De koning is dood. Leve de koningin! In mei van dit jaar overleed B.B. King, sindsdien heerst de koningin in haar eentje over Beale Street in Memphis. Wie dat is? Barbara Blue! Sinds 1997 treedt ze vijf avonden per week op in de hoofdstraat van de blues. Memphis Blue – Sweet, Strong & Tight (eigen beheer) is haar nieuwste album. En dat is een verdraaid lekker plaatje. Blue beschikt over een rokerige stem, resultaat van al die nachten in zaaltjes waar het blauw stond van de rook. Ze heeft de Super Blues en dat is geen leugen, zoals ze op het nummer laat meer…

In een vorig leven, van 1985 tot 2007, zat Michael Rank in de rockband Snatches of Pink. Een band die zelfs, onder de naam Clarissa, een deal had met een major platenmaatschappij, maar die net niet doorbrak naar een groot publiek. Nadat de groep ter ziele was gegaan stopte de uit North Carolina afkomstige Rank met muziekmaken. Eerst toen zijn vriendin hem vijf jaar geleden verliet, begon hij weer nummers te schrijven. Ditmaal geen rocksongs, maar folk- en countryliedjes. Bovendien begon hij in hoog tempo albums uit te brengen. Horsehair meer…

Nadat gitarist Kreg Self om gezondheidsredenen moest stoppen, moedigde hij de overige bandleden van Hogjaw aan om door te gaan. Spoedig stond vervanger Jimmy Rose op de stoep. Rise To The Mountains (eigen beheer) is het vijfde album van de band uit Arizona. Het begint met het titelnummer en dat is ruim zeven minuten southern rock op zijn best. Vooral door de dubbele gitaaraanpak. De tempowisselingen maken het meeslepend. Fraai, heel fraai. Ook op Leavin Out The Backside twee gitaren die samen meer…

Blackheart Honeymoon is een interessante band uit Seattle, Washington. Op Mountains Speak (eigen beheer) brengen ze rootsy indiepop die redelijk licht te verteren is. Met de grunge die 25 jaar geleden de wereld vanuit deze contreien overspoelde, heeft dit niet veel van doen. Er valt eerder te denken aan collegerock uit de jaren tachtig. De poppy melodieën hadden zomaar rond die tijd uit Georgia kunnen komen. Een gitaar flonkert door het midtempo titelnummer, een puik stukje melodieuze altcountry. Bodies gaat met samenzang en handgeklap. Het meer…

Dat alternatieve van altcountry, hoe staat het daar nu eigenlijk mee? Vroeger stond dat misschien wel voor een echte aparte muzieksoort, maar kun je tegenwoordig niet alles wat geen brocountry is altcountry noemen? Wel, zover wil ik niet gaan. Maar die prachtige countryplaat So This Is Life (eigen beheer) van Courtney Patton wil ik hier toch wel graag onder de aandacht brengen. Patton is een Texaanse zangeres, die met haar tweede album echte country wilde brengen. En volgens producer Drew Kennedy kon ze nooit genoeg country waltzes op een album zetten. Opvallend meer…

Het lang geleden aangekondigde solodebuut van Brent Best is eindelijk daar. De Slobberbone-voorman had uiteindelijk vijf jaar nodig voordat hij Your Dog, Champ (Last Chance Records/Sonic Rendezvous) het licht kon laten zien. Daar lagen diverse oorzaken aan ten grondslag. Zowel in de privesfeer (schoonvader overleed en zijn echtgenote verloor haar huis door optreden van de hypotheekverstrekker) als op het artistieke vlak: het duurde een tijd voordat Best nou precies wist hoe het album zou moeten klinken. Bovendien verloor hij door een computercrash meer…

Bah. Bah. Bah. Dat is wat we eerst toch echt even kwijt moeten over de eerste drie nummers van 3 Shots (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) van Hollis Brown. Dat is heel erg vervelend, want wat waren we twee jaar geleden enthousiast over Ride On The Train (zie recensie). En wat speelden ze dat jaar een fijne set op TakeRoot (zie recensie). De remake Gets Loaded (zie recensie) van Loaded van Velvet Underground mocht er ook zijn. Dus dit doet pijn. De losse benadering die dit jonge bandje uit New York kenmerkte is met 3 Shots grotendeels meer…

De Ier Ben Reel trok in 2013 samen met de Amerikaan Tommy Womack als een duo door Amerika en Engeland. De stijl van de rootsrocker uit Nashville is een goede indicatie van wat er hier gaande is op 7th (eigen beheer/Sonic Rendezvous) van Reel. Vooral de eerste vier nummers van deze cd bieden het soort catchy rootsrock waar Womack het patent op heeft. Op opener Lucky Streak doet Reel zijn mond open en je weet onmiddellijk dat het goed zit. De scherpte van de zijkant van een vel papier uit een kopieerapparaat. One Of These Days is een meer…

Het titelnummer Blackbirds (Proper/Bertus) is misschien gelijk wel het hoogtepunt van het nieuwe album van Gretchen Peters. Met die schurende elektrische gitaar van Doug Lancio zou het zomaar een nummer van Lucinda Williams kunnen zijn. Het daarop volgende Pretty Things wordt dan eigenlijk net iets te mooi gedaan. Peters brengt liedjes waarin goede dingen gebeuren in slechte dromen (When All You Got Is A Hammer). Everything Falls Away wordt zorgvuldig opgetrokken rond het pianospel van Barry Walsh. Peters zingt engelachtig, terwijl ze meer…

Alle hipsters die met Daniel Romano de country hebben ontdekt, zouden ook eens moeten luisteren naar dit Greyhound Blues (eigen beheer) van Geronimo Getty. Uitermate cool plaatje! Met Mister James begint het direct helemaal goed. De zang houdt het midden tussen Johnny Cash en Sal Valentino. De laatste was zanger van de legendarische band Beau Brummels. En wie Johnny Cash was, hoef je geen hipster meer uit te leggen. Diens American Recordings maakten country immers cool. Afijn, dat nummer Mister James draait rond meer…