee. Dit derde volledige album is meer…

Bruin is de kleur van rootsmuziek. Zand, aarde, wortels, hout. Skin & Bone (eigen beheer) van Mark Brown is net zo donkerbruin als de albums van Greg Brown. Zijn stem is weliswaar iets minder donker, verder graaft deze uit de Amerikaanse staat Maryland afkomstige singer-songwriter net zo diep. Hij was boer, visser, monteur en timmerman, toch is hij ook al 25 jaar actief in de muziek. Al die bruine tinten vormen toch een verrassend rijk geschakeerd palet. Dat is mede te danken aan producer Dean Jones, die Brown (zang, gitaar) begeleidt op toetsen, ukelele, meer…

Na mijn eerste beluistering dacht ik dat Beth Bombara met haar ongetitelde derde volledige album een fantastische akoestische plaat afgeleverd had. Bij verdere beluisteringen bleek daar niets van te kloppen. Wel fantastisch maar helemaal niet geheel akoestisch. Verre van dat zelfs. Ik werd waarschijnlijk in verwarring gebracht omdat het eerste en de laatste liedjes akoestisch zijn. Of misschien kwam het door het over de gehele linie rustieke karakter van de nummers. Dat rustieke schrijf ik dan vooral toe aan die prachtige, wat melancholieke stem van Bombara (die meer…