Naomi Wachira, onthoud die naam maar, want deze zangeres kan wel eens heel groot worden. Die conclusie trek ik na beluistering van het titelloze debuut van deze zangeres uit Seattle. Een plaat die overigens geproduceerd werd door Damien Jurado, en dat alleen was voor mij al een soort van kwaliteitsaanduiding. Wachira groeide op in Kenia, maar verhuisde op haar 19de voor haar opleiding naar de Verenigde Staten. Begin vorig jaar kwam deze plaat uit, maar omdat Wachira binnenkort in Nederland zal optreden is deze late bespreking toch meer…

Mompelend en fluisterend tracht Chip Taylor ons deelgenoot te maken van zijn verhalen. Drie cd’s telt The Little Prayers Trilogy (Train Wreck Records/Munich). Zucht. Dertig nummers. Zucht. Bandieten en helden bevolken de songs. Heiligen en moordenaars. Taylor tekent her en der verhalen op. Van Czechoslovakian Heaven gaat het naar Nine Soldiers In Baltimore waarna een verhaal volgt over Ontario Crimes. Dat alsmaar zuchten en steunen in al die liedjes is na een tijdje nogal vermoeiend. Hoe mooi sommige liedjes ook mogen zijn, het is meer…

In de recensie van Obadiah wezen we al op de invloed van Al Green. Op Indian Ocean (Nettwerk/Munich) is de overeenkomst met diens platen nog veel groter. Dat is te danken aan muziekjournalist en filmmaker Robert Gordon, een kenner op het gebied van muziek uit Memphis. Hij nodigde folkzangeres Frazey Ford uit om samen met de band van de legendarische soulzanger een plaat op te nemen. In Memphis natuurlijk. In dezelfde studio waar Willie Mitchell begin jaren zeventig geweldige elpees van Green produceerde, kwam dit album tot stand. Ford stond er meer…

Een paar maanden na Single Mothers komt Justin Townes Earle alweer met een nieuw album: Absent Fathers (Loose Music). Inderdaad, dat is het andere deel van een tweeluik. Opgenomen tijdens dezelfde sessies als Single Mothers (recensie) zouden de liedjes oorspronkelijk tezamen een dubbelalbum vormen, maar uiteindelijk besloot Earle toch dat beide albums hun eigen identiteit hadden en los van elkaar uitgebracht moesten worden. Qua geluid wijken de 10 countrynummers van deze plaat ook niet veel af van de nummers van Single Mothers. Misschien meer…

Fernant Zeste had het eerste nummer van z’n nieuwe plaat, Drama (eigen beheer), ook wel gewoon ‘Het verkeerde been’ kunnen noemen in plaats van The Romp. De Gentse singer-songwriter laat het zingen hier over aan een van de achtergrondzangeressen en qua instrumentatie hoor je niets anders dan een elektrische gitaar en een bibberende zingende zaag (of iets dergelijks). Niet onaardig maar de plaat lijkt toch pas met het tweede nummer, In The Dark, echt van start te gaan. Maar dan is het ook gelijk goed. Vooral het daaropvolgende Blue is een meer…

Bluegrass uit Zweden. De band G2 beschikt over vijf zangers, waarvan Christoffer Ollsson de belangrijkste rol opeist. Ook als songschrijver drukt hij zijn stempel op Mind Over Matter (Rootsy/Sonic Rendezvous). Zoals de meeste frontmannen heeft hij gekozen voor de gitaar. De andere leden doen hun ding op banjo, dobro, mandoline en bas. Het album begint heel aardig met You Search You Find, waarop ze musiceren op het kantelpunt van bluegrass en countryrock. De positieve energie spat er vanaf. De band nam het album op in meer…

Lekker, zo’n nieuw jaar. Weer er met volle moed tegen aan om mooie platen onder jullie aandacht te brengen. Wat te denken b.v. van Letters Kept To Ourselves (eigen beheer) van The Native Sibling (overigens al van halverwege 2014). Echt een heerlijk plaatje van broer en zus Ryan en Kaylee Williams. Siblings inderdaad. Toen Kaylee een tijdje in Ierland woonde kwam Ryan bij haar op bezoek en begon spontaan de inspiratie in de vorm van liedjes uit beider pen te vloeien. Voorgaande zin is behoorlijk krom, maar dat geldt beslist niet voor de composities meer…

Namedropper (Continental Record Services/Munich) van Oh Susanna zou dienst kunnen doen als een who’s who van Canadese rootspop. Suzie Ungerleider liet haar collega’s speciaal voor haar liedjes schrijven. Een idee van producer Jim Bryson, zelf had ze gewoon willen kiezen uit bestaand materiaal. Ron Sexsmith, Royal Wood, Old Man Luedecke, Luke Doucet, Joel Plaskett en anderen leverden netjes op tijd een liedje af waarmee Oh Susanna en Jim Bryson aan de slag gingen. Het leverde een album op vol lieflijke folk. Verzorgd, netjes, meer…

Jack Grelle is onderweg. Onderweg naar roem? Dat zeker ook, maar in Steering Me Away, het onweerstaanbare titelnummer van zijn nieuwe plaat, is hij vooral onderweg naar, ja naar wat eigenlijk? Naar het nergens, zo lang hij maar weg is van haar. Zijn nieuwe huis is zijn wagen: Four doors and a wheel / That are steering me away from the heartache you made me feel. Grelle is een countrygrootheid in de dop, een echte, the real deal. Telecasters en fiddle, pedal steel en twangy guitars. De uit St Louis komende Grelle haalt zijn inspiratie meer…

9 Uplifting Songs And A (Happy) Sad Song, zo heet het in een prachtige hoes gestoken nieuwe album van Olav Larsen & The Alabama Rodeo Kings. De groep uit Sandnes (nabij Stavanger) vierde onlangs haar 10-jarig bestaan en heeft in die tien jaar al heel wat plaatwerk uitgebracht. Allemaal wel passend in het typische americana-straatje. Countryfolk met gospel- en soulondertonen. Nu is Larsen niet ’s werelds beste zanger, maar dat beseft hij zelf ook. Het is niet voor niets dat hij vaak de vocale hulp inroept van meer…