De film Inside Llewyn Davis van de broers Joel en Ethan Coen is losjes gebaseerd op het leven van folkzanger Dave Van Ronk. Het is het verhaal van een loser. Iemand die nooit een doorbraak naar het grote publiek wist te forceren. Was Van Ronk werkelijk een loser? Of was hij helemaal niet bezig met commercieel succes? Zelfs de mensen die hem van nabij hebben meegemaakt, weten het niet zeker. Een helder antwoord verschaft ook de compilatie Down In Washington Square – The Smithsonian Folkways Collection (Smithsonian Folkways Recordings/Music & Words) niet. De opnamen lopen van 1958 tot en met 2001 en staan verzameld op drie cd’s. Die laten een artiest horen met veel respect voor de tradities. Maar het is te kort door de bocht om hem af te doen als louter een vertolker van oude folk en blues. Daarvoor steken zijn aangepaste arrangementen van traditionals te goed in elkaar. En zijn eigen liedjes getuigen niet alleen van vakmanschap, maar toch ook van originaliteit. Dave Van Ronk vervulde enkele decennia lang een voorbeeldfunctie voor jonge naar succes hunkerende collega’s in New York. Een jonge Bob Dylan leerde het een en ander van hem. Suzanne Vega en vele anderen ook. De in Brooklyn geboren Van Ronk (1936-2002) werd door bewonderaars de burgemeester van MacDougal Street genoemd. In die straat in Greenwich Village werd muziekgeschiedenis geschreven, net als in het nabijgelegen Washington Square Park. Van Ronk schreef een nummer over het park, maar het duurde dertig jaar voordat hij het helemaal af had. ‘If you bought that banjo yesterday / It doesn’t matter if you can’t play / Nobody else can anyway / Down in Washington Square’. Het lijkt op valse bescheidenheid, want zelf was hij uiterst begaafd. Niet voor niets zagen vele artiesten in hem een mentor. Alleen het zakelijke aspect lag hem niet. Grappig is het verhaal over House Of The Rising Sun, dat hier in een live-uitvoering te horen is. Van Ronk ging aan de slag met de oude folkballade over een bordeel in New Orleans en liet zijn versie horen aan Bob Dylan. Die vroeg of hij het arrangement mocht gebruiken voor zijn eerste plaat. Van Ronk liet weten dat hij het zelf wou opnemen, dus dat hij dat liever niet had. Dylan negeerde dat antwoord en zette het toch op zijn debuut. Van Ronk werd daarna verweten dat hij wel erg goed naar Dylan had geluisterd. Totdat The Animals aan de haal gingen met het nummer en ook Dylan het nummer niet meer kon spelen, omdat hij met vergelijkbare beschuldigingen te maken kreeg.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie