De teksten op Oh Brother (Dead Ringers) van Dawes hebben een bittere bijsmaak gekregen sinds de branden in Los Angeles. De thuisstudio van Taylor Goldsmith ging in vlammen op. De woning van Griffin Goldsmith werd door de vlammenzee totaal vernietigd. Huizen van familie, vrienden en collega’s brandden ook uit. De broers traden deze week op in het tv-programma van Jimmy Kimmel en brachten daar een hartverscheurende versie van Time Spent In Los Angeles van het album Nothing Is Wrong. De woorden ‘that special kind of sadness’ kregen nog meer lading. Want nu is er zeker iets goed mis daar in Californië. De branden werpen een schaduw over Oh Brother. Wat nu te denken van de tekst van Mister Los Angeles? ‘I’m Mr. Los Angeles, the rumors are true / Behind every good man, there’s a mansion / I’m Mr. Los Angeles, I’m calling for you / This is where the magic happens.’

Eigenlijk dacht ik dat ik wel klaar was met Dawes. Na Stories Don’t End was het verhaal voor mij wel uit. Het werd me te gelikt allemaal. Op TakeRoot stonden ze tweemaal in de grote zaal, maar het kon me niet echt meer bekoren. De laatste platen liet ik aan me voorbij gaan. Maar de gezellige ambiance van de hoesfoto van Oh Brother bracht me bij ze terug. Is die foto genomen in de studio die nu is opgebrand? Zonde.

De broers zijn nog maar met zijn tweeën op het laatste album, dat daardoor minder glad en professioneel overkomt. Grappig is het dat de band die in de beginperiode veel vergeleken werd met Jackson Browne op Mister Los Angeles een vocale uithaal ten beste geeft die zo op El Rayo-X van David Lindley had kunnen staan. En dat was inderdaad de gitarist van Browne. Toevallig of niet? Op Front Row Seat klinken ze als duo nog altijd even ambitieus als altijd, zo horen we een stukje southern rock in het gitaarwerk om maar eens wat te noemen, maar toch is de aanpak van de broers deze keer aardser dan waar ze de laatste jaren mee bezig waren. De zang van het nummer lijkt wel wat op Matthew Sweet, maar ook op Elvis Costello circa Mighty Like A Rose.

Tsja de teksten. Taylor is behoorlijk kritisch over de luxe levensstijl in Los Angeles. ‘And now the nature of your birthday parties / Changed a lot for me / What was once a celebration / Feels like a shameless victory / I guess we all confuse our happiness / With what it takes to just survive / But the moment that the switch gets flipped / Is always a surprise’, klinkt het op Surprise! Die verrassing kwam er in de vorm van een inferno. Zo had Taylor zijn kritiek op het zonnige leventje in Californië nou ook weer niet bedoeld natuurlijk … Op House Parties uit hij lichte kritiek op zijn vrouw Mandy Moore, omdat zijn interesses elders liggen. ‘But house parties and local bands / Back porches with Bowie fans / Spilled drinks on a baby grand / And midnight singalongs / I don’t care for designer brands / Souvenirs from a trinket stand / House parties and local bands / That’s where I belong.’ Met dit nieuwe album is Dawes een beetje teruggekeerd op aarde. Weg van de grootse aanpak. Dat is goed nieuws. Maar voorlopig hebben de broers wel wat anders aan hun hoofd.