Voor het eerst maakten zij de oversteek over de grote plas: JD Graham & Zach Aaron. Naar Nederland en voor maar liefst elf optredens in een kleine twee weken. Een van die optredens was in de Vulcaan Brouwerij, Vlaardingen. Vulcaan, een oud, maar sfeervol pand aan de haven van het voormalige vissersdorp. Naast de liefde voor een speciaal biertje hebben de eigenaren echter ook iets met muziek. En het ‘dorp’ was zondagmiddag -min of meer, althans – uitgelopen, want met ruim 65 belangstellenden (seated) was het zaaltje nagenoeg vol. En ze kregen, zo viel na het uit twee delen bestaande optreden op te tekenen, waar voor hun geld. Twee verhalenvertellers die ingetogen, maar veelal indringend hun ding deden.

De uit Cleveland, Texas afkomstige Zach Aaron trapte af. Deze wat bescheiden ogende Texaan liet blijken vooral oog te hebben voor wat er zich zoal om hem en ons heen afspeelt. Aaron is zo’n beetje van de categorie scherpe waarnemers, zoals auteurs als ooit een Simon Carmiggelt of een Martin Bril, maar dan met het vermogen om de opgedane waarnemingen niet alleen op papier, maar ook op muziek te zetten. Hij debuteerde in 2014 met Find My Soul en inmiddels heeft hij vier volwaardige albums uitgebracht, albums waarvan de laatste twee, Fill Dirt Wanted (2020) en This Lovely War (2023), lovende kritieken verkregen op deze site.

Als vanzelfsprekend putte Aaron uit deze albums om ogenschijnlijk vrij achteloos, maar met subtiel gitaarspel en zijn fijne tenor ruim drie kwartier te boeien. Met It’s You, Songbird en het fraaie praatzing-liedje Latigo Joe van z’n laatste worp, bijvoorbeeld. Een lach kwam op z’n lippen toen hij in een van zijn korte, inleidende verhaaltjes zijn kennismaking met een bitterbal aanhaalde. Maar het waren vooral zijn in songs vertaalde waarnemingen die het ‘m deden; erg mooi.

Na een ruime pauze was het de beurt aan JD Graham. Deze uit Yukon, Oklahoma maar thans in Mesa, Arizona woonachtige songsmid is eveneens een verhalenverteller pur sang, veelal voortkomend uit z’n eigen sores. Die sores heeft hij achter zich gelaten; zijn leven heeft inmiddels een juiste richting verkregen. En dat heeft -dit na ooit deel uitgemaakt te hebben van diverse death metalbandjes- via het meer countryrock georiënteerde Sour Diesel Train Wreck uiteindelijk geleid naar zijn huidige stiel in de muziekscene. En niet onbelangrijk: inmiddels sober. Dat zijn songs en verbindende verhalen daar over handelen, het is niet echt vreemd. En dat enige tijd detentie hem gelukkig heeft doen veranderen – ook in het terugvinden van het geloof – ook niet. Dat liet Graham dan ook zonder belerend te zijn blijken. Zijn laatste twee albums, A Pound Of Rust (2023) en Sergeant Of Sorrow van dit jaar, mag je dan best deels als een biecht beschouwen. Storend? Geenszins. En zijn verbindende praatjes waren zeker soms uitgebreid, maar waar dat soms als ‘iets te’ kan worden ervaren dat was bij JD (Jeremy) zeker niet aan de orde; eerder beschouwend. Zijn songs zijn dat ook. Met uiteraard vooral een greep uit zijn laatste albums. Als start met een lange, doch passende inleiding A Pound Of Rust, een werkelijk prachtige, indringende song. Dat was eigenlijk niet anders met Slow In The Fast Lane, The Weight That I Carry en het fraaie Quiet In My Cloud. JD nam de tijd maar die vervloog, zodat deze double bill ruim twee uur duurde.

Bij de toegiften was het Zach die met Jaggers/Richards’ Dead Flowers wederom overtuigde en dat deed vervolgens JD met zijn vertolking van Leonard Cohen’s Hallelujah eveneens. Het was in alle opzichten een fijne luistermiddag in Vulcaan; het bier smaakte overigens ook meer dan goed.

Foto’s : Erik de Wit