Vrouwen houden niet van de steelgitaar. Dat vinden ze een zeikinstrument. Ze hebben geen behoefte aan gejank. Dat kunnen ze zelf wel. Is dit een vrouwonvriendelijk stukje? Geenszins! Al die mannen die van de pedal steel houden, moeten namelijk maar eens nadenken hoe dat komt. Durven ze hun emoties niet te tonen? Huilen ze innerlijk stiekem een beetje mee met het instrument? Nou ja, ach ja. Genoeg onzin, over naar Shaken (Bloodshot Records/Bertus) van Maggie Björklund. Dat is een vrouw en de pedal steel is haar instrument. Alle vooroordelen meer…

Kijk ze daar staan. Komen deze vier mannen in een bootje uit The City Of Lost Men (eigen beheer)? Daar zien ze niet naar uit. Dit zijn geen mannen die met wapens in plaats van speeltjes spelen, geen mannen die terreur verspreiden maar bang zijn voor de liefde, zoals bezongen in het titelbummer. Nee, dit zijn vier Noren van Humming People die onder productionele leiding van Phil Madeira 13 nummers opnamen in het ski-oord Trysil. Verschrikkelijk toegankelijke americanaliedjes, die soms aan te duiden zijn als Mumford-materiaal meer…

Het bloemrijke taalgebruik van Joe Henry mag soms moeilijk te doorgronden zijn, de man slaagt er altijd in om zijn woorden betekenis te geven door een sfeertekening van ongekende pracht. Op Invisible Hour (Ear Music/V2) buigt de artiest zich over het instituut dat huwelijk heet. Moeilijk onderwerp. Zou sentimenteel kunnen worden. Of juist onheus afstandelijk. Zo niet bij Henry, die de taal gebruikt als een instrument om de zachte melodielijnen de juiste rondingen te geven. Hij zingt over de liefde met alle ongemakken. Maar als een ding meer…

Het is dat The South Austin Moonlighters verklappen waar ze vandaan komen, want dat had je echt niet geraden. Erg Texaans klinken ze namelijk niet. Amerikaans daarentegen weer wel. Op Burn & Shine (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) maken we vooral kennis met een funky viertal. Op Found My Way Back valt te denken aan Wild Cherry en Wet Willie, maar ook aan Johnny Guitar Watson en Lenny Kravitz. Moonlight Ride is ook zo funky als wat. Verder switchen ze van classic rock naar bluesrock en van pop naar soul. Enne, toch meer…

Als ik geen regelmatig bezoeker was van de facebook-pagina van Jay William Henderson, de voormalige zanger van The Band Of Annuals, had ik waarschijnlijk nooit van The Souvernirs geweten. Maar omdat Henderson berichtte dat hij de productieklus van het debuut van The Souvenirs, I Ain’t Happy Yet (eigen beheer), af had, raakte ik nieuwsgierig. Gelukkig maar, want het is een fijn plaatje geworden. The Souvenirs, dat zijn de drie zingende dames Corinne Gentry, Kiki Sieger and Marie Bradshaw. Zij reisden terug in de tijd en namen maar liefst 15 nummers meer…

The Bloodhounds is just another band from east L.A. en dat feit alleen is al reden genoeg om met buitengewone belangstelling het debuut Let Loose! (Alive Natural Sound/Sonic Rendezvous) in de speler te stoppen. Wat kunnen deze vier jongemannen uit Los Angeles betekenen voor de toekomst van chicanorock? Wel, ze zijn in ieder geval geen Los Lobos. Geen van de leden speelt accordeon om maar wat te noemen. De voorkeur van The Bloodhounds gaat meer uit naar garagerock en rhythm & blues. Ze beginnen met Indian Highway, een heerlijk meer…

Micky & the Motorcars nemen ons mee naar dezelfde Long Road To Nowhere waar we al zo vaak overheen zijn gereden. We houden van die lange eenzame weg naar nergens. We weten dat we nooit zullen aankomen, maar onderweg zijn is genoeg. De reis is inspirerend en geeft energie. Met Micky & the Motorcars raken we die echter een beetje kwijt. De rootsrock op Hearts From Above (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is platgeslagen en grijs als het asfalt. Doordat steeds aan het verwachtingspatroon wordt voldaan, sukkel je bijna in slaap op meer…

Een studio die in de as werd gelegd. Een bassist die op het podium stierf. Het waren bewogen jaren voor Richard van Bergen. Een plaat waar hij vier jaar geleden aan begonnen was, lag op een plank stof te vergaren. Totdat Van Bergen zich realiseerde hoe dierbaar juist deze opnamen hem waren. Zodat alsnog met een beetje nawerk Rootbag (eigen beheer/Music & Words) werd afgerond. En wat een puike bluesplaat is dat! Met de overleden Dick Wagensveld op bas en Jeroen JJ Goossens op drums kronkelt de gitarist van je wah wah wah langs meer…

Wat klinkt dat ouderwets lekker, die Skebobruk Sessions (eigen beheer) van The Ballroom Band. Echte alt.country, die herinneringen oproept aan de gouden tijd van het genre, midden jaren negentig. De tijd dat we keer op keer gelukkig werden van platen van Uncle Tupelo, The Bottle Rockets, The Hangdogs of Bellwether. Zo gelukkig word ik ook van dit derde volledige album van het Zweedse vijftal. Elf verrekt aanstekelijke nummers opgenomen op de zolder van een watermolen ergens in the middle of nowhere ten noorden van Stockholm. Bedoeling was om meer…

Weinig artiesten switchen zo makkelijk van diepliggende emoties naar cynische humor als Loudon Wainwright III. Het ene moment bijtend in zijn commentaar, het volgende vooral schuldbewust over zijn eigen rol. Dat doet de Amerikaan al zo sinds zijn debuut uit 1970. Still Haven’t Got The Blues (Yet) (Proper/Rough Trade) is zijn twintigzoveelste album en wat is het weer een genot om je door alle drukte op sleeptouw te laten nemen. Vanaf de rockabilly met blazers en wilde gitaren van opener Brand New Dance schiet het alle kanten op. Zo trekt meer…