Weer flikt hij het. Of eigenlijk moet ik zeggen: weer flikken ze het, want Pascal Hallibert mag dan wel de zanger en componist van Point Quiet zijn, maar in het rijke geluid van de groep op Ways And Needs Of A Night Horse (Continental) zijn alle leden even belangrijk. De viool en ondersteunde zang van Simone Manuputty, de (steel)gitaar van Jan van Bijnen, de bas en toetsen van Hans Custers en het subtiele drumwerk van Daan van Diest. De alternatieve country heeft door de strijkers en blazers die je hoort vaak iets statigs. Het donkere en meer…

Nanananana nananana. Het is een opmerkelijk refreintje voor Amelia Curran. De Canadese singer-songwriter die graag indruk maakt met haar scherpe teksten, houdt het wel heel simpel op Somebody Somewhere. Simpel als het is, het eerste nummer van They Promised You Mercy (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is wel direct raak. Curran zingt het met een stem die een beetje verkouden klinkt. Dat nasale vormt een spannende tegenstelling met het frisse ritme. Het slepende Coming For You ontwikkelt zich tot een meer…

Na wat omzwervingen langs platenlabels maakt Murder By Death sinds enkele jaren deel uit van de Bloodshot-stal. Geen betere plek voor de band uit Indiana dan daar. Murder By Death voegt van links in op de provinciale weg der altcountry, net zoals de meeste andere artiesten op dit label uit Chicago. De drums, de cello, de breaks, dit is een moderne sound met af en toe wat blurpende en brobbelende elektronica. I Shot An Arrow heeft veel weg van Mekons, de band van Jon Langford voordat die naar Amerika trok. Dezelfde Langford die meer…

Soms komt er een plaat uit die je naar adem doet happen. Het titelloze debuut van Arlo McKinley & The Lonesome Sound is er zo eentje. Altcountry par excellence. Het sextet uit Cincinatti nam de tien nummers van deze plaat op – net aan de andere kant van de Ohio River – in The Southgate House Revival in Newport, Kentucky (zeg maar het plaatselijk Paradiso daar). Het album begint met een Ennio Morricone-achtige mondharmonica, waarna het rustiek-ruwe I’ve Got Her zich aan de luisteraar openbaart. En daarna is het keer op keer raak. McKinley is geen vrolijke Frans. meer…

Op Women (zie recensie) kwam Graham Weber tot inkeer. Hij besefte dat hij zijn relatie niet langer op het spel wilde zetten. Dat leverde een sterke conceptplaat op. Op Faded Photos (eigen beheer) is hij de vertwijfeling voorbij. Strijkers begeleiden zijn liedjes over de liefde, waarin hij overigens nog steeds omkijkt. ‘I picked you up and let you down’, horen we hem zingen op Boston. En op het nogal trieste No One bekent hij dat ’the hardest part of love is telling the truth’. Op dit prachtige nummer met hoofdrol voor steelgitaar creëert Weber een meer…

Vanessa Peters is een Texaanse singer-songwriter die in het verleden een tijd in Italië woonde en toen ook veelvuldig door Europa trok om haar liedjes ten gehore te brengen. Uit die periode stamt ook de samenwerking met de Deense singer-songwriter MC Hansen. Deze Hansen vormt samen met twee andere Deense muzikanten The Sentimentals met wie Peters With The Sentimentals (eigen beheer) opnam. En met echtgenoot Rip Rowan, die naast het spelen van toetsen ook de kristalheldere produktie op zich nam. Naast zes nieuwe eigen nummers en een cover van meer…

Op de Facebook-pagina van Elijah Ocean (zie recensie) kwamen we de naam van Thomas Bryan Eaton tegen. De uit de staat New York afkomstige musicus bleek met We All Want To Be Love (HCVS Records) net een nieuw album te hebben afgeleverd. En dat is een prachtig ding vol lyrische countryrock. De rollende noten van een akoestische gitaar met losjes gespannen snaren gaan langs een bijzonder ritme, terwijl er ook fraaie samenzang te horen is op opener Last June. Stones circa Exile On Main Street is het geluid van Dancin’ dat het doet met meer…

De hoes is fraai, maar de grofkorrelige countryrock die te verwachten valt bij zo’n foto van een joshua tree komt er niet uit. Craig Cassler zet een slappe hap voor op Back To You (eigen beheer). Zo te horen heeft het verhuizen van San Diego in het zuidwesten van de Verenigde Staten naar Boston in het noordoosten weinig inspiratie gebracht. En spannende avonturen al evenmin. Op Back To You ruimt hij zijn kamer netjes op en ziet hij het blauw van de oceaan in de ogen van zijn lief. Met zijn iele stem weet hij geen drama over meer…

Matt Ellis is geen familie van de hier bejubelde Robert Ellis. Deze Matt is een 10 jaar geleden in Californië neergestreken Australiër, die stevige recht door zee americana maakt. Misschien kan ik beter zeggen dat de americana van Ellis op The Greatest Escape (eigen beheer) meer gelijkenis vertoont met een lange weg recht door de woestijn. Recht naar de Wavelab-studios van Craig Schumacher in Tucson, Arizona, waar het grootste deel van de nummers werd opgenomen. ‘Keep your eyes on the road man, that road leads you home’ zingt Ellis ook meer…

De meeste van de 12 tracks van Fear And Saturday Night (eigen beheer) schreef Ryan Bingham in afzondering in een airstream trailer ergens in California, in elk geval op een plek zonder elekriciteit en ‘bereik’. Een plek waar hij zich kon concentreren op zijn talent om goede songs te schrijven. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Na het rauwe en ietwat pompeuze Tomorrowland (2012) keert Bingham weer terug als americana-artiest pur sang. Vooral de tweede helft van de plaat is wonderschoon. Diamond Is Too Rough, Radio en Snow Falls in June, zijn regelrechte meer…