De echte alt.country-liefhebber heeft al talloze malen naar Max Johnston geluisterd. Dat kan niet anders, want hij is een man van het eerste uur die op diverse snaarinstrumenten kilometers gemaakt heeft in Uncle Tupelo, Wilco en the Gourds. Bovendien heeft hij ook nog een blauwe maandag deel uitgemaakt van Freakwater en is hij te horen op ‘n album van zijn zus, Michelle Shocked. Nu is er een eerste eigen soloplaat: Dismantling Paradise (High Plains Films/MVD Entertainment).  “Eindelijk”, zou je kunnen zeggen, maar misschien ook wel meer…

Ondanks goede kritieken zat een echt grote doorbraak er nooit in voor The Boo Radleys. Songschrijver Martin Carr ging na de jaren negentig verder als Bravecaptain, waarbij hij de aandacht verlegde van britpop naar experiment. Het onder eigen naam uitgebrachte The Breaks (Tapete Records/Sonic Rendezvous) is het album van een vakman die niet meer zit te springen om een grote hit, ook al heeft hij die zeker in de vingers. Bij het Duitse label Tapete is Carr tussen gelijkgestemden als Lloyd Cole en Bill Pritchard helemaal meer…

Weer een nieuw album van Neil Young? Ja, Storytone (Reprise) is al zijn tweede album dit jaar en een groter contrast met het eerder uitgebrachte A Letter Home is nauwelijks denkbaar. Dat zou op zichzelf al goed nieuws moeten zijn want dat krakkemikkige experiment met Jack White was een aanfluiting. Toch zijn we ook niet erg enthousiast (sorry, hoor!) over dit Storytone. De tien liedjes zijn opgenomen met een groot orkest of met een big band en qua experiment is dat misschien leuk en interessant, maar het wringt aan alle kanten. Bij de tracks meer…

De stem van de grijze cowboyhippie Bob Cheevers lijkt als twee druppels water op die van Willie Nelson. Op On Earth As It Is In Austin (Back 9 Records) heeft hij er enkele liedjes over geschreven. Geen enkel probleem voor de beminnelijke Amerikaan. Hij is er niet te trots voor en bovendien schudt hij de liedjes zo ongeveer uit zijn mouw. Hij heeft er al meer dan 3000 op zijn naam staan en met deze cd zijn daar weer vijftien nieuwe aan toegevoegd. ‘I’m a fan of the red headed stranger / And the way he lives life on his bus / Laughin’ and lovin’ … singin’ and meer…

Hardin Burns bestaat uit Andrew Hardin en Jeannie Burns. Down The Deep Well (Ithaca Records) is het tweede album van het duo. Gitarist Hardin is vooral bekend wegens zijn jarenlange samenwerking met Tom Russell. Burns was twintig jaar met haar zussen actief als The Burns Sisters. Een scheidslijn tussen country, blues en folk is er eigenlijk niet op dit door Hardin en Gabriel Rhodes geproduceerde album. Verrassend genoeg neemt Hardin op het titelnummer waar de cd mee begint de leadvocals voor zijn rekening. Zijn heldere gitaarnoten zijn meer…

Spontaan moest het klinken, die opdracht hadden The Parson Red Heads zichzelf ten doel gesteld. Ze klopten daarvoor aan bij de juiste man, dat heeft Scott McCaughey voldoende bewezen met zijn band Young Fresh Fellows (en ook bij The Minus 5 trouwens). Als de band een ideetje zelf niet door wilde zetten, stimuleerde de producer ze juist. Vaak was een kleine aanpassing voldoende om het juiste gevoel te behouden. Orb Weaver (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is het schitterende resultaat. De band is terug in Portland, Oregon, na meer…

Singer-songwriter Ben Weaver keerde op zijn vorige plaat, Mirepoix & Smoke, al terug naar de eenvoud van gitaar, banjo en zang. Op I Would Rather Be A Buffalo (Hymies Records) is het geluid nog iets kaler geworden omdat de achtergrondzang van Erica Froman hier ontbreekt. Alleen de man en zijn instrument (en, om eerlijk te zijn, hier en daar een staande bas van Michael Lewis). In twee dagen live opgenomen in een schuur op een biologische boerderij in Rochester, Minnesota. Puur dus. Weaver benadert op dit nieuwe werk zijn beeld van meer…

‘Everyday cannot be a sunny day’, is een zinnetje uit het liedje Everybody Needs Somebody. Die simpele wetenschap maakt van Paul Thorn iemand die beseft dat we onze zegeningen moeten tellen. Op zijn nieuwste album Too Blessed To Be Stressed (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) wil de in Tupelo, Mississippi, opgegroeide domineeszoon een positieve boodschap brengen. Dat doet hij dan ook heel letterlijk op het eerste liedje, dat de titel Everything’s Gonna Be Alright kreeg. Als hij bij een Texaco in Mexico de meer…

Torgeir Waldemar, Noor, 40 jaar, debuteert met wereldplaat. Ik weet werkelijk niet waar deze Waldemar ineens vandaan komt. Wel weet ik dat dit ongetitelde album (Vestkyst Records) van grote klasse is. Twaalf songs, waarvan één cover (T. Van Zandt’s Highway Kind), waarin de zwaar bebaarde Waldemar de tijd neemt. Een enkele keer halen zijn liedjes de grens van 5 minuten niet, maar meestal zit hij daar ruim overheen. Waldemar’s invloeden liggen bij Neil Young, bij spirituals, bij Jason Molina en bij Woven Hand (met wie hij onlangs meer…

Met Tom Freund is het altijd hollen of stilstaan. Dat is althans mijn ervaring. Vooropgesteld: ik ken niet het gehele oeuvre van deze singer-songwriter uit Los Angeles, maar op de albums die ik wel ken staan altijd een paar geweldige songs, naast een aantal nummers dat me helemaal niets doet. Bij zijn nieuwste schijf ligt het echter anders. Dit album, Two Moons, is als geheel prima te noemen. In de opener, het zich in zijn thuisstad spelende Angel Eyes, klinkt Freund, misschien niet geheel ontoevallig als Randy Newman. Verderop komen ook meer…