Hillbilly punkblues, het is een kwestie van flink doorstampen voor Left Lane Cruiser. Een slidegitaar die verstrikt raakt in de takken. De versterkers op tien. Hard trappen op de pedalen voor nog meer overstuurde noise. Boogie tot je er bij neervalt. Op Dirty Spliff Blues (Alive Natural Sound/Sonic Rendezvous) zweert het trio bij het gebruik van wiet. De boodschap van dit album is nogal eendimensionaal. De planten vormen op de hoes een ondoordringbaar veld zo ver het oog reikt, toch laten deze jongens zich niet bedwelmen. Zoals gezegd, dit is meer…

Het Ierse Villagers is 12 september een van de headliners op TakeRoot, het jaarlijkse festival in De Oosterpoort in Groningen waar verleden, heden en toekomst van Amerikaanse muziek worden gepresenteerd. Opmerkelijk, want in 2010 stond de band nog op Eurosonic, het festival in Groningen waar juist Europese popmuziek centraal staat. Amerikaanse rootsmuziek heeft ook Ierse wortels zullen we maar denken. Met Villagers kan TakeRoot vast een jonger publiek bereiken. Prima. Darling Arithmetic (Domino/V2) maakt nieuwsgierig naar meer…

De lezers van deze site kozen Southeastern van Jason Isbell in 2013 tot plaat van het jaar. Something More Than Free (Thirty Tigers/Bertus) gaat ongetwijfeld ook hoog eindigen in de eindejaarslijsten. Nog mooier: het album schoot vanuit het niets naar nummer 1 in de Billboard Country Charts. Heel bijzonder, want de countrystations in Amerika negeren Isbell volledig. Zijn americana is niet commercieel genoeg voor de radio. Het succes van dit album moet ze aan het denken zetten in Nashville. Blijkbaar heeft het meer…

Nee, er zitten muzikaal gezien geen haken en ogen aan Me Oh My, het derde album van The Honeycutters, afkomstig uit Asheville, North Carolina. We horen niet iets echt nieuws. Het is de in het altcountry-idioom beproefde line-up van pedal steel, elektrische gitaar, dobro, mandoline, banjo, orgel, bas en drums. Maar wat klinkt die band goed! Alles draait om oprichtster, bandleidster, producer, liedjesschrijfster en zangeres Amanda Anne Platt. Ze heeft een verpletterend mooie stem, waarmee ze in alle soorten liedjes uit de voeten kan. Uptempo in Edge Of The Frame (‘You take the cake meer…

De hardrock van The Widowbirds is niet te versmaden. Belangrijkste ingrediënt: de stem van Simon Meli. Die zorgt ervoor dat Black Into The Blue (Whistling Dixie Records) goed binnenkomt. Meli zingt met gevoel. Hij hoeft niet een stem op te zetten. Hij blaast de woorden door zijn strot op volstrekt natuurlijke wijze. En zoals de teksten eruit komen is hij net Paul Rodgers van Free. Laat dat nou precies het soort hardrock zijn waar we hier nog altijd enthousiast van kunnen worden. The Widowbirds komen uit Australië en bestaan naast Meli uit meer…

The Sideshow Tragedy (zie recensie hieronder) bewijst dat je maar twee man nodig hebt om heel veel lawaai te maken. Maar helemaal alleen, dat kan dus ook. The Suitcase Junket is Matt Lorenz. En die doet in zijn eentje dus ongeveer hetzelfde als het duo uit Texas. Make Time (eigen beheer) is het derde album van de one-man band uit Amherst, Massachusetts. Zijn gitaar gromt door oude buizenversterkers. Verder heeft The Suitcase Junket een koffer en nog veel meer troep van de vuilstort om zich heen verzameld om geluid te produceren. Toch is meer…

De blues slingert door de struiken van Louisiana naar het oosten van Texas. Daar groeiden Nathan Singleton en Jeremy Harrell op. Er was geen ontkomen aan. De blues nam ze in een wurggreep. Als The Sideshow Tragedy schudden ze die weer van zich af. Capital (Continental Song City/Munich) brengt twee mannen die samen lawaai maken voor vier. Gitaar en drums, dat is voldoende. Singleton tart akoestische en elektrische National resonatorgitaren en baritonexemplaren, terwijl Harrell als een wilde op drums en andere percussie slaat. De invloeden van meer…

Hope Sandoval heeft gitarist David Roback om haar dromerige zang op diens psychedelische tapijtjes te draperen. Thayer Sarrano voorziet haar atmosferische klanken voor een groot deel zelf van sfeerrijke gitaarstructuren. Shaky (Guildwater Group) is een absolute aanrader voor fans van Mazzy Star. Omfloerste zang. Gefluister langs de donkere gitaarnoten. Bovendien is deze Thayer Sarrano net zo’n fragiel meisje met donkere haarlokken en dito oogopslag als Sandoval. En verder slist deze Sarrano net zo lekker als Jesse Sykes. Vooral op meer…

Van bluesrocker heeft Sean Taylor zich ontwikkeld tot een fijnzinnige singer-songwriter. Op het titelnummer van The Only Addiction Is Love (eigen beheer) vraagt hij om raad bij de grootmeester. ‘I asked Leonard Cohen what I should do / I’m still waiting for an answer and he’s singing the blues’, horen we hem zingen. Tsja, Cohen belichaamt de blues en Taylor zoekt het in folk. Taylor fluistert. Taylor is in zichzelf gekeerd. Taylor doet gevoelig. Maar Taylor voorkomt dat hij vervalt in kleffe sentimentele liedjes. Een gast als Danny Thompson, die op meer…

Dar Williams toont zich in twee gedaanten op Emerald (Bread & Butter/Bertus). Naast intelligente folkliedjes brengt ze ook vlotte popdeunen die zo uit de jaren tachtig zouden kunnen komen. FM Radio is zo’n liedje dat de tijden van The Bangles en The Go-Go’s laat herleven. De radio blèrt over het strand, in de snackbar wordt gedanst. Je zou bijna weer zin krijgen in dat muzikaal toch allesbehalve interessante decennium. Williams pakt uit met meer van dit soort lekkere liedjes, normaliter het terrein van iemand als Aimee Mann. Gevoelige liedjes zijn er ook meer…