Een ouderwets hoorspel, dat is in feite wat The Other Half – A Story Of Love, Loss And Murder – Told In Words And Music (Hachette Audio) te bieden heeft. Misdaadauteur Mark Billingham leest zijn verhaal voor over een showgirl uit Las Vegas die tegenwoordig de kost verdient in een verlopen bar in Memphis. Het echtpaar Michael Weston King-Lou Dalgleish, tezamen My Darling Clementine, zorgt voor liedjes die het verhaal aanvullen. Aardig gegeven, maar doordat de nadruk teveel ligt op de vertellende Billingham is dit meer…

Vicki Peterson en Susan Cowsill waren in de vroege jaren negentig al actief als The Psycho Sisters. Ze tourden zelfs door Europa in het voorprogramma van artiesten als Howe Gelb en Steve Wynn. Toch zou het nog tot dit jaar duren voordat het debuut Up On The Chair, Beatrice (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) zou verschijnen. In de tussentijd waren beide vrouwen namelijk vooral druk binnen Continental Drifters. Nadat die band er in 2001 de brui aan gaf, probeerde Cowsill het solo, terwijl Peterson zich stortte in enkele nieuwe avonturen met The Bangles. Op deze meer…

Alles straalt klasse uit op Like The First Time (Continental Song City/Munich) van Clarence Bucaro.  De Amerikaan beschikt met Glenn Patscha (toetsen), Pat Sansone (bas, gitaar) en Joe Adamik (drums, basklarinet) dan ook over superbegeleiders. Bucaro trekt de Laurel Canyon-sound naar het nu net zoals Dawes dat ook doet. De koortjes (Bucaro en Patscha) op Midnight Blue zijn net zo fraai als Eagles op Desperado. Somewhere In The Middle heeft een rockabillytik en doet daarmee denken aan een plaat als Proof Through The Night van T Bone Burnett. De meer…

Natuurlijk, je kunt je afvragen of een recensie van Pageant Material (Mercury) van Kacey Musgraves hier op zijn plaats is. Altcountry? Americana? Nee, niet echt. Country is het wel, poppy country. Dit album behaalde de toppositie in de Amerikaanse countrycharts. En dat is knap want Musgraves maakt echt wel andere muziek dan die vreselijke adrenalineshit die die lijsten domineert. Musgraves daagt de traditionele countrywereld ook uit met songs die net even wat anders aantippen. De hit Follow Your Arrow behandelde onder meer de homoseksuele liefde. Ja, kom meer…

Een jaar geleden tipten we (hier) Futurebirds als een band die in de toekomst belangrijk zou kunnen worden. Dan kunnen we er natuurlijk niet onderuit om het nieuwe album van het vijftal, dat oorspronkelijk uit Athens, Georgia komt, hier te bespreken. Hotel Parties (Easy Sound) is inmmiddels hun derde (studio)plaat. De nummers daarop gaan in min of meerdere mate allemaal over het leven als leden van de band en het leven ‘on the road’. En dat is ook weer niet zo heel vreemd voor een groep die onvermoeibaar aan het toeren is. Futurebirds is een gitaarband en meer…

Los Lobos maakte halverwege de jaren tachtig zo’n diepe indruk, dat dat later eigenlijk niet meer te evenaren viel. Hongerige wolven die zich afvroegen hoe ze moesten overleven, beter werd het niet. Ze waren met How Will The Wolf Survive? niet zomaar een andere band uit East LA, ze hadden nauwelijks concurrentie. Mexicaanse rootsrock, dat deed vrijwel niemand. In 1984 toen dat album verscheen waren ze al zo’n tien jaar actief en ze zijn dat nog steeds. Gates Of Gold (429 Records/Proper/Bertus) heet de nieuwe plaat. Dat titelnummer meer…

De band heet Hillfolk Noir. Dan weet je ongeveer wel wat je op Pop Songs For Elk (eigen beheer) kunt verwachten. Donkere Amerikaanse folk. Alsof je op een zaterdag een afgelegen en weinig bezocht dorpje in de Appalachen inrijdt en daar op een back porch een muzikaal trio de verveling ziet verdrijven met het spelen van intense folknummers. In werkelijkheid komt dit trio helemaal niet uit West-Virginia ofzo, maar uit Boise, Idaho dat toch echt aan de andere kant van de VS ligt. Voor de opnames van de plaat riepen ze de productionele hulp in van Mike Coykendall meer…

Van Clark Paterson had ik nog nooit gehoord toen hij zijn album ter recensie aanbood. Kenden jullie hem wel? Je kunt op het net wel een beetje achtergrondinfo vinden maar voor de recensie van The Final Tradition (eigen beheer) doet het eigenlijk niet zo terzake. Paterson is een Amerikaan, dat volstaat. Met dit album plaatst Paterson zich tussen mannen als Matt Woods, Josh Nolan, Chuck Ragan en (de soloplaten van) de leden van Two Cow Garage. De goede verstaander weet dan dat dit ruwbolsterige americana is, waarin hier en daar nog punkrockelementen meer…

Wat een fascinerende plaat is Thirsty Valley (eigen beheer) van Runner Of The Woods. Alsof je iemand hoort die de jaren 80, 90 en 00 muzikaal bewust heeft meegemaakt, heeft opgezogen, maar die nu eindelijk de innerlijke countryrocker in hemzelf losmaakt. Pure countryrock uit de periode van voor de altcountry, maar dan wel met moderne middelen. Nick Beaudoing is een zanger/liedjesschrijver met Canadese wortels die via New York (waar hij in de Doc Marshalls speelde, zie recensie) in Nashville is terechtgekomen. Die afkomst hoor je terug in het heerlijke meer…

Colin Halliburton verzaakt nimmer. Telkenmale maakt hij met zijn band The Roseline albums vol vakkundig gemaakte melodieuze altcountrynummers. Ook met Townie (eigen beheer)is dat weer het geval. Ten opzichte van de voorganger, Vast As Sky (zie recensie) is The Roseline weer sterk van samenstelliing veranderd. Naast Halliburton is alleen toetsenist Ehren Starks nog van de partij maar hij is dan ook gelijk nadrukkelijk aanwezig. Vaak zijn zijn partijen de basis onder de nummers, maar ook levert hij prachtige delicate accenten. Een nootje hier, een meer…