Vorig jaar smokkelde ik een 16de plaat mijn top-15 in. Dit jaar wilde ik het lijstje favoriete albums tot 10 beperken. Dat is niet gelukt; too many darlings to kill. 15 dus. Wel één kanttekening: ik vraag me af of er in deze lijst een plaat staat die ik over een aantal jaren nog draai. Als ik mijn lijst van 2023 nog eens opsla, ziet ik hooguit 3 albums die ik ook dit jaar nog wel eens opgezet heb. Dat heeft natuurlijk ook te maken met hetgeen John hier ook heeft aangesneden: de enorme hoeveelheid muziek die jaarlijks beschikbaar komt. Daardoor heb ik de neiging heel veel verschillende albums te beluisteren, waardoor ik albums die ik mooi vind minder vaak draai. Die mooie albums slijten daardoor ook minder in. Best jammer. De nummer 1 van dit jaar jaar heb ik echter echt heel veel gedraaid.
1. Rambling Nicholas Heron: Cinema Teatro
Meerdere keren per dag gedraaid, meerdere dagen per week, meerdere weken per maand. Met het liedje met de mooiste gitaarsolo van het jaar: Woodbine And Ivy. En de andere nummers zijn ook raak. Allemaal.
2. Kyshona: Legacy
Het is een magistraal album, waarop gospel, folk, blues en soul samenkomen. Een americanaplaat om niet te missen dus, met 13 nummers waarop de als muziektherapeut opgeleide Kyshona Armstrong haar afkomst onderzoekt en beziet wat zij zijzelf nog zal nalaten.
3. MJ Lenderman: Manning Fireworks
Lelijkste hoes van het jaar, maar wel een prachtige plaat met een heerlijk ruig geluid. De nieuwe Neil Young is onder ons!
4. Rainy Eyes: Lonesome Highway
Onder productionele leiding van Dirk Powell werden door de Noors-Amerikaanse zangeres 11 schitterende countryfolkliedjes opgenomen. Songs die van voren naar achteren en van onderen naar boven kloppen. Veelal lekker slepende midtempo nummers.
5. Charley Crockett: $10 Cowboy
De man uit Texas levert 12 songs af die als klassieke country of als countrysoul zijn aan te duiden. Alsof hij zo vanuit de jaren 70 vijftig jaar de toekomst in is gekatapulteerd, even om zich heen kijkt en vervolgens gewoon zijn ding doet. Het is prachtig, iedere keer weer.
6. Hannah Kaminer: Heavy On The Vine
Al uit januari van 2024, maar de plaat bleef het hele jaar “terugkomen”. Mooie weloverwogen americana die telkens bleef beroeren. Kaminer kan echt zingen en heeft een heerlijke stem. Er gaat een zekere rust vanuit, zonder dat het slaapverwekkend is.Ze schrijft bovendien liedjes die nou eens niet allemaal over de liefde (of het gebrek daaraan) gaan.
7. Sierra Ferrell: Trail Of Flowers
Net als veel anderen gevallen voor de muziek van mevrouw Ferrell. Moet haar komend jaar echt eens live zien (als ze deze kant op komt).
8. GospelbeacH: Wiggle Your Fingers
De hele zomer gedraaid, en nu ook nog steeds. Alles wat eerder goed was aan Gospelbeach komt erop terug: het warme geluid van Californië van de jaren 70, heartlandrock a la Tom Petty, psychedelische countryrock, briljante koortjes.
9. Chuck Prophet feat. ¿Qiensave?: Wake The Dead
Prophet overleefde kanker en maakt met cumbiaband ¿Qiensave? een lekker ritmische plaat om dat te vieren. Zeer genietbaar.
10. Gillian Welch & David Rawlings: Woodland
Eindelijk een echt teken van leven van het illustere duo. De plaat zit vol met verwijzingen naar het verleden, maar het is geen nostalgische plaat geworden. Gewoon 10 mooie songs waarin weer volop ruimte is voor die prachtige stem van Welch en het fijne akoestische gitaarspel van Rawlings.
11. John Moreland: Visitor
Nog zo’n mooie plaat met lelijke hoes. Moreland liet het experiment in 2024 achter zich en keerde terug naar een vertrouwd geluid. Hoop dat ik hem, na een aantal keren als solo-artiest, eindelijk nog eens met band live kan zien.
12. Kacey Musgraves: Deeper Well
De meeneurieplaat van 2024! Alleen dat is al reden om Deeper Well in deze lijst op te nemen. Ook Musgraves doet een klein stapje terug richting country/folk en dat pakt goed uit.
13. Gill Landry: Cinnamon Canyon Blues
Ik geef toe dat een deel van het plezier dat deze plaat me geeft ook komt door het verhaal erachter. De man die noodgedwongen zijn toevlucht zoekt tot een “hutje op de hei” en er daar achter komt dat het prima is. Daarnaast ook zat goeie liedjes.
14. Merce Lemon: Watch Me Drive Them Dogs Wild
Nog niet besproken hier. Grotendeels met dezelfde crew opgenomen als Manning Fireworks van MJ Lenderman (minus Lenderman zelf). Breekbare liedjes ondanks de soms heerlijk heftige gitaren. Ik hou ervan!
15. Liv Greene: Deep Feeler
Nog een album dat hier (nog) niet besproken is, ondanks de schoonheid ervan. Bijzondere stem heeft Greene. 10 Bezonken folknummers, mooi vormgegeven.
Djeez, echt veel darlings gekilled. Ik ga ze hier niet noemen, want dat is een vorm van valsspelen. Conclusie is wel dat 2024 een echt goed muziekjaar voor me is geweest. Ondanks alles in de rest van de wereld.
29/12/2024 Permalink
Vorig jaar hadden we een zeldzaam fenomeen: Willie Nelson wist zowel plekken één als twee in te nemen in de categorie “Lelijkste Platenhoes van het Jaar.” Bedankt, zoon Micah, voor het leveren van artwork waarmee je de bal twee keer spectaculair missloeg. Zowel ‘l Don’t Know a Thing About Love’ als ‘Bluegrass’ leken eerder covers voor een hobbyproject dan van een muzieklegende.
Maar goed, 2025 heeft ook zijn held: Richard Thompson, die met Ship to Shore een hoes afleverde die wat mij betreft de eretitel “spuuglelijkste van het jaar” verdient. Wat hem bezielde om zich op die manier te laten afbeelden – als een soort Urbanus-lookalike met een meeuw op elke schouder, tegen een knalgele achtergrond – zullen we waarschijnlijk nooit weten. Het geheel oogt bovendien alsof het door een halfslapende AI-generator is gemaakt. Maar ach, laten we het hem vergeven: de muziek was gelukkig weer ouderwets fantastisch. Dat scheelt.
30/12/2024 Permalink
Bedankt voor jouw lijst.
Een paar ken ik . Rest ga ik luisteren
31/12/2024 Permalink
Opmerkelijk dat Johnny Blue Skies niet in je lijst staat. Kreeg 5 sterren en werd wellicht dé plaat van het jaar volgens jouw recensie, als ik me niet vergis.
31/12/2024 Permalink
Was toen razendenthousiast inderdaad. Maar in de loop van het jaar heb ik hem steeds minder gedraaid en kregen andere albums veel meer draaitijd. So it goes.