Brant Croucher past tussen het rijtje nieuwe helden Robert Ellis, Andrew Combs en John Fullbright. Het zijn stuk voor stuk ambachtelijke songschrijvers die honingzoete liedjes opdienen met een nasale twang. Jongemannen die lieflijke pianoliedjes afwisselen met schuifelende honky tonk. Blanco County Lights (White Cat) is een prachtig album. De Texaan zwierf over de wereld en keerde terug naar Houston om daar onder leiding van Jack Saunders te werken aan deze plaat. Het oudste nummer schreef hij al zo’n tien jaar meer…

Hey Warden (Reckless Records) van Audrey Auld is een bijzonder project. De Australische singer-songwriter, die al weer een eeuwigheid in de VS woont, trad in 2006 op in de San Quentin gevangenis (dat zouden meer mensen moeten doen). Daaruit vloeide voort dat zij in die gevangenis workshops liedjes schrijven ging geven. Na afloop van die workshops nam ze de teksten mee naar huis om daar liedjes van te componeren. Onderwerp is natuurlijk vaak het gevangenisleven en het verlangen naar de vrijheid. Nog een keer eruit om dingen te meer…

De Californische countryrock van Martin Kaplan komt in oranjebruine tinten. Heel seventies dus. De veteraan uit San Diego was in dat decennium overigens nog niet actief. In de jaren negentig maakte hij met de band Lost Pilgrims twee albums en hij presenteert nu zijn solodebuut The Slow Down (eigen beheer). Kaplan is gezegend met een fraaie stem die ervoor zorgt dat zijn sound te vergelijken valt met Squeeze of Smithereens. Daar moet je dan wel pakkende liedjes voor schrijven natuurlijk, want daarin blonken genoemde bands toch wel uit. Kaplan, die in meer…

Alialujah Choir begon als een project van een aantal bevriende musici uit Portland, dat met een eerste (ongetiteld) album en een veelbekroonde video een vliegende start kreeg. En zo kon get gebeuren dat wat een eenmalig gebeuren leek, ineens een zelfstandige band blijkt te zijn. Een die met Big Picture Show (Woodphone Records) een tweede album uitbrengt. Adam Selzer, Adam Shearer en Alia Farah vormen nog steeds de kern van het gezelschap dat voor dit album echter met o.a. leden van Blind Pilot en Blitzen Trapper werd uitgebreid. Opvallend is ook de rol meer…

Tiny Legs Tim is een jonge Belg met de blues. Zijn artiestennaam verwijst naar zijn spillebenen, een gevolg van enkele levertransplantaties. Een paar keer vertoefde hij op het randje van de dood. Die ingrepen waren overigens geen gevolg van overmatig drankgebruik, wat je misschien van een bluesartiest zou verwachten, maar van een aangeboren afwijking. ‘One foot in the grave’, betere omstandigheden voor de blues zijn er niet. Die muziek is namelijk bij uitstek geschikt om moeilijkheden te overwinnen. Stepping Up (Sing My Title/N.E.W.S.) is meer…

DC Bloom volgde een aparte route naar het vak van singer-songwriter. De tegenwoordig in Austin, Texas, zetelende Amerikaan schreef speeches voor politici en zakenmensen, totdat hij daar genoeg van kreeg. Hij maakte van zijn hobby zijn vak. Ook wel zo goed voor zijn gemoedsrust; hij hoefde niet langer woorden in de mond te leggen van conservatieve types met witte boorden. Woorden waar hij eigenlijk niet achter stond. Als artiest kan Bloom zeggen wat hij wil. De manier waarop hij dat doet op The Rest Is Commentary (eigen beheer) komt meer…

Net als op het uitstekende Future Harvest (zie recensie) combineert Sean O’Brien op Risk Profile (Cold Hard Press) new wave met twang. De rocker uit San Francisco stamt uit de tijd van de paisley underground en heeft een kort verleden bij de band True West. O’Brien heeft voor opener Rehabilitated (I Want You) een Kinks-jasje aangetrokken, daarna zet hij een aantal nummers het masker op van Talking Heads. De rootsy variant van Sean O’Brien & His Dirty Hands neigt op I Can’t Say No ook naar Flamin Groovies. De opzwepende meer…

Joanne Mackell kan zichzelf wel voor het hoofd slaan. Wat heb ik gedaan? Waarom verblijft de vrouw van wie ik hou in de andere kamer? Op Every Dag & Night (eigen beheer) verwerkt de Canadese singer-songwriter haar stukgelopen relatie. What Have I Done in het kwadraat. Ze heeft het verbruid. Altijd onderweg. Altijd in de weer met woorden. ‘I’m a drifter, a poet and a poem’, zingt ze. En ondertussen heeft ze alle bruggen achter haar verbrand. Het is een en al Desperate Sweetness. Halverwege de cd lijkt ze zich een beetje te meer…

17 Nummers in een dik uur. Dat is wat Shannon Lyon op The Light Behind (Busted Flat Records) te bieden heeft. Dat is voor iemand met een wat korte aandachtspanne een behoorlijke kluif. Maar het is heel goed te doen, kan ik u zeggen. Lyon is een wereldburger die na omzwervingen in Nederland, Spanje en Duitsland (zoals bezongen in The Dirty South) is teruggekeerd naar zijn geboorteland Canada. Op Craigslist zag hij een blokhut/studio aangeboden voor 600 dollar per maand ergens in de bush van British Columbia en hij hapte meer…

Between Green & Gone (eigen beheer) van Miriam Jones is een album met tien liedjes van zo’n vier minuten waarop een echt hoogtepunt ontbreekt. Drie sterren, daarmee is het moeilijk aandacht trekken in het overstelpende aanbod aan muziek. Toch is dit echt een heel fijne plaat voor liefhebbers van ambachtelijk vormgegeven liedjes. Vocaal is er geen vuurwerk te verwachten van Jones, maar het kost haar geen enkele moeite om tien nummers lang de aandacht vast te houden. Ze zingt als een folkzangeres die is afgedaald in een donkere rockclub. De Canadese meer…