Zet maar naast de cd’s van Sam Baker, dit Black Crow Blue (An American Album) (Stone Barn Records) van Nathan Bell. De liedjes van Bell hebben evenveel impact als de liedjes van Baker. En net als de Texaan heeft ook deze singer-songwriter uit Tennessee echt iets te vertellen. Hij is uitermate kritisch op de Amerikaanse maatschappij en laat niet na om dat uit te dragen. Zijn intelligente teksten komen vanuit het diepste van zijn ziel. Vaak baseert hij zijn nummers op andermans gedichten, literatuur of film. Niet door simpelweg wat namen te droppen, maar door dieper op de betekenis in te gaan. Het schitterende Me And Larry handelt over zijn vriendschap met de overleden auteur Larry Brown. De met een schorre stem zingende Bell is ook voor zijn fans een waardevolle vriend. Sinds zijn vorige albums stuurde hij aan de lopende band mailtjes met te downloaden nummers die niet op cd staan. Geen betekenisloze deuntjes, maar bezield vakwerk. Die mailtjes aan de Cult of 8 waren ook een manier om zijn boosheid te uiten over de door arrogante bankdirecteuren veroorzaakte economische crisis. Bijna elke mail eindigde met: throw the bastards in jail. Op Black Crow Blue behandelt Bell wat er zoal mis is met Amerika. Hij doet alles zelf en het album is kaler dan zijn laatste twee cd’s. She Only Loves Blue gaat natuurlijk over Blue van Joni Mitchell. Het gaat over de liefde voor die oude plaat vol krassen. Het gaat ook over Miles, Eric Dolphy, Johnny Cash en Crosby, Stills, Nash & Young. Maar toch vooral over Blue. En het gaat over het verdriet: She kept all the albumcovers / they were more faithful than all her lovers / But she only loves Blue. Het mooie aan de teksten van Bell is dat er ondanks alle verdriet en misstanden altijd hoop gloort. Ook in dat opzicht lijkt hij op Sam Baker. Verkrijgbaar bij CD Baby.

Omdat ons archief verloren is gegaan hierbij een herhaling van de dubbelrecensie (respectievelijk vier en vijf sterren) van de vorige twee cd’s (2007 en 2008) van Nathan Bell: Had Nathan Bell dat jasje van westerncouturier Manuel destijds in de jaren tachtig maar gekocht, dan had hij vast en zeker meer aandacht gekregen. Maar Bell liet het van een zilverdraad voorziene jasje hangen. Hij paste het wel, maar ergens zat het hem toch niet lekker. Spoedig keerde hij zich helemaal af van Nashville. Het tij leek gunstig toen hij er begon als songschrijver. Iemand als Lyle Lovett had er succes, het leek de goede kant op te gaan met countrymuziek. Maar toen liep het allemaal anders, ging het om cowboyhoeden boven gladde koppies en wezenloze deuntjes. Bell verliet Nashville, stichtte een gezin en raakte zijn gitaar niet meer aan. Een duo-plaat van Bell & Shore die hij maakte voordat hij het in Nashville probeerde, werd door Rolling Stone vergeleken met het werk van Gram Parsons en Emmylou Harris en ook met Richard en Linda Thompson, maar tot grote verkoopcijfers leidde dat niet. Een door Richard Bennett geproduceerde soloplaat werd zelfs helemaal niet uitgebracht. Maar Nathan Bell is terug. En hoe. Hij is niet verbitterd, zijn soms bijtende sarcasme ten spijt. In het liedje Manuel Jacket, te vinden op In Tune, On Time, Not Dead (eigen beheer) kijkt hij nog even terug op de jaren tachtig. Nathan Bell klinkt als een gevaarlijke John Hiatt of een Billie Joe Shaver die zelf een gemeen stukje gitaar speelt. Een nummer met de bijzondere titel Federal Hearse, Neil Comes To LA gaat de richting op die je mag verwachten. Het doet vooral denken aan de woestijnrock van de Woodcocks. Happy Father’s Day is rauw en boos. In Southern Girl (With Apologies To MH) speelt hij met de song Southern Man van Lynyrd Skynyrd en dropt hij de naam van de Marshall Tucker Band. In Tune, On Time, Not Dead dateert van vorig jaar en na die lange periode waarin Bell de muziekindustrie de rug had toegekeerd, heeft hij blijkbaar nu goed de smaak te pakken, getuige de nieuwe cd Traitorland (eigen beheer). Net als de voorganger gaat het hier om een cd-r, maar werkelijk, dit is een ruwe parel. Deze man uit Chattanooga, Tennessee, verdient volop aandacht. Traitorland klinkt nog wat dreigender en staat wederom vol prachtige verhalende songs. Just Another Reggie Dunlap Morning is een ode aan de film Slapshot (met Paul Newman) en heeft zo’n tekst waarvan alle woorden ook werkelijk aankomen. I woke up the lights were on, my clothes were off, my wife was gone / My new Camaro was in the pond / It was like a slapshot to the head without a warning / And just another Reggie Dunlap morning. En wat te denken van een titel als The Legendary Legend Of The Legendary Hoyet Henry’s Legendary Guitar. The guitar was sticking out from under the bed / I stole it with a little help from a voice in my head / That said grab that thing boy and don’t look back / Man you gotta love a voice like that. Denk naast Hiatt en Shaver soms ook aan Waylon Jennings, Lee Clayton (eigenlijk vooral diens gitarist Philip Donnelly), James McMurtry en Lou Reed. Southern rock uit het klamme zuiden en dan weer droge desertrock. Nathan Bell past in het rijtje werkelijk grootse artiesten als Ronny Elliot, Cary Swinney en Sam Baker. Niet zozeer qua sound, maar wel wegens zijn eigenzinnige nonconformistische aanpak. Kopen! Right fucking now.