Hij maakte in de periode 1997 – 2004 een viertal Engelstalige albums, waarvan de eerste twee met The One Night Band: JW Roy. Nagenoeg zonder uitzondering waren de reacties vanuit de wereld der connaisseurs over die albums erg positief -zeer lovend- te noemen. Toch veranderde Roy zo’n 10 jaar geleden van koers. Na een plaat in z’n moederstaal, het Brabants, maakte hij het afgelopen decennium nog louter en alleen Nederlandstalige albums. En nu, in 2015, kwam op enig moment het al wat langer rondzingende nieuws, dat de inmiddels in Durgerdam residerende Roy weer aan een Engelstalig album, of beter: een albumboek, zou werken. Nu de releasedatum (30 oktober) met rasse schreden nadert zullen de daaropvolgende recensies natuurlijk ook in rap tempo volgen. Tijd derhalve om een aantal gesprekken -o.a. een tijdens de opnamesessie van de bonustracks voor het project- van de afgelopen periode tot een verhaal te smeden. Een verhaal over de totstandkoming van het albumboek, de aanleiding om toch weer het Engelstalige te omarmen, en ook: waarom eigenlijk een albumboek? Kort gezegd: de weg naar Dry Goods & Groceries.

JW Roy Maassluis, febr. 2015

In februari van dit jaar, tijdens een optreden in Maassluis met gewezen One Night Band-lid Roel Spanjers aan zijn zijde, was de setlist nog een mix van z’n moerstaal en het Engelstalige repertoire, dit met wat meer nadruk op het laatste. Ook verkreeg het gehoor al een voorzichtig inkijkje in het nieuwe werk. Met een song van de hand van import-Dordtenaar David Rodriguez, bijvoorbeeld: Angel Bird. Op de vraag of het er dan toch van zou gaan komen, eindelijk weer een Engelstalig album, was Roy’s antwoord dan ook een volmondig: ‘ja’.

Luistertest
Maar: JW Roy is natuurlijk nooit weggeweest, hij heeft het slechts ‘even’ anders gedaan. En die aanpak heeft hem ongetwijfeld verder gerijpt: als mens, en als songsmid. Voor de weg die hij afgelegd heeft grijpen we even terug naar medio 1997: een lovende recensie in Muziekkrant Oor viel het debuut ‘Round Here ten deel. De aandacht was gevestigd. Deeper Shades werd twee jaar nadien zo mogelijk nog meer bewierookt. In het inmiddels allang ter ziele gegane Belgische medium Rootstown werd Roy -we schrijven begin 2000- in een rubriek met de titel ‘Amsterdam, Tx.’ onderworpen aan een luistertest. Indertijd waren het o.a. Townes van Zandt, Jimmy LaFave en Guy Clark die hem werden voorgehouden. Bij het ‘elftal’ te beluisteren songs zat niet toevalligerwijs dan ook een aantal van Roy’s absolute favorieten. Namen van artiesten die desgevraagd ook nu nog direct door hem genoemd worden. Het is dan ook niet vreemd dat

JW Roy anno 2000; Rootstown

Townes van Zandt (Lungs) een plaats heeft verkregen op z’n nieuwe album, zo ook (bij de bonus- tracks, dat wel) Guy Clark’s Desperados Waiting For The Train. Maar anno 2015 weet Roy dan ook stellig te melden, dat hij nogal vasthoudend is. Zeker ook als het om zijn inspiratiebronnen (hij verfoeit begrippen als ‘helden’ of ‘favorieten’) gaat….daar is, naast Van Zandt en Clark, dan intussen wel Tim Knol bijgekomen. Hij waardeert zijn jonge landgenoot hogelijk, en wel om diens (citaat) ‘eigenwijsheid, z’n muzikaliteit als ook z’n fuck it attitude’. Knol zingt dan ook op twee tracks van het album mee, waaronder het door Alpe d’Huez-bedwinger Peter Winnen gepende Life Is A Fee. Bij zijn meest recente bezoek -begin dit jaar- aan de USA, had hij een op enige moment (in Brentwood, Tn.) de muziek voor een nog ontbrekende ballad al wel in de pen, maar de tekst nog niet. Een app-contact met Winnen ‘heb jij een stuk tekst, voor me?’ leidde tot de uiteindelijke song. Gedurende het verblijf in het zuidelijke deel van de States ontstond nog een song die het albumboek heeft gehaald: Take It Slow.

The Cottonwood Motel Inn
Home of many of sins
Dont’mind, it’s all right
We booked a broken room
A pool without a view
That’s fine, it’s all right

Het idee om dan nu wederom een album in het Engels te maken dateert overigens al van 2011, maar andere bezigheden (zoals de St. Willibord Sessies; eens een wielrenner, altijd een wielerliefhebber) en persoonlijk malheur stagneerde dit voornemen enigszins. Een foto die Roy ongeveer in die periode via Geert Hendrickx in handen kreeg wierp hem in ieder geval al de albumtitel in de schoot. Het prentje van ruim een eeuw geleden, ergens geschoten in de USA, laat een winkeltje zien met op het uithangbord: “J.W. Roy/Dry Goods & Groceries”. Toeval? Nou, het was in ieder geval een kopzorg minder.

uit albumboek Dry Goods & Groceries, JW Roy

Album en boek
Dat Roy niet enkel met een cd op de proppen wilde komen was voor hem ook toen al klip & klaar. Hij wilde namelijk ook laten zien waar het echte songwriten vandaan komt, wat in de States de cultuur is. Samen met eega Femke werkte hij dan ook ruim een jaar aan het boek. De items, de foto’s, de verhalen en bij wie deze verhalen opgehaald diende te worden. Met name bij mensen die zich kunnen vereenzelvigen met hun kennis & liefde voor de stiel. Het was voor JW & Femke een vereiste, een keiharde voorwaarde. De plaat en het boek moest met die uitgangspunten een nauwe verwevenheid verkrijgen. Roy stelt: “ik denk dat wij daar in geslaagd zijn”. Opmerkelijk is voorts het citaat van JW, dat hij Americana in feite maar een suffe term vindt (Tom Russell debiteerde enige jaren geleden tijdens een optreden een soortgelijke quote). Kwaliteit is immers de maatstaf, zo zou je deze vaststelling(en) -vrijelijk- kunnen vertalen. En terecht! Roy: “ik ben niet geïnteresseerd in Americana of charts muziek, wel in outlaws, mensen die durven te zingen over het leven, het echte leven….geen gelul”. Kortom, Roy wilde samen met zijn kompanen komen tot een avondvullend programma…. “uitpakken, een rijk gevulde lange tafel met veel goed volk, verhalen, muziek, eten & drinken; weg met de leegheid, leve de volheid”. Dat heeft Roy dus in het proces samen met z’n lief, producer Gabriël Peeters én een stel uiterst competente muzikanten (Cok van Vuuren, Roel Spanjers, Judith Renkema en Bram Hakkens) getracht te bewerkstelligen. Met slechts hier en daar wat vocale support van Knol en Gwenda Supit, en met enige tekstuele inbreng van de genoemde Winnen en Rodriguez als ook van Leon Verdonschot. Die laatste zal bij de aankomende tour dan ook nog een prominente rol vervullen met de te vertellen ‘stories’. Verhalen die in het boek van de hand komen van onder meer Mart Smeets, Johan Derksen, Freek de Jonge, Peter Kwint en diezelfde Verdonschot.

Levenspad
In zekere zin verhaalt het albumboek over het levenspad van Roy. ‘Building A Dream’, zoals de openingstrack van het albumboek verhaalt. Die droom begon ooit in Knegsel; een slagerszoon die een droom nastreeft, eentje die nu met Dry Goods & Groceries een zeer verklaarbare link legt met daar waar de basis ooit lag. Als veertienjarig jochie begon hij te spelen in allerlei bandjes. Een wielercarrière brak in de knop (check: ‘De Ronde van Steensel’; 2011). Hij was barman, slager en schilder, maar uiteindelijk dus muzikant. Eentje die over de jaren heen blijk heeft gegeven zich zowel in zijn moerstaal als wel het Engels met de nodige (Southern) feel te kunnen uitdrukken. Op de plaat én live; met de One Night Band en solo. Van de Grauwe Hengst op een regenachtige dag in Schiedam via een cafeetje op een doordeweekse dinsdagavond in Amersfoort tot een optreden op het Crossing Border Festival. Van een huiskameroptreden tot een recent optreden tijdens een boekpresentatie (Peter Ouwerkerk’s Bidon) op de Rotterdamse Kaap.

Op welk podium stond JW de afgelopen decennia eigenlijk niet? Van klein tot groot, doch immer puur. Die puurheid heeft Roy dus nu gevangen & vastgelegd in een albumboek. Een droom die uitkomt, wellicht. Maar wat deze (ietwat bevooroordeelde) ‘volger’ betreft ook met de hoop dat Roy’s droom nog lang niet vervlogen is.

JW Roy: nooit weggeweest!