Tijdens zijn eerste maand in het Witte Huis liet president Jimmy Carter zijn kantoor voorzien van een hifi-installatie. Die stond bijna altijd aan. Het leverde hem de bijnaam ‘rock-’n-roll president’ op. The Allman Brothers, Bob Dylan, Johnny Cash en Willie Nelson behoorden allemaal tot zijn vriendenkring. De op 29 december op 100-jarige leeftijd overleden Democraat zetelde in Washington van 20 januari 1977 tot 20 januari 1981 en in die periode klom zijn vriend Willie Nelson tijdens een bezoek eens op het dak van de ambtswoning om er een joint te roken. Jaren later, in 2008 om precies te zijn, stond de oud-president op het podium naast Nelson tijdens een concert in Atlanta. Hij speelde op mondharmonica mee op Georgia On My Mind. De band Blue Mountain eerde de voormalige pindaboer uit Georgia in 1993 met het liedje Jimmy Carter, te vinden op het tweede album Dog Days, terwijl Laurie Stirratt en Cary Hudson het ook al op hun twee jaar eerder verschenen titelloze debuut hadden gezet.

Vergeet de hele inleiding, want dit stukje gaat helemaal niet over Jimmy Carter. Althans … niet over die Jimmy Carter. Deze bijdrage gaat over ene Jimmy Carter uit Missouri. Van deze songschrijver, zanger en gitarist verscheen in 1977, toevallig dus het jaar dat zijn beroemde naamgenoot president werd, een album dat totaal onopgemerkt bleef. Dat was niet zo vreemd, want Summer Brings The Sunshine van Jimmy Carter and Dallas County Green kwam uit op een heel klein labeltje dat gevestigd was in het dorpje Macks Creek, Missouri. Ver weg van de muziekindustrie in Nashville, Los Angeles en New York. En kijk eens naar die hoes, wat voor verwachtingspatroon roept die op? Met zo’n foto en grafische vormgeving dacht de consument destijds wellicht aan achtergrondmuziek voor kantoor, bibliotheek of general store. Niemand zal hebben kunnen bevroeden dat het hier ging om onvervalste countryrock.

De elpee uit 1977 werd heruitgebracht in 2016 door Numero Group, het Amerikaanse platenlabel dat is gespecialiseerd in archiefmateriaal. Van die maatschappij verscheen dat jaar ook het verzamelalbum Wayfaring Strangers: Cosmic American Music. Daarop staan 19 nummers met countryrock van artiesten wier werk al snel verdween in de kratten met elpees voor een dollar. Muziek gemaakt zonder commerciële belangen en alleen daarom al hoogst interessant. Travelin’ van Jimmy Carter and Dallas County Green is het eerste nummer op het als cd en dubbel-lp verschenen project.

Natuurlijk kun je die verzamelaar en het album van Jimmy Carter ook gewoon streamen. Dat doe ik tegenwoordig ook. Al mijn bezwaren tegen die manier van naar muziek luisteren heb ik laten vallen. Want zoals ik de laatste tijd al vaker heb geschreven: wat is er nog ontzettend veel te ontdekken. De komende tijd wil ik vaker aandacht schenken aan diep in de wouden van de streamingplatforms verborgen vruchten. 

Dat label Numero Group weet heel veel onbekende artiesten aan de vergetelheid te onttrekken met compilaties vol soul, folk, country en rock. Want zoals ze op hun website laten weten om een verzamelalbum met de titel Barnyard Beehive aan te prijzen kennen we allemaal Dolly, Loretta, Tammy en Bobbie wel, maar hoe zit dat met Joyce, Mona, Cathy of Judy? Dat gaat dus over een compilatie met zestien zangeressen die hun hoop gevestigd hadden om ooit hun opwachting te maken op het podium van de Grand Ole Opry. Verschijnt volgende maand. Meer in de hoek van de countryrock is er ook nog het vorig jaar verschenen Cosmic American Music: Motel California. Twintig nummers met obscure artiesten als Suzy Siquenza, Sally Colahan, Hayne Davis en David Liska.

Door te streamen kun je zelf ook als een muziekarcheoloog wroeten in de rockgeschiedenis. Want heel veel songs van al die musici die hoopten op een doorbraak zijn beschikbaar via de streamingplatforms. Die plaat van Jimmy Carter and Dallas County Green werd toch nog een succes blijkbaar, want na de heruitgave van 2016 fabriceerden ze bij Numero Group in 2022 ook nog een versie op groen vinyl.

Dus laten we het over de inhoud hebben. Want is de rurale countryrock van Jimmy Carter de moeite waard? Nou en of! Zijn liedjes deugen, die hebben het zonnige van de jaren zestig, waarmee hij met zijn band Dallas County Green helemaal voldoet aan het beeld van cowboyhippies. Terwijl veel collega’s die contracten hadden bij de grote platenmaatschappijen in 1977 slaapverwekkende softrock brachten, sprankelde de countryrock van Carter en zijn band uit Missouri.

A Night Of Love heeft swampy gitaarakkoorden en doet met een lekker koortje wel wat denken aan The Mamas And The Papas. Travelin’ zit op het spoor van Allman Brothers en Marshall Tucker Band, terwijl Honey Dew en het titelnummer vooral Pure Prairie League in herinnering roepen. Vooral door de zang. You heeft een psychedelisch randje en Anyway gaat wat richting Neil Young. Dat geldt ook voor Dues, net zo klaaglijk als Young in de eerste helft van de jaren 70. Op Let Me Be Your Player is de samenzang net zo bijzonder als bij Barefoot Jerry destijds.

Wat ik me nu afvraag: zou Jimmy Carter daar in het Witte Huis ooit hebben geluisterd naar deze obscure plaat van zijn naamgenoot?