Andrew Marlin en Emily Frantz zaten in de studio tegenover elkaar om de liedjes op te nemen voor Such Jubilee (Yep Roc Records/V2). Zo naturel mogelijk, die werkwijze. Dat leverde een heerlijk album op vol warmte en menselijkheid. De opnamen van het duo Mandolin Orange kwamen tot stand in Asheville, North Carolina, en de countryfolk die ze brengen is mijlenver verwijderd van de gladde popcountry uit Nashville, Tennessee. Akoestische gitaren, mandoline, viool, meer was niet nodig om de liedjes in de verf te zetten. En meer…

Oceanside Cities (Dinky Pops Records) is een werkstuk van de Amerikaanse globetrotter Adir L.C. die de nummers voor deze plaat schreef in meerdere kuststeden. Uiteindelijk belandde deze C (Cohen) in een studio in Tel Aviv waar de opnamen plaatsvonden. De verf van de huizen in die kuststeden loopt een beetje uit op het hoesje. Dat geeft het indiekarakter van de plaat aardig weer. Dat wil niet zeggen dat Oceanside Cities een simpel werkstuk is. Integendeel, hier wordt gemusiceerd om de harmonieuze pop van The Beach meer…

‘’Give me one perfect wave to get me out of this place’’, zingt Leeroy Stagger op Something Beautiful. Dat is het wezen van Amerikaanse rootsrock. In dit geval van een Canadees. Onderweg gaan wegens een gevoel van onbehagen. Ergens anders is het vast beter. Ik wil alleen maar een klein beetje gelukkig zijn, verkondigt Stagger op Happy Too. Dream It All Away (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) gaat over de Amerikaanse droom. Dat is de droom van een beter leven. Eigenlijk heeft die zoektocht niets met geografie te maken. Het is meer…

Dat americana toch grotendeels oudelullen-muziek is, is een feit dat nauwelijks ontkend kan worden. Op een of andere manier spreekt het genre voornamelijk 40-plussers aan. Tenzij je Mumford & Sons ook americana zou willen noemen. Maar dat doen we niet. Het was dan ook een verrassing dat mijn zoon van zestien Cardboard Boat (eigen beheer) van de uit Santa Fe afkomstige singer-songwriter David Berkeley er wel mee door vond kunnen gaan. Dat is uit zijn mond al heel wat. Maar zo gek is het niet want ik moest bij beluistering ook meer…

Grootse popmuziek zoals die decennia geleden gemaakt werd, dat staat de luisteraar te wachten die binnenstapt door The Ocean’s Door (eigen beheer) van Chris Storrow. Spectoriaans klingelende klokken en een kerkorgel op opener A True Christian geven een goed beeld van wat volgen gaat. Is daar anno 2015 nog een publiek voor? Waarschijnlijk wel, anders werd er door de platenindustrie niet zoveel geld gestoken in de advertentiecampagne van het morgen te verschijnen nieuwe album van Electric Light Orchestra. De Canadees meer…

Een echte dominee is Reverend Freakchild niet. Zeker, religie heeft zijn belangstelling. Filosofie evenwel evenzo. Hillbilly Zen-Punk Blues (eigen beheer) is precies wat je bij zo’n titel mag verwachten. Spirituele zaken die worden weggeblazen met een mondharmonica, psychedelische verhandelingen waar een fluit zich mee bemoeit, een dreigende resonator die oude geesten van de blues oproept. Dat soort klanken dus. Het instrumentale Angels Of Mercy heeft nog het meest weg van een stukje Rainer die jamt met meer…

Bezig baasje is een term die Trent Dabbs eigenlijk te kort doet. De oorspronkelijk uit Jackson, Mississippi afkomstige singer-songwriter schrijft nummers voor andere artiesten, componeert songs op bestelling voor countrydrama-serie Nashville (ook zijn huidige woonplaats), zit met Amy Stroup in het powercountrypopduo Sugar & Hi-Lows maar houdt er ook nog een solocarrière om u tegen te zeggen op na. Het eerder dit jaar verschenen Believer (eigen beheer) is daarin al het negende album. En het is een fijn album met aantrekkelijke en aanstekelijke poppy folk en meer…

De Californiër Don Gallardo verblijft al zo’n acht jaar in Nashville, Tennessee. Zijn countryrock loopt zelden uit de pas. Als hij op The North Dakota Blues verkondigt dat hij er de sheriff met een schot net onder diens schouder heeft uitgeschakeld, dan vraag je je af of dat dezelfde Don Gallardo is die met een nette rode stropdas op het hoesje van Hickory (Clubhouse Records/Bertus) in de verte staat te turen. Ach ja, een singer-songwriter hoeft zijn verhalen niet zelf te beleven. Liever niet zeg, dan werd het me toch een saaie bedoening. Dus meer…

Van grenzen tussen genres moeten Tommy Castro & The Painkillers niets weten. Gaandeweg zijn loopbaan heeft Castro steeds meer invloeden verwerkt in zijn blues, zodat zijn blues nu eigenlijk veel meer is dan alleen maar dat. De soul druipt tussen alle noten door op Method To My Madness (Alligator/Munich). Zijn vorige album The Devil You Know hebben we vorig jaar niet besproken, maar dat is net zo’n knaller. Zoals bij zovelen begon de blues voor Castro bij de gitaar, maar inmiddels is hij ook een geweldig zanger. Op opener Common Ground kan meer…

Het is heel knap wat The Black Lillies doen. Ze lopen over de dunne scheidslijn tussen de contemporaine country en de alternatieve country. Tenminste als je ervan uitgaat dat een dergelijke scheidslijn bestaat. Het is meer een grijs, diffuus grensgebied en The Black Lillies voelen zich daar thuis. Hard To Please (eigen beheer) is het vierde album van zanger en liedjesschrijver Cruz Contreras en de zijnen. Overigens zijn er ten opzichte van het vorige werk (zie recensie) nogal wat nieuwe gezichten onder de “zijnen”. In de aanloop naar de opnames verlieten twee leden de band meer…