Duijf (Bastaard Platen) is het debuut van Duijf. Het album begint als een concert. De drummer gaat zitten en trommelt wat. De gitarist slaat een paar akkoorden aan. Zo, iedereen klaar? Beginnen maar? Dat ongedwongen begin past bij het karakter van ander werk op Bastaard Platen, waar de planken grofgeschuurd zijn en het liefst een beetje schots en scheef op elkaar getimmerd. Met Mathijn den Duijf hebben ze weer zo’n chaoot liefdevol opgenomen in de stal. ‘Met mijn beste vriend beklim ik keer op keer de scheve toren’, horen meer…

De letter Z neemt niet de meeste ruimte in beslag in de platenkast. Het zou dus best leuk zijn om af en toe iets nieuws te zetten naast Dan en Warren Zanes, Brock Zeman, Warren Zevon en anderen. Brandy Zdan krijgt daar een plekje. Maar eerlijk gezegd had dat voor mij niet gehoeven. Het album Brandy Zdan (Cavalier Recordings) is namelijk niet echt een aanrader. Zdan was voorheen actief in Twilight Hotel, waarin ze een duo vormde met Dave Quanbury, speelde gitaar bij The Trishas en bracht solo enkele ep’s uit. Dit is haar volwaardige solodebuut. Teddy meer…

Eerlijk is eerlijk. Live viel Daniel Romano vorig jaar in Vera en op Take Root een beetje tegen. We hoorden een nogal dunne stem en als podiumpersoonlijkheid had Romano moeite de ruimte te vullen. Was de hype rondom zijn persoon onterecht? Geenszins. Come Cry With Me heeft niets van zijn glans verloren. En op het nieuwe album If I’ve Only One Time Askin’ (New West Records/PIAS) bevestigt de Canadees zijn grote klasse. Als geen ander geeft Romano ouderwetse country een nieuwe impuls. Door dicht bij de traditie te blijven, maar ook door meer…

De mooiste dingen ontstaan soms gewoon toevallig. Het was Matt Burke’s vriendin die hem jaren geleden een boek over Ernest Shackleton’s reis met de Endurance naar Antarctica gaf. Shackleton wilde in 1914 Antartica van zee tot zee oversteken. Het was diezelfde vriendin die hem zei dat een een bepaalde song die Burke net geschreven had, haar deed denken aan die rampzalige reis. En toen viel het kwartje voor de voorman van de rootsrock-kwartet Have Gun Will Travel. En terwijl hij eerst dacht dat hij met 4 of 5 nummers een Ep over dit onderwerp zou meer…

Zo, tijd voor weer iets heel anders: State Champion. Ik heb het derde album van de band, Fantasy Error (Sophomore Lounge), omschreven zien worden als lo-fi indie folkpunk. En met die omschrijving is niks mis. Het kwartet uit Louisville, Kentucky, nam de acht nummers op in de studio van Paul Oldham, de broer van en in het verleden ook behorend tot de Palace Brothers. En dat zegt misschien al genoeg voor voor het lo-fi gedeelte. En bij folk-punk moet je toch vooral niet denken aan een bak herrie. Die kan State Champion ook maken, maar het is meer de houding van meer…

In Canada heeft men het over aboriginals als men spreekt over de oorspronkelijke bewoners van het land. Indiaan en eskimo beschouwt men er als racistische aanduidingen. Bij de Juno Awards was Amanda Rheaume vorig jaar succesvol als Aboriginal Songwriter of the Year. Met dit Keep A Fire (eigen beheer) sleepte ze een nominatie in de wacht in deze categorie. Het album begint sterk met Strongest Heart. ‘The strongest heart is a tender heart’, aldus Rheaume. Gitarist Fred Guignon onderschrijft dit volledig met mooie heldere lijnen meer…

Van Cat Canteri had ik ook nog nooit gehoord. Van The Stillsons, een altcountryband uit Melbourne, waarvan ze ook lid is, evenmin trouwens. When We We’re Young (eigen beheer) is haar solodebuut. Canteri kan behoorlijk van leer trekken in stevige rocksongs, maar schakelt net zo makkelijk terug naar betrekkelijk klein gehouden folkliedjes. Het meest in het oog springend is See My Bones, een persoonlijk nummer over anorexia, een ziekte waaraan Canteri tussen 2004 en 2009 geleden heeft. Een pijnlijk en confronterend nummer waarin ze haar meer…

Simon Stanley Ward is een 28-jarige cowboy uit Londen met een bijzondere stem. Nogal hoog. Nogal dun. Nogal scherp. Het is een stem die vertrouwd klinkt. Kennen we hem? Nee, nog niet. Toch zou je zweren dat je een bekende hoort op dit titelloze debuut. Simon Stanley Ward (eigen beheer) doet tien nummers lang heel erg denken aan zowel Jimmy LaFave als Spanic Boys. Is dat erg? Nee, helemaal niet. Ward doet namelijk nergens iemand na. Hij heeft gewoon zo’n stem. Eigenheid, beslist. De liedjes van Ward zouden trouwens zo passen tussen meer…

Tom McRae is een Engelse domineeszoon die als folk(rock)zanger al een tijdje meedraait. Al vanaf 2000 om precies te zijn, toen zijn titelloze debuut verscheen. Inmiddels zijn we, met Did I Sleep And Miss The Border (Buzzard Tree Records) zeven albums verder. En met deze plaat schudt McRae eindelijk het zwijmelfolk voor jongedames-idioom van zich af. Op deze plaat geen Damien Rice-achtig gepruttel meer. McRae gaat voor stevige, meeslepende rock die zijn oorsprong lijkt te hebben in de jaren 90. Zo lijkt het althans in het begin van het album, met songs als meer…

Het derde album Alone, Together (Saint In The City Records) van de Britse Daniel Pearson volgt na enkele ingrijpende veranderingen in zijn leven. Hij trouwde, werd vader, nam ontslag als leraar om zich te kunnen richten op een loopbaan als singer-songwriter en kreeg een ernstige vorm van oogkanker. Na een debuut vol poppy americana en een tweede album (zie recensie) waarop hij als een protestzanger zong over de crisis, laat hij op Alone, Together vooral zijn gevoelige kant zien. Het met viool en akoestische gitaar meer…