Eerst maar even iets over Matthew Barber zelf. Dat is een inmiddels 38-jarige singer-songwriter die opgroeide in een plaatsje ten westen van Toronto. Hij is ook de oudere broer van Jill Barber waarvan we hier dit jaar al een album bespraken. Big Romance is zijn achtste plaatwerk inmiddels en het viel me in eerste instantie niet helemaal mee. Maar het feit dat Gary Louris aanbood om dit album te produceren is toch een aanwijzing dat er op zijn minst enige potentie in Barber zit. Nog maar eens opzetten dus. En nog eens. Tot het kwartje ineens viel. Noem het maar meer…

Zoek naar de verschillen. Op zijn comebackplaat Life Is People zit Bill Fay achter de toetsen en staat de fotograaf rechts van hem. Op Who Is The Sender? (Dead Oceans/Konkurrent) staat de fotograaf links. Verder zijn er vooral veel overeenkomsten. Beide hoezen zijn uitgevoerd in bruin duotone bijvoorbeeld. Ook in de muziek is veel bij hetzelfde gebleven. Dat zat er natuurlijk in. Fay maakte in 2012 na veertig jaar een comeback en zelfs toen was sprake van een duidelijk vervolg op het voorafgaande. De maatschappijkritiek. De melancholie. Het was meer…

Al vijftig jaar is Joel Rafael actief als liedjesschrijver. Hij verwierf in het eerste decennium van deze eeuw vooral bekendheid als vertolker van het werk van Woody Guthrie. Ook in zijn eigen liedjes waart de geest rond van de protestzanger. Een hoogtepunt op Baladista (Inside Recordings) is El Bracero, waarin Rafael beschrijft hoe Mexicanen in de Tweede Wereldoorlog werden verwelkomd in de Verenigde Staten om te sjouwen met zakken aardappelen en manden vol tomaten. Maar aan het eind van een lange dag hard werken onder de meer…

Muziek was al sinds de jaren zestig een aardige hobby voor Richard Schumacher. Meer niet. Hij verdiende zijn geld door aan vliegtuigen te sleutelen. Af en toe deed hij mee aan een talentenjacht of speelde hij zijn nummers op een open mic podium. Recent werd hij uitgenodigd om zijn ding te doen in een studio. I’ll Be Honest Withya (eigen beheer) kwam tot stand onder productionele leiding van Chad Watson. Tekstueel bewandelt Schumacher, die geen website heeft, bekende routes voor cowboys. Over Melancholy Whiskey tegen de meer…

Als je dan toch voor traditioneel gaat, doe het dan als Pharis & Jason Romero. Er is niets vernieuwends of opzienbarends aan hun muziek, maar tjonge, wat een heerlijke plaat is hun vijfde album A Wanderer I’ll Stay (eigen beheer). Je verbaast je erover dat de twee nog maar sinds 2007 samen zijn. Hun muziek lijkt op te borrelen uit onheuglijke tijden, waarin je voor eeuwig en altijd aan het rondtrekken bleef (titelnummer); leefde in een verdorven wereld waarin je zelf moordde of anders vermoord werd (Ballad Of Old Bill); elkaar gezelschap hield zolang meer…

Bij iedere recensie begin ik met drie sterren en ga ik daarna op- of afplussen naar gelang de plaat me meer of minder bevalt. Bij Michael Dean Damron begin ik echter altijd op 4 sterren omdat de ervaring leert dat deze zanger-liedjesschrijver uit Portland een constant hoog niveau haalt. Of dat nu is als voorman van de countrypunk-formatie I Can Lick Any Son Of A Bitch In The House of solo. Ook op When The Darkness Come (eigen beheer) is het weer gewoon raak. Zoals je uit titel kan afleiden, hebben we wederom niet te maken met een vrolijkstemmend album. Nee, meer…

Met de woorden ‘O bury me not on the lone prairie’ opent Jimmie Dale Gilmore de door Tom Russell samengestelde folkopera The Rose Of Roscrae – A Ballad Of The West (Proper Records/Bertus). Een betere keus om dit conceptalbum (2 cd’s, 52 nummers, 150 minuten) over het cowboyleven mee te beginnen had Russell niet kunnen maken. Die stem van Gilmore, dat is de koude wind die over de prairie blaast. Als hij zingt dan voel je de huivering van de cowboy die beschutting zoekt. De strijd tegen de elementen. De eenzaamheid in dat grote meer…

De ontwikkeling naar een voller geluid zet Great Lake Swimmers door op A Forest Of Arms (Nettwerk/Munich). De Canadese band rond Tony Dekker nam zelfs een drummer op in de gelederen. Er zijn ongetwijfeld fans van het eerste uur die moeite hebben met die koers. Ze hebben ook gelijk als ze zeggen dat juist de fluisterzachte zang van Dekker de band zo’n uniek karakter gaf. Great Lake Swimmers klinkt tegenwoordig gewoner. Dat neemt niet weg dat de route die genomen is, een volstrekt natuurlijke is. Stilstand is achteruitgang. De band lijkt meer…

Het Canadese Whitehorse moet over twee grenzen heen voordat het op Baby What’s Wrong? in Mexico aankomt. Lekkere binnenkomer trouwens. De Gretsch van Luke Doucet gromt en Melissa McClelland zingt als een Latijns-Amerikaanse diva. De sound van het echtpaar wordt wat dikker aangezet op Leave No Bridge Unburned (Six Shooter). De drummer stuurt Downtown naar het soort discorockabilly waarmee George Michael ooit een gigahit scoorde. Sweet Disaster begint als een oude soulhit, terwijl de simpele dreun van Evangelina neigt naar meer…

Wat je op zijn minst van St. Polaroid’s debuutalbum Diatones kunt zeggen: sympathiek. St. Polaroid is de curieuze schuilnaam van Eric-Jan Vriend, een liedjesmaker die sinds 2008 op bescheiden schaal bezig is een overzichtelijk, huisgebakken oeuvre bij elkaar te ‘knutselen’ (de kwalificatie is van de zanger zelf), bestaande uit twee EP’s en nu dan het eerste echte album met een volle lengte van elf ‘songs’. Ja, toch maar de Engelse term, want de liedjes zijn tenslotte Engelstalig, al moet gezegd dat de uitspraak van dat Engels vaak wel een beetje meer…