Guy Clark is er sinds 2016 niet meer bij. Townes heeft ons al veel eerder verlaten. Ze worden gemist. Nog altijd. Maar er zijn artiesten die het stokje hebben overgenomen. Neem Dalton Mills, een singer-songwriter uit Kentucky. Met Good Place To Hide (eigen beheer) levert hij na het titelloze debuut (recensie) een tweede prachtalbum af. Met een ode aan Guy Clark, die hij omschrijft als Shakespeare In Boots. ‘You can tell a lot from a man’s handshake’, aldus Mills. ‘It’s the holes you leave, what you don’t say / Every word a chisel, every song handmade.’ Townes komt ook nog voor in het nummer. De meer…

Zelfs uit de kleinste gehuchten in een uithoek van Canada komt tegenwoordig muziek die de moeite waard is. Uit Emyvale op het Prince Edward Island komt Wood Andrews die in januari zijn debuut The Sound Of Wood uitbracht. Uit de titel van het album valt al op te maken dat Andrews gevoel voor humor heeft. Dat blijkt ook uit de teksten van de 10 nummers. “Als ik geen hekel aan auto’s had reed ik in een Mustang direct de stad uit, weg van jou. Als ik geen hekel aan drank had dronk ik pure whiskey om jou maar te vergeten. Als ik geen hekel aan geld had kocht ik rozen voor je die zouden ruiken meer…

Op de hoesfoto van It’ll Be Alright (Cheersquad Records & Tapes) ziet de Australiër Patrick Wilson er een beetje uit als een broer van Jerry Leger. De overeenkomst blijkt verder te gaan dan alleen het uiterlijk. De stem van Wilson komt namelijk ook dicht in de buurt van de zang van zijn Canadese collega. De lichte trilling van zijn stembanden aan het eind van de zinnen die hij zingt, daar hoor je waarom die vergelijking gemaakt kan worden. Luister maar eens naar Coffee Song. Dat hoge van zijn stem, daar zit het hem vooral in. Op Don’t Hurry kun je zelfs aan Marlon Williams denken. Een nummer met meer…

The Dust-Ups is een band uit New Jersey die alt-country brengt zoals het in de beginjaren uitgevonden is. Leadzanger Ryan Chatelain heeft een platgeslagen stem. Hij zingt alsof hij net op tijd het oefenhok is binnengestoven, nog achter adem. Dat komt goed uit, want de band houdt er graag de vaart in op The Dust-Ups (eigen beheer). Chatelain kwam via een oproep op Craigslist in contact met multi-instrumentalist Joe Palmisano, die het wel zag zitten om een band te beginnen in het spoor van Old 97’s en Uncle Tupelo, voorbeelden die Chatelain in de advertentie had genoemd. Niet veel later voegden bassist meer…

Met het fantastische Golden Hour zette Kacey Musgraves een stap richting pop èn wereldfaam. Het daaropvolgende Star-crossed was een tegenvaller. In de jaren daarna heeft Musgraves de blik naar binnen kunnen richten. Verdovende middelen, in de liefde of anderszins, afgezworen en een diepere bron in zichzelf aangetroffen. Mooi verwoord in het titelnummer van haar net verschenen Deeper Well (MCA International). De songs op dit nieuwe album zijn ook weer een kleine koerswijziging ten opzichte van de 2 vorige albums. Jazeker, nog steeds perfecte pop, maar en druppelt weer meer meer…

‘Gather around me’ bazuint Taj Mahal een paar keer aan het begin van Swingin’ Live at The Church in Tulsa, en daar gaat-ie, met een trage, stomende uitvoering van Betty and Dupree (het waargebeurde verhaal over de man die in 1922 een ring met diamant roofde voor zijn vriendin, vluchtend een agent doodschoot, de doodstraf kreeg en als laatste in de staat Georgia werd opgehangen, voordat dat daar de elektrische stoel werd ingevoerd). Taj Mahal (eigenlijk Henry St. Claire Fredericks Jr., waarom dan nog een pseudonimen?!), vormde al in 1964 een band met de toen nog piepjonge Ry Cooder meer…

De vorige platen van The Psychedelic Cowboys dateren uit 2000 (Tragic Songs and Hop-A-Longs) en 2007 (Jangle Waltz). Met het in december 2023 uitgekomen Melancholy Cosmomania (Stone Legal Records) is het kwartet uit Los Angeles weer back in business. Het is het wachten waard geweest, hoor. Tenminste, als je van melancholieke cosmic americana houdt, want daar gaat het hier om; zoals de titel ook al belooft. Na het kraaien van de haan volgen er twaalf songs die de Westcoast in de jaren 60 en 70 als uitgangspunt nemen. En de Paisley Underground meer…

Bill Booth is een in Noorwegen neergestreken Amerikaan. Op River Town (Wheeling Records) keert hij verhalenderwijs terug naar waar hij opgroeide, een stadje in Maine. Hij haalt herinneringen op aan de karakters die er het straatbeeld bepaalden. Zoals Jimmy Jones die in een motelkamer langs de snelweg woont. Daar aan Peltoma Avenue maken we ook kennis met de vrouw, een kind eigenlijk nog, die Candy Cane werd genoemd. Ze vond het niet erg dat de mannen aan haar zaten, ze liet ze althans hun gang gaan. Totdat haar meestal afwezige vader haar tussen haar vrienden vandaan plukte en meer…

In de line-up van het Heartland–festival, dat op zaterdag 13 april in het Hengelose Metropool georganiseerd wordt, kwam ik de mij onbekende naam BLUAI tegen. Nieuwsgierig geworden zwengelde ik het recent verschenen debuut, Save It For Later (Unday Records), van de dames aan. Ja, het zijn dames, uit België. Catherine Smet (gitaar), Mo Govaerts (drums) en Caitlin Talbut (bas) wonnen al Humo’s Rock Ralley, een belangrijke Belgische popprijs. Voor dit album riepen ze de hulp in van producer Willem Ardui. Die zorgde meer…

Op het in 2022 verschenen met covers gevulde tussendoortje Songs My Friends Wrote van de Canadees Corb Lund staan twee liedjes van zijn vriend en mentor Ian Tyson. El Viejo (New West Records/V2 Benelux) is opgedragen aan zijn later in dat jaar overleden landgenoot, die bekend werd met Four Strong Winds en Someday Soon. El Viejo was een bijnaam die Tom Russell de in cowboymuziek gespecialiseerde artiest gaf. Op het titelnummer kijkt Lund terug op het leven van Tyson, die volgens hem zelf meende dat hij te laat geboren was omdat hij beter zou hebben gepast in wildere meer…