Hard rocken met een karrevracht aan soul, is dat niet waarom we nog steeds houden van de jaren zestig en zeventig? Lee Gallagher and the Hallelujah is een nieuwe band die het gevoel van destijds weet over te brengen naar het hier en nu. Het titelloze Lee Gallagher and the Hallelujah (eigen beheer) is een zeer overtuigend debuut van dit vijftal uit San Francisco. Keer op keer verkeer ik in de veronderstelling naar een vrouw te luisteren. The Hallelujah Prelude had bijvoorbeeld van Jefferson Airplane kunnen zijn. Met Grace Slick dus. Verder valt meer…

John Calvin Abney is de zoveelste interessante nieuwe naam uit Oklahoma. Better Luck (Foolish Philosopy Records) is het debuut van de jonge Amerikaan. Het album kwam tot stand in samenwerking met John Moreland, die samen met Abney en Jacob Wink aan de knoppen zat. Moreland (zie ook de recensie hieronder) is te horen op diverse gitaren, percussie, bas en achtergrondvocalen. Abney zelf heeft een nog veel langere lijst aan instrumentarium achter zijn naam staan. Gitaren, mondharmonica, diverse meer…

Het vorige album van John Moreland, In The Throes, was misschien wel onze mooiste ontdekking van 2013. Zo’n ruwe diamant waarvan je hoopt dat het geen eenmalig hoogtepunt was. Met spanning beluisterden we dan ook High On Tulsa Heat (Thirty Tigers). Maar we zijn gerust en u kunt dat ook zijn. Als rauwe Amerikaanse singer-songwriters je ding zijn tenminste. In het binnenhoesje staat: A record about home. Whatever that is. Een beetje cryptisch en zo zijn de teksten van de tien nummers op dit album ook. Maar keer op keer weet Moreland meer…

Her en der wordt Douglas Firs aangeduid als americana. Dat is best een discutabele aanduiding. Laat een twintiger The Long Answer Is No (Excelsior Recordings) van dit Gentse gezelschap horen en hij zal hoogstens aangeven dat deze indierock wel heel traditioneel aandoet maar als americana zal hij/zij het niet herkennen. Toch zijn er wel degelijk elementen aan te wijzen die duiden op een bijzondere belangstelling van spil Gertjan van Hellemont voor door en door Amerikaanse muziek. Het zijn de prachtige lang aangehouden koortjes (b.v. in Caroline) die meer…

Amy Speace begint That Kind Of Girl (Continental Song City/Munich) sterk met de countrysoul van Nothing Good Can Come From This. Een hinkelende elektrische gitaar, piano en fiddles brengen haar bij het laatste couplet. ‘Oh desire oh the draw / Like the spice of alcohol / Just another thing to miss / Another ghost upon my lips / Another taste I can’t resist / The breathless fall toward a kiss / Nothing good can come from this.’ Daarna creëert ze nog slechts een enkele keer eenzelfde zeggingskracht. Zo wordt een spannende ambiance meer…

Het is een gek iets met Sofia Talvik. Haar zesde album, Big Sky Country, is er een met rootsy folkpop die weliswaar lekker in het gehoor ligt maar soms wel een beetje gewoontjes is. Toch is dit een plaat die de moeite zeker waard is want het zijn de zijpaden die de zelfverzekerde Talvik inslaat die het album weer interessant maken. De enige cover bij voorbeeld, Starwalker van Buffy Sainte Marie, is een nummer met een behoorlijke dosis invloeden uit de muziek van de native Americans. Het is in deze versie zeker niet het mooiste nummer op deze plaat, maar meer…

Taxichauffeurs, politiemensen, serveersters, radiodeejays, musici. Allemaal nachtdieren. The Night Tribe (Music Road Records/Munich) gaat over mensen zoals Jimmy LaFave zelf. Onderweg in het holst van de nacht. Vaak is hij dan aan het werk. Nummers schrijven. Liedjes die je niet onberoerd laten. Hoeveel van dat soort nummers heeft hij al geschreven? Heel veel. The Night Tribe bestaat ook weer grotendeels uit zulke liedjes. En enkele covers. Iets van Dylan natuurlijk. Queen Jane Approximately. Bijzonder meer…

Het liefst zou ik bij iedere lezer van deze website even langs gaan en met dit nieuwe album van The Lancaster Orchestra wapperen en hem/haar vervolgens met al mijn overtuigingskracht toe te roepen dat hij/zij even naar dit ongetitelde album (Stargazer Records) moet luisteren. Niet één keer maar een paar keer. En dan hoeft hij/zij mij echt niet te laten weten of het beviel. Dat weet ik wel. Want Carl Mathson, dat is de man achter The Lancaster Orchestra, heeft een ongelofelijk fraai derde album gemaakt. Halverwege het vorige decenium waren we hier bijzonder meer…

A Madman’s Masterpiece (Hillcountry Records) is een onweerstaanbaar goed debuut van Ron Etheridge. Zo, we knallen er maar even net zo hard in als Etheridge doet met Golden Years, het fan.tas.tische autobiografische openingsnummer, met prachtige gitaarsolo. Over Etheridge zelf is niet zo heel veel te vertellen. Hij komt uit Mississipi en schrijft alle nummers op deze plaat uit 2014 zelf. Ja, en hij heeft een heerlijke stem, waarmee hij veel soul in z’n songs kan leggen. Tap Dancing draait helemaal om een ijzersterk basloopje. Blijf dan maar eens stilzitten meer…

Zijn er in de Greater Bay Area americana-artiesten die geen gebruik hebben gemaakt van de diensten van Tom Heyman? Vast, maar het zullen er niet veel geweest zijn. De befaamde pedal steelspeler, die deel uitmaakte van The Court & Spark, is op veel plaatwerk uit die contreien te horen. Voor zijn komst naar San Francisco was hij, diep in de jaren tachtig, al lid van de Altcountry-oerband Go To Blazes. Kortom, Heyman is iemand die het klappen van de zweep kent. Soms brengt hij ook onder eigen naam een album uit. That Cool Blue Feeling meer…