Nedericana, dat is de term die de Utrechtse dichter Ingmar Heytze in de bandbiografie van The Maureens schijnt te gebruiken. Weinig origineel en eigenlijk een hele lelijke term, een dichter een beetje ontwaardig als je het mij vraagt (maar wie doet dat?). Gelukkig is de muziek die The Maureens op hun tweede album, Bang The Drum (eigen beheer) voorschotelt wel mooi. De zesmansband uit Utrecht grossiert in sterke, melodieuze, licht gecountrificeerde powerpopnummers. Zullen we wat referentiepunten noemen? The Posies, Jayhawks, Beach Boys. Maar ook Jellyfish en The meer…

Een maand geleden drong ineens het onwaarschijnlijke bericht door tot de media dat Ryan Adams bezig was het hitalbum 1989 van popicoon Taylor Swift integraal te coveren. En het bleek waar. Hij ligt er nu (digitaal dan, cd en vinyl volgen mogelijk). Ryan Adams: 1989 (Paxam). Van voren naar achteren, in dezelfde volgorde. Je blijft gissen naar wat de redenen hiervoor geweest zijn. Gimmick? Maar hoe dan ook: het resultaat mag er zijn. Qua sound is dit gewoon een Ryan Adams album. Het gekke is natuurlijk dat je dan gaat vergelijken met de originele meer…

Zeg je Gillian Welch, dan zeg je ook Dave Rawlings, want het stel is onafscheidelijk (geworden). Nadat eerst een trits platen van Gillian Welch verschenen was, zag in 2009 het eerste album van de Dave Rawlings Machine het daglicht. Het grootste verschil is ten opzichte van de platen van Welch is dat hierop Rawlings het vocale voortouw neemt. Na weer een album van Welch ligt er nu een tweede van de Dave Rawlings Machine in de winkels: Nashville Obsolete (Acony). Ten opzichte van het debuut is deze nieuwe schijf een stuk ingetogener. De lijst van meer…

All A Man Should Do (ATO) is inmiddels het negende studio-album van Lucero, de band uit Memphis die al 17 jaar meedraait. Memphis de stad waar country, rock en soul samenkomen en dat is ook precies wat Lucero op dit album voor elkaar krijgt. Nadruk ligt wel op rock, stevige rock zelfs, maar dat is alleen maar lekker. Op eerdere albums werden al blazers aan de sound van de band toegevoegd, maar dat klonk steeds ietwat geforceerd. Op All A Man Should Do valt voor het eerst alles op zijn plaats. Zoals in het rustige I Woke Up In New Orleans, daarin meer…

Voo Davis komt uit Chicago en hij speelt de blues, maar zijn wortels liggen in Alabama. Dat is te horen ook op dit in Bogalusa, Louisiana, opgenomen Midnight Mist (Butter & Bacon Records). Hij zingt over New Orleans en Tupelo en doet dat met een fijne hese stem. Davis is dan een blanke soulman die een beetje tussen blues en soul laveert. Daarnaast zoekt hij het avontuur. Zo laat hij wat Noord-Afrikaanse invloeden toe op Cajun Sun, waarop zijn gitaarspel verwantschap toont met dat van Ryley Walker. Stampend en huilend in het meer…

Altijd fijn als we aandacht kunnen vragen voor een lekker Nederlands americana-produkt. In dit geval Push The Plow, het tweede album van In My Tree. Dit is een band, nee eigenlijk is het een duo: Bert-Jan Kuijpers (zang) en Paul Verschuur (instrumenten en achtergrondzang). Uit Oss. Live wordt In My Tree wel tot 5 of 6 man uitgebreid, maar dit album is opgenomen door het kernduo (met een klein beetje hulp van een gastsaxofonist en een bassist). Maar ook op cd klinkt In My Tree bijna altijd als een meer…

‘She’s smooth as the gravel on a roadside creek bank / Sweet as the flower on a knotty pine casket / She’s hot as the fire on the end of a cigarette / Rich as a church’s Wednesday night basket / And there ain’t no man who can get his head around it / She’s sharp as the blade of a mountain man’s knife / Sour as an apple in a homemade pie / Mean as a snake in a small town zoo / Ain’t nobody that could ever get to her heart.’ Wie ook maar iets wil weten over American Middle Class (Slate Creek Records/Thirty Tigers/Bertus) dient dit formidabele meer…

Twee jaar geleden werden we (blij) verrast door Land Of Nowhere (recensie) van Landstrom, een groepsnaam waarachter een Zweeds echtpaar schuilgaat. Het ruw verstilde van de nummers sprak ons zeer aan. Nu ligt er een nieuw album, What We Saw (Rootsy). Of eigenlijk: een albumpje, want er staan maar zes nummers op en de totale speelduur bedraagt slechts 24 minuten. Toch zeker de moeite waard. Carina Landin en Göran Lindström kiezen voor een geluid dat iets gestyleerder is dan voorheen, waardoor ze iets dichter in de buurt meer…

Jack Tempchin schreef Peaceful Easy Feeling voor de Eagles en daarnaast werkte hij mee aan nog meer nummers voor de Californische countryrockers. Zelf was hij lid van The Funky Kings dat in 1977 een prima titelloos album afleverde. Daarna was het gedaan met de band die in Jules Shear en Richard Stekol nog twee knappe songschrijver had. Ook noemenswaardig is dat steelgitarist Greg Leisz deel uitmaakte van de formatie. Het eveneens titelloze solodebuut van Tempchin verscheen een jaar later. Op dat fraaie album staat zijn eigen versie meer…

Voor een goede portie countrysoul kunt u ons altijd wakker maken. Dus maken we tijd voor Create Your Own Mythology van Kristin Diable. En dat is wederzijds, want Diable opent het album met het overtuigende I’ll Make Time For You. Hoewel, het zal wel tegen iemand anders gericht zijn. Diable groeide op in Louisiana en zette in 1999 haar eerste stappen op het podium. In 2009 volgde dan eindelijk een eerste album en zes jaar later volgt dan deze tweede volwaardige plaat die dan wel gelijk word geproduceerd door Dave Cobb. En je zou kunnen zeggen: alles meer…