Onderweg zijn is een geweldig gevoel. Aankomen waar je je thuis voelt is zo mogelijk nog fijner. Dat is het thema van Quite A Feelin’ (Loose Music/Bertus), de tweede cd van de jonge Amerikaan Barna Howard. Hij draait het raam van zijn auto open en steekt zijn arm naar buiten. Hij hoort muziek uit een jukebox in een honky tonkin’ bar, parkeert er zijn auto en haalt herinneringen op aan vroeger. Aan haar. Hij speelt dat ene liedje weer. En nog eens. ‘One more for the road.’ Vanaf de eerste klotsende noten van een banjo op meer…

Ron Sexsmith kan maar beter zorgen dat hij zijn bed uitstapt. Want elke ochtend brengt een nieuw liedje. En dan is er dus werk aan de winkel om er een melodie bij te bedenken. Zo gezegd, zo gedaan. Carousel One (Cooking Vinyl) is een opmerkelijk opgeruimd album van de Canadees. Kijk, hij lacht zelfs een beetje op de hoes. Dat is voor het eerst. Maar wacht, wat horen we hem daar zingen op Nothing Feels The Same Anymore? ‘I’d love to hear a song from long ago / They be singing take your children home / For I am one, and I have lost my way / Nothing meer…

Rani Arbo & daisy mayhem is zo’n band die al jarenlang onverstoorbaar zijn eigen gang gaat en met zijn mix van bluegrass, ouderwetse gospels en bluesy folkrock overal in Amerika de handen op elkaar en de voeten van de vloer krijgt. In Europa geniet het kwartet echter nauwelijks bekendheid. Rani Arbo (fiddle, gitaar), Andrew Kinsey (bas, banjo, ukulele), Anand Nayak (elektrische en akoestische gitaren) and Scott Kessel (percussie) vormen een hecht, perfect op elkaar ingespeeld collectief, maar de meeste aandacht gaat uit naar Rani, meer…

Het hoeven niet altijd rammelende banjo’s, schurende fiddles en huilende pedal steelgitaren te zijn. We kunnen hier ook best genieten van countrypolitan, mits goed gedaan. Jill Barber snapt dat. De Canadese zangeres brengt met Fool’s Gold (eigen beheer) haar inmiddels zesde album op de markt. En Barber beperkt zich niet tot smeuïge country. In de 10 nummers op dit album switched ze even makkelijk tussen jazz, country, folk en motown-achtige soul. Of beter nog; ze incorpereert op knappe wijze de verschillende elementen uit die muziekgenres meer…

Wat de slang is in de Bijbel, dat is de wolf voor BJ Barham van American Aquarium. Het titelnummer van Wolves (Blue Rose/Sonic Rendezvous) vat samen waar het bij de band uit Raleigh, North Carolina, altijd om draait. ‘I knew I’d be a drifter since the day I turned sixteen / Watching my dad fix up cars and the smell of gasoline / I just wish someone took the time to warn me / About those evil things that lie beyond the trees … When the wolves are hungry, the wolves they’ll eat / I just wish those wolves would get their claws out of me / I can see the meer…

Een drummer komt er niet aan te pas op This House Of Mine (eigen beheer) van Matt Lax and Nearly Beloved. Het is een en al snaren. Alles trilt in dienst van de zonnige liedjes. Fingerpicking met een brede lach op het gelaat. Liedjes over de postbode en de deurbel en het licht dat over de bergtop valt. Lax nam de elf liedjes met drie snarenplukkers aan zijn zijde op in twee dagen. Daarna werd er nog het een en ander aan toegevoegd. Een accordeon bijvoorbeeld. Of wat blazers op het fraaie soulliedje It Just Happens. Het is meer…

Diep groovende americanablues met zo nu en dan een fluit. Dat is kort maar krachtig de beste omschrijving voor de muziek van Lee Harvey Osmond. LeE HARVey OsMond, zoals ze zelf schrijven, is geen bestaand persoon maar een band uit Toronto rondom Tom Wilson die u zou kunnen kennen als een van de drie hoofdpersonen in Blackie & the Rodeo Kings of, eerder al, als spil van Junkhouse. Beautiful Scars (Latent Recordings) is al hun derde godheerlijke album. Ja, echt heerlijk dus. Het zit hem allereerst in die fantastische sfeer die elk nummer uitademt. Het is meer…

Ja, ja, ja, ik weet het. Deze is al van vorig jaar. Stond in mijn top 10 en ik schreef dat de recensie binnenkort zou volgen. Tsja, dan duurt het dus nog bijna vier maanden. Druk, druk, druk. Zo veel muziek, zo weinig tijd. Afijn, hier dus alsnog wat extra uitleg bij de achtste plaats in de jaarlijst. De Canadees Jerry Leger blijft een door velen onopgemerkte grootheid. Early Riser (Latent Recordings) is weer van een grote pracht. Hoor hoe hij op Factory Made om de woorden kruipt. De opener van de plaat straalt de klasse uit van een Dylan op Desire. Cashing In doet het met steel en snerpend gitaartje. Pretty Girl In A Ugly World stampt flink door. Hoor eens hoe er op de achtergrond een gitaar wordt uitgewrongen. Boven Bad Ole Dog zweven de geesten van Chris Whitley en Jeffrey Lee Pierce. Leger is niet een one trick pony, op al zijn platen heeft hij van die nummers die het album even flink
meer…

De uit een klein dorpje in Limburg afkomstige Loes Swinkels wordt op Nothing As I Know (eigen beheer) omringd door erkende vaklui als producer Gabriël Peeters (drums, bas, toetsen, percussie), Richard van Bergen (gitaren) en Rob Geboers op Hammond. Van Bergen staat zijn plek twee keer af aan BJ Baartmans. Met dergelijke musici in de studio kun je er op vertrouwen dat de basis in orde is, dus komt het verder aan op de hoofdpersoon. Swinkels stelt niet teleur. Ze heeft een natuurlijke manier van zingen. Op de fraaiste nummers opereert ze meer…

Constellations (My First Sonny Weismuller/Konkurrent) van Templo Diez is de tweede release dit jaar van de in Nederland wonende Fransman Pascal Hallibert. Ways And Needs Of A Night Horse van Point Quiet werd beschreven als donkere altcountry met iets statigs (zie recensie). Daarna maakten we uitgebreid kennis met de artistieke duizendpoot Hallibert middels dit verhaal. Nu is het tijd om de aandacht te vestigen op de soundscapes op Constellations. Templo Diez bestaat naast Hallibert uit Nederlanders en Italianen. Met zijn meer…