De overgang van barroomrock (zie diverse recensies op deze site) naar britpop (zie recensie October van vorig jaar) beviel hier niet zo. Dus wat zou Bobbo Byrnes te bieden hebben op Bobbo Byrnes (Highway Five Records)? Zou hij met dit titelloze album het dichtst bij zichzelf blijven? Dat belooft hij wel, want hij rept over zaken als depressie, writer’s block en onzekerheid. Nergens voor nodig, want de Amerikaan is terug op een goed spoor. De rock op opener Around Here overtuigt direct. Daarna zou je I Cannot Say kunnen plaatsen tussen Nirvana en R.E.M., zonder dat Byrnes ook maar een moment zijn eigenheid verliest. Long Way Down is gitaarrock uit de jaren 80 of 90. Denk aan Rain Parade. Plain Street is vervolgens poppy met een steelgitaar. Met Never Learned To Fly sluit hij aan bij de tijdloze aanpak van Dream Syndicate. Daarna volgen nog zes nummers in het verlengde daarvan. Niets nieuws, maar wel weer fijn.
20/12/2024 Permalink
Thanks for always taking the time to spill some nice words for my work. I really appreciate you all. Nirvana and REM? I will take that!
Merci!