Awna Texeira kent u waarschijnlijk vooral als een van de twee zangeressen van Po’ Girl (naast Allison Russell). Maar daarnaast heeft de Canadese van Portugese afkomst ook een solo-carriere, en Wild One (eigen beheer) is daarin een tweede volledig album. Texeira is een multi-instrumentaliste die op dit album onder meer gitaar, banjo, ukelele, bas, diverse soorten toetsinstrumenten en accordeon speelt. En ze zingt natuurlijk. Dat ze het hart op de goede plaats heeft zitten en zich niet beperkt tot eigen (liefdes)besognes komt onder meer…

Op Guitar Town had Steve Earle het al over My Old Friend The Blues. En jawel, die stond weer eens op de stoep. Voor de zevende keer liep een huwelijk van hem spaak. De relatie met Allison Moorer hield niet langer stand. Dus maakte Earle een bluesplaat. Nou ja, soort van. Hij stoeit een beetje met de vorm, maar legt in het cd-boekje uit dat blues niets met vorm te maken heeft. En ook niet met een bepaalde streek in Amerika trouwens. De blues overkomt je. Zit in je. In de country van Earle zit altijd al heel veel blues. Maar heeft Earle op Terraplane (New West/Warner meer…

‘Alison, my aim is true’, zong Elvis Costello op zijn formidabele debuut. Zou Steve Earle die woorden ook wel eens hebben uitgesproken tegen zijn toenmalige vrouw Allison Moorer? Wie zal het zeggen. Ze hielden van elkaar en misschien doen ze dat nog wel, maar samenzijn ging niet langer. Moorer zingt erover op Down To Believing (Proper). En ze heeft het ook over haar autistische zoontje John Henry. Zware kost. Alsof ze al niet genoeg voor de kiezen heeft gehad in haar leven. Ze heeft het op Like It Used To Be en I’m Doing Fine even over haar meer…

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

De Nederlandse singersongwriter die zich Diftong noemt, loopt al aardig tegen de zestig. Hij verwerkte de beroemde dichtregels van Dylan Thomas in een liedje op zijn vorige maand uitgekomen vierde cd The Rocket Swing. Een bezoek aan het geboortehuis van de dichter leidde tot krachtig verzet tegen ‘the dying of the light’. Sterker nog: ‘my time will come’. Lang hoeft Diftong daar wat ons betreft niet meer op te wachten, want meer…

We hebben hier in het verleden wel eens de vraag gesteld of JJ Grey & Mofro nog wel thuishoort op deze site. Ging de band uit Florida niet teveel de kant op van funk? Ol’ Glory (Provogue/Bertus) roept die vraag niet op. Dit is funk, jazeker, maar dan wel funk uit het oude zuiden van de Verenigde Staten. De stroop druipt er vanaf. Tjonge, wat is die Grey een geweldige soulzanger. Op nummers als A Night To Remember en het titelnummer doet hij nauwelijks onder voor de white Texas soul shouter Roy Head. The Island is soul met akoestische gitaar waarin meer…

Over Trappers Cabin hebben we het hier al vaker gehad. Lees de recensie van The Law er nog maar eens op na voor veel meer over deze bijzondere artiest uit de Amerikaanse staat Georgia. Long Journey Home (eigen beheer) is de nieuwste plaat en die staat weer vol opmerkelijke avant-americana. Op Fortune And Fame golven de zware toetsen van links naar rechts. Vooral met de koptelefoon op heeft dat een geweldig psychedelisch effect. In zijn teksten roept Trappers Cabin een wereld op die de grenzen van de werkelijkheid ontstijgt. ‘I’ve swam a meer…

Uit Zweden werd ons onlangs de derde titelloze cd van The Porter Draw toegestuurd. Op The Porter Draw (eigen beheer) staat typische altcountry met veel liedjes over onderweg zijn, zoals Out On The Highway en One More Night. De band uit Albuquerque, New Mexico, zoekt het regelmatig in het oude Mexico. Op Out On The Highway dromen ze van een senorita en op This Town gaan ze ook de grens over. Op Bitter Pill verhalen ze over het verliezen van de dromen die ze hadden toen ze nog studeerden. Nu worden ze in het holst van de nacht gewekt door meer…

De titel Doug Adamz Plays National Steel (eigen beheer) zet je op het verkeerde been. Dit is namelijk geen instrumentaal album. Dat had makkelijk gekund, want de ten noorden van San Francisco woonachtige musicus heeft al vijf puur instrumentale werkstukken afgeleverd. Doug Adamz schrijft echter ook liedjes en die staan deze keer centraal. Trouwens, het enige puur instrumentale nummer doet Adamz niet op een National gitaar, maar op mondharmonica. Dat Mr. Huffin Puffer is een snel werkje met een shuffle van de voeten en zou zo meer…

Gelukkig zijn er woestijnen. Want zonder woestijnen geen woestijnrock. En allemachtig, wat kan woestijnrock de boel even lekker opruimen in het hoofd. Met gitaarsolo’s die nooit weer stoppen. Gitaren met de kracht van zandstralers. Gitaren als kronkelende slangen die een spoor trekken door het zand. Tombstone (Blue Rose/Sonic Rendezvouw) is het zoveelste album van Rich Hopkins and Luminarios. De man is een instituut. Al sinds eind jaren tachtig biedt hij liefhebbers van gitaarrock in de stijl van Neil Young and Crazy Horse een meer…

Brant Croucher past tussen het rijtje nieuwe helden Robert Ellis, Andrew Combs en John Fullbright. Het zijn stuk voor stuk ambachtelijke songschrijvers die honingzoete liedjes opdienen met een nasale twang. Jongemannen die lieflijke pianoliedjes afwisselen met schuifelende honky tonk. Blanco County Lights (White Cat) is een prachtig album. De Texaan zwierf over de wereld en keerde terug naar Houston om daar onder leiding van Jack Saunders te werken aan deze plaat. Het oudste nummer schreef hij al zo’n tien jaar meer…