Too heet het tweede album van Good Luck Mountain. Zegt die naam u nog iets? We vatten het even samen: Good Luck Mountain is een project van de New Yorker Mike Ferrio. Ferrio was de grote man achter de band Tandy die vooral onder medemusici en popjournalisten zeer geliefd was, maar ondanks een reeks mooie platen weinig commercieel succes kende. Nadat multi-instrumentalist en Tandy-lid Drew Glackin overleed, doekte Ferrio de band op om in 2011 met het eerste, goed ontvangen, titelloze album van Good Luck Mountain een meer…

In de begeleidende blurb bij Aviator (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) stelt Stoney LaRue dat alles voor hem draait om de band met zijn publiek. Niet dat hij simpelweg biedt wat van hem wordt gevraagd, nee, hij wil zijn gehoor stof tot nadenken meegeven. Nobel streven, mits je er ook nog een beetje lekker bij kunt rocken natuurlijk. Op beide fronten slelt Aviator nogal teleur. LaRue schept zulke hoeveelheden Oklahoma red dirt over zijn liedjes, dat ze er bijna in verdwijnen. Wat overblijft is een eenvormige brij aan grauwe rootsrock. Op de meer…

Voor Drew Holcomb heeft muziek een medicinale werking. Dat ontdekte hij als tiener. Nadat zijn gehandicapte broertje op 14-jarige leeftijd plotseling stierf, omringde Holcomb zich met de muziek van Radiohead, Bob Dylan en vele andere artiesten. Muziek als troost. Muziek om de wereld aan te kunnen. Dat mag je dus ook verwachten van Medicine (Magnolia Music), het nieuwe album van Drew Holcomb and the Neighbors. Eerlijk gezegd weet ik niet zo zeker of ik de vergelijking van muziek als medicijn zo’n gelukkige vind. Een medicijn verzacht meer…

Fair City Lights (eigen beheer) van Josh Nolan kwam uiteindelijk op nr. 9 van mijn top-15 over 2014 terecht. Omdat het gewoon een heerlijke, eerlijke plaat is. Zelf noemt de uit Kentucky afkomstige Nolan het Americana rock ’n roll. Zo is het precies. Negen zelfgeschreven nummers die gebracht worden met het aplomb van een jonge Springsteen. Nolan heeft een rauwe stem die overeenkomsten heeft met die van Lucero’s Ben Nichols of die van een nog jonge Bob Seger. Hij bespeelt op deze plaat bijna alle instrumenten zelf. Slechts hier en daar roept hij meer…

De voorouders van Bennett Jackson trokken honderd jaar geleden van Mexico naar Amerika. Ze arriveerden in Texas door bij El Paso de Rio Grande over te steken. Sindsdien trokken nieuwe generaties verder omhoog naar het noorden. Jackson is inmiddels aan de terugreis begonnen. Hij opereert tegenwoordig vanuit Austin, Texas, maar nam het uitmuntende Texana (eigen beheer) nog wel op in Brooklyn, New York. Na twee ep’s is dit zijn derde wapenfeit. Jackson begint op Broken Hearted Dude met de bekentenis dat hij eigenlijk John Wayne zou meer…

Twee stemmen. Twee akoestische gitaren. Als het derde liedje Cost Of Eden voorbij is, is de aandacht al een beetje verslapt. Parsons Thibaud houden op Eden (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) tien nummers vast aan hetzelfde stramien. Joseph Parsons en Todd Thibaud bevinden zich op een punt in hun bestaan dat ze zich gaan richten op het ouder worden en alles wat dat met zich meebrengt. Ze moeten omgaan met de realiteit van verbroken relaties, verbleekte dromen en gemiste kansen. Dat doen ze nogal ingetogen. Misschien zijn ze meer…

Op de elfde cd doet Steve Mednick voor het eerst een cover. Speciaal voor zijn vrouw speelt hij Josie van Donovan, een nummer waar ze als tiener helemaal weg van was. Never Mind The Rain (eigen beheer) biedt verder weer alles wat we van de man uit Connecticut gewend zijn. Zijn onvaste zang heeft soul, zijn rootsrock verkent het hele spectrum aan invloeden. Producer Eddie Seville speelt diverse instrumenten, terwijl die andere getrouwe partner Billy Kotsaftis de elektrische gitaar op enkele nummers weer heeft omgegespt. Fraai is de fluit meer…

Het rock-‘n-roll-leven bevalt Eddie Seville wel. Hij beschrijft het op I’m Pacing Myself: een liefje in elke stad die hij aandoet, bier drinken en smoking that stuff. En helemaal gelukkig als hij Hank Williams hoort. Op Ashes To Ashes speelt een jukebox een nummer van The Flying Burrito Brothers. Ragged Hearts (eigen beheer) staat vol met dit soort beelden. ‘A gambler and a whore / A shotgun at my door’, op opener A Crooked Mile. Op Love’s Got A Hold knauwt Seville als Steve Earle, op Dougie’s Blues klinkt een harde steelgitaar. De multi-instrumentalist meer…

De wereld was begin jaren zeventig nog niet klaar voor The Stooges. Na drie platen vol protopunk, een labeltje dat natuurlijk pas later op deze wilde rockmuziek geplakt kon worden, was het in 1973 gedaan met de band. Iggy Pop en James Williamson schreven nog wel de nummers voor een opvolger van Raw Power, maar die zou nooit verschijnen. Met Re-Licked (Leopard Lady Records) gaat een langgekoesterde wens van gitarist Williamson in vervulling. Eindelijk ligt er een plaat met al die nummers. En wat voor een plaat is dat! Omdat Pop niet meer…

Gaaf concept, dat VIP-Very Interesting Persons van de Schotse singer-songwriter Findlay Napier. Het album bevat 10 nummers over mensen met interessante levenslopen. Kende u bij voorbeeld Hedy Lamarr? De Oostenrijks-Amerikaanse actrice die in 1942 mede-uitvindster was van het ‘frequency hopping spread spectrum’, een techniek die tegenwoordig wordt toegepast in vrijwel alle draadloze digitale communicatiemiddelen. Of George C. Parker, de oplichter die vrijwel wekelijks de Brooklyn Bridge verkocht? Maar ook countryster George “No Show” Jones, meer…