Waarom u in de oceaan van releases zou moeten luisteren naar This Is The Life (Sleep Recordings) van Andrew Bryant? Allereerst omdat Bryant een prachtige stem heeft. Een van de mooiste die ik dit jaar gehoord heb. Een beetje diepe stem waarin, ook als het tempo omhoog gaat, iets melancholisch doorklinkt. In de tweede plaats omdat de 10 indierock/americana-nummers op deze zevende soloplaat van Bryant (daarover later meer) zonder uitzondering bovengemiddeld goed zijn. Van het stevige, met Hüsker Dü-achtige gitaarpartijtjes meer…

Bij Ooo What Happened van Egil Olsen mag de vraag gesteld worden: “Is dit wel americana?” Ik zou die vraag niet met een volmondig ja beantwoorden. Maar het zit er in elk geval wel dicht tegen aan. Zeker als je iemand als Thomas Dybdahl ook als americanist beschouwt. Olsen is trouwens net als Dybdalh afkomstig uit Noorwegen en dit nieuwste werk, met een speelduur van 32 minuten, is zijn 7^de album. De singer-songwriter – hij noemde zijn debuut onder eigen naam niet voor niets I Am A Singer/Songwriter – is een meester in het maken van meer…

Larry Cooper snijdt een interessante kwestie aan op Miserable Troubadour. Hoe moet je je als artiest staande houden nadat je uitverkoop hebt gehouden om de huur te kunnen betalen? Hoe blijf je dan relevante muziek maken? Hopelijk vindt hij het antwoord niet. De Texaan doet op Dust Devil (Montrose Records) geen concessies en daarmee levert hij zijn derde uitstekende album af (zie hier de recensie van zijn vorige). Zonder uitverkoop te houden. Echt bekend is LL Cooper er nog niet mee geworden. Dus wat dat financieel oplevert? Geen meer…

Van Michael G. Batdorf ontvingen we Weather May Come (eigen beheer). Terwijl we aan deze recensie beginnen, ontdekken we dat er binnenkort een nieuw album verschijnt van de singer-songwriter uit Jackson Hole, Wyoming, en dat dit album al dateert van 2012. Maakt het wat uit? Ons niet. Over zijn vorige album hebben we enthousiast geschreven (zie recensie) en met deze fraaie collectie songs verdient hij evenveel lof. Batdorf heeft Guy Clark als voorbeeld, iets wat vooral duidelijk wordt op Matthew Brady Song. In dat meer…

The Freeway Revival maakt organische countryrock. Op Over The Mountain (eigen beheer) straalt het vijftal uit Asheville, North Carolina, een en al positieve energie uit. De noten die uit de elektrische gitaar rollen, doen de tenen aan de blote voeten jubelen van geluk. Ze gaan zo’n 45 jaar terug in de tijd. The Wind Makes Me Shiver klinkt als de Stones op de countrytoer. Fijn om weer eens een cowbell te horen trouwens. Een saloonpiano, toetsen, lekkere gitaren, een steel, het komt allemaal voorbij. De broers Adam Clayton (zang, piano, Hammond B3, mellotron) en meer…

Radio Birds is een band uit Atlanta, Georgia, die met Contemporary American Slang (Brash Music) een afwisselend album aflevert. Van de southern rock met lange gitaarlijnen van opener Hold On Me gaat het langs grunge (het begin van Sleep City) naar countryrock op Paper Moon. Aan Your Favorite Part plakt een commercieel laagje. De regenboog die de gitarist trekt over The Beast is gladjes, maar toch ook best lekker. Time Ranger doet het met een woud aan gitaarriffs. Op Paper Moon trekt de gitaar als springelastiek aan de melodie. Op Chew Me Up valt te meer…

De voorgaande albums van Okieson kregen steevast hoge waarderingen op onze pagina’s. Geen wonder ook, want Sebastiaan van Bijlevelt maakte op die platen prachtige sfeelvolle americana. Nu dus drie sterren. Hoe dat komt? Okieson verliet met The Moment You’re Airborne (After Driving Off A Cliff) (Elektrograph Records), grotendeels de americana en maakte negen weerbarstige nummers en die alle kanten opschieten. Daarmee een stuk minder toegankelijk. Maar wel goed gedaan. Boards Of Oak is ruim 7 minuten schitterende, kale, meer…

Na vier keer draaien wist ik het wel. Met Heartbreak Pass (New West Records/ADA Warner Music) was het Howe Gelb dan eindelijk gelukt. Hij had al jaren zijn best gedaan om het mij moeilijk te maken, maar hij was er nooit in geslaagd mij van zich te vervreemden. Tot nu dus. Heartbreak Pass. Ik was er wel klaar mee. Een gebroken hart. Een goede vriend kwijt. Howe Gelb, gedenkwaardige concerten had ik van hem gezien. Geweldige platen had hij mij geschonken. Tenminste… Had ik me al die jaren vergist? Ik begon ernstig aan mezelf meer…

Dunderhead werd vorig jaar uitgeroepen tot beste bluegrassband van Europa. Nou kun je je natuurlijk afvragen wat de waarde is van zo’n uitverkiezing. Immers, bluegrass is door en door Amerikaanse muziek. Met Dunderhead (Rootsy/Sonic Rendezvous), het titelloze debuut van de Zweedse formatie, kunnen we vaststellen dat je niet uit de Appalachen van Amerika hoeft te komen voor die high lonesome sound. Met Gone With The Wind beginnen ze het album knap. Halsbrekende toeren halen ze niet uit met al dat snarenspul; akoestische gitaren, banjo, meer…

The High Line Riders was de begeleidingsband van Ed Pettersen in de jaren negentig, het decennium waarin altcountry vorm kreeg. De loopbaan van Pettersen werd een halt toegeroepen door een aandoening die hem belette veel te reizen. De New Yorker bleef echter wel altijd actief in de muziek. Hij verhuisde naar Nashville, experimenteerde met elektronische muziek en vrije jazz, maar is nu met Bumping Into Nothing (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) terug op het pad van de altcountry. Pettersen mag tegenwoordig in Nashville wonen, zijn meer…